«Το καλοκαίρι έφυγε/ και δεν το πήρε η βροχή», τραγουδάει η γειτόνισσα, όσο ετοιμάζει τις βαλίτσες για την άδειά της. Αν πετύχω τον Κωστή Μαραβέγια και τους φίλους του σε κάνα βαγόνι τρένου έξω από την Κατερίνη να αποχαιρετούν τραγουδιστά αυτό το τρίμηνο, όπως σε εκείνο το βίντεο του YouTube από το 2012, θα του πω πως η τελευταία βρόχα του Αυγούστου πήρε το καλοκαίρι και το σήκωσε. Λες και έχουμε καμιά ανάγκη για να προβάρουμε τον χειμώνα.
Ας μην πιάσουμε και τον Αύγουστο που όλοι βάλθηκαν να τον χρωστάνε κάπου. Για πείτε, τι είναι τελικά ο Αύγουστος; Λογαριασμός ρεύματος που έρχεται τον Σεπτέμβριο ή μήπως κάποια οφειλή στη βιβλιοθήκη της σχολής για ένα βιβλίο που δεν επέστρεψες ποτέ και κάποιος βιβλιοθηκονόμος το θυμήθηκε καθυστερημένα;
Όλοι οι αδειούχοι που πριν από μερικές εβδομάδες έβλεπες τα στόρι τους στο Instagram έχουν γυρίσει. Έβλεπες θάλασσες και απόκρημνες παραλίες και ήθελες βουτιά. Έβλεπες τραπέζια με χάρτινα τραπεζομάντιλα, κρασάκι και μεζέδες και ήθελες να φας. Έβλεπες θερμίδες που πήγαν άκαυτες και δίαιτες που πήγαν άκλαυτες, άγνωστους να πιάνονται από τους ώμους και να χορεύουν άρρυθμα, με δικά τους βήματα, πανηγυριώτικα, και «σεζονούχους» να φωτογραφίζονται με ό,τι-τους-φανεί πόζες, για να παρηγορηθούν για τα λιγοστά ρεπό.
Έβλεπες άδειασμα μυαλού, ξεσάλωμα, βιβλία που διαβάστηκαν, κακοτραβηγμένα ηλιοβασιλέματα που ούτε η κάμερα ενός smartphone δεν σώζει, ψώνια στις λαϊκές, στιγμές στον Ηλεκτρικό, αστική τέχνη, αράγματα, θερινά, ποτά σε έρημα μπαρ, μαραθώνιους του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών στο λάπτοπ, τραγούδια που δηλώνουν μια συναισθηματική κατάσταση, πότε χαράς, πότε έκστασης με το καινούργιο άλμπουμ της Μπιγιονσέ, πότε μικρής μελαγχολίας. Τώρα βλέπεις κοκκινισμένα πρόσωπα και τους ρωτάς πώς πέρασαν. Όσο για το αν χαίρονται που επέστρεψαν; Ούτε καν.
«Μέγας είσαι, Τζόρνταν Πιλ, και θαυμαστά τα έργα σου», ακούστηκε από κάποιον θεατή στο θερινό του Βύρωνα. Ο Αμερικανός δημιουργός μπορεί να χωρέσει πολλές ιδέες μέσα σε δύο ώρες, ίσως και κάπως άτσαλα, αλλά με βασικό κορμό την επιστημονική φαντασία και το θρίλερ. Δεν έχει σημασία που το Ούτε Καν δεν αγγίζει τον τρόμο και τις ευθείες πολιτικές αναφορές του Τρέξε! και του Εμείς. Αυτό που μετράει είναι το πώς κάνεις μια ιστορία που, εκ πρώτης όψεως, δεν βγάζει νόημα τελικά να βγάζει, έχοντας ως όπλο τις ιδέες. Ακόμα και αν δεν έχουν πολλή συνοχή.
Τα νέα με τον γαϊδουράκο στη Ζίτσα Ιωαννίνων που βασανίστηκε κυκλοφορούν παντού. Την Τρίτη υποβλήθηκε σε ευθανασία. Κόμποι στο σώμα. Στην Αθήνα, το πόστερ της νέας ταινίας του Έστλουντ με τη φωτογραφία της Σάρλμπι Ντιν φιγουράρει στα σινεμά. Ένα σκρολάρισμα αρκεί για να μεταφέρει την είδηση του θανάτου της στα 32. Το ίδιο βράδυ, ένα τέταρτο πριν από τις 12, Γκορμπατσόφ. Το Instagram γεμίζει με memes και τη διαφήμιση της Pizza Hut όπου πρωταγωνίστησε το 1997. Αλήθεια, υπάρχει κάποια συνοχή και στις απώλειες;
