To 1982, η Μανουέλα Ετσεβαρία, μπουχτισμένη από τον άντρα της, το έσκασε από τη Βαρκελώνη, για να μετακομίσει στη Μαδρίτη. Δεν ήταν όμως μόνη της. Είχε στην κοιλιά της τον Εστεβάν. Μετά 17 χρόνια, η Μανουέλα έκανε το αντίθετο δρομολόγιο με το τρένο, για να πάει να τον βρει. Χωρίς τον Εστεβάν. Την ιστορία της Μανουέλας έπλασε το 1999 ο Πέδρο Αλμοδόβαρ στο Όλα για τη μητέρα μου, παρουσιάζοντας μια Βαρκελώνη που ακόμη δεν ξέρει αν θέλει να ξυπνήσει και να βάλει μπρος τις μηχανές. Γιατί στις επτά το πρωί, όταν ο ήλιος δεν έχει ανατείλει ακόμη από τη Μεσόγειο, αλλά τα αυτοκίνητα κάνουν πάρτι στις περιφερειακές αρτηρίες της, η Βαρκελώνη είναι σαν να έχει μια τσίμπλα στο ένα μάτι και μια ενέργεια που ισοδυναμεί με τρεις καφέδες στο άλλο.
Είναι η πρώτη εβδομάδα της νέας σχολικής χρονιάς στην Καταλονία. Οι γονείς συνοδεύουν τα παιδιά στον φούρνο της γειτονιάς. Τα ραδιόφωνα της πόλης ασχολούνται με τις εμφανίσεις του Λεβαντόφσκι στην Μπάρτσα, ενώ παρελαύνουν ειδικοί για την ενέργεια και τον πληθωρισμό. Η γκρίνια ξεκινάει κάθε φορά που ένα μπαρ θα ανεβάσει λίγο παραπάνω τις τιμές στα τάπας και στα πίντσος, τα μεζεδάκια.
Πριν από την πανδημία, η αιτία των αυξήσεων συνδεόταν με τον ανεξέλεγκτο αριθμό των τουριστών. Τώρα, ακόμα και όταν μια μικρή καφετέρια, η οποία κάποτε δεν γέμιζε το μάτι στους Βαρκελωνέζους αλλά τελικά μετατράπηκε σε στέκι, κάνει μια μικρή αλλαγή στο μενού, σημαίνει πως ο υπερτουρισμός και η αύξηση των ενοικίων που καθιστά τη ζωή βιώσιμη μόνο στα προάστια, είτε με συγκάτοικο, κάποια στιγμή θα δημιουργήσει μια έκρηξη. «Γι’ αυτό διάλεξα να μείνω στη Βαλένθια», μου εξηγεί ο Καγιετάνο, περίπου 300 χλμ. νοτιότερα, που άφησε τη Βαρκελώνη για λίγο καιρό, μέχρι να ξαναβρεί κάτι και να επιστρέψει ξανά.
Την αύρα και τις συνήθειες της Βαλένθια δεν τις εγκαταλείπεις εύκολα. Αργοί ρυθμοί, περπάτημα, παρέες και έξοδοι ανά πάσα στιγμή. Έχω την εντύπωση πως δεν είναι αυτονόητα στην Καταλονία. Η Μούρια, με την οποία γνωριστήκαμε τυχαία επειδή χάσαμε και οι δύο το τρένο, επαναλαμβάνεται όταν μιλάει για την εγκληματικότητα της Βαρκελώνης. Οι παρέες του Καγιετάνο δεν έχουν κάποιον λόγο να φύγουν από τη Βαλένθια, καθώς υπάρχει δουλειά στο αντικείμενό τους. Ας βάλουμε στην εξίσωση και τα σαντουιτσοειδή τσιβίτος και μποκάτας στα μπαρ των Κινέζων, μαζί με τα ματς στο Μεστάγια, το γήπεδο των «νυχτερίδων», το οποίο, ακόμα και ο Τομά, Γάλλος που μένει στη Βαρκελώνη, το θεωρεί το πιο όμορφο σε όλη την Ισπανία.
Όσο ο Ντιέγκο θα μπορούσε να μου εξηγήσει τη Βαρκελώνη ως κοινωνιολόγος, σκέφτομαι ήδη την επιστροφή στην Καταλονία. Μήπως και βρω, όπως και η Μανουέλα, τις απαντήσεις που ένα μελόδραμα του Αλμοδόβαρ δεν μπορεί να μου δώσει.
