Παρακολουθούσα εδώ και μέρες τις αναρτήσεις της Μαριάννας Καβαλλιεράτου στο Instagram για τη μουσική παράσταση Αντρέι της Δήμητρας Τρυπάνη, ένα ιδιότυπο ρέκβιεμ στον Ταρκόφσκι, και θεώρησα –αυθαίρετα– πως η διακεκριμένη χορεύτρια και χορογράφος θα επιμελούνταν την κίνηση.
«Τραγουδάω», με εξέπληξε στην πρώτη μας τηλεφωνική επικοινωνία. Για την προετοιμασία της χρειάστηκε δουλειά και μελέτη. «Δεν είχα τραγουδήσει ποτέ, δεν ήξερα πως μπορώ να τραγουδήσω έτσι. Είναι ένας άλλος κόσμος η φωνή, ένα καινούργιο σώμα, το οποίο τώρα ανακαλύπτω». Ομολογεί πως, παρότι στο έργο ακούγεται το «εν αρχή ην ο λόγος», εκείνη δεν το ασπάζεται ως στάση ζωής. «Πρώτα είναι το σώμα, μαθαίνουμε να υπάρχουμε μέσα από αυτό, πρώτα βλέπουμε και μετά ακούμε. Ωστόσο, πρέπει να δεχτούμε ότι ο λόγος είναι πιο εγκεφαλικός, η κίνηση είναι αρχέτυπη έκφραση».
Οι πρόβες ξεκίνησαν από τον Φεβρουάριο και το καλοκαίρι πια είχε την αίσθηση πως δίνει Πανελλήνιες. «Ξαναδούλευα τα κείμενα, τα τραγούδια, όταν θα ξαναβρισκόμασταν όλοι μαζί στα τέλη Αυγούστου έπρεπε να έχουμε δουλέψει ο καθένας μόνος του, ώστε να μπορέσουμε όλοι μαζί να συντονιστούμε, να αντιληφθούμε τον χώρο και τη θέση μας σε αυτόν. Αυτή είναι τελείως ξένη πρακτική για τον χορό. Ακόμα κι αν έχεις μια ξεκάθαρη ιδέα, πρέπει να βρίσκεσαι συνέχεια με τον άλλο, να δοκιμάζεις πράγματα. Εδώ, δεν υπήρχε αυτό το περιθώριο, ήταν πιο μοναχική διαδικασία».
Τα λόγια –θραύσματα διαλόγων από τις ταινίες του Ταρκόφσκι, ένα πρωτότυπο ποιητικό κείμενο του Παντελή Μπουκάλα και το γερμανικό κείμενο του Λουθηρανικού Ρέκβιεμ–, δεμένα με την παρτιτούρα, αναφέρονται υπαινικτικά στις επτά ταινίες του Ρώσου δημιουργού. «Είναι πολλά στοιχεία και πολλοί άνθρωποι, πρέπει να λειτουργήσουμε σε μια αυστηρή φόρμα, διαφορετικά θα προκαλούσαμε χάος. Δεν έχει κανένα όφελος να φορτιστούμε εμείς συναισθηματικά και το κοινό να μείνει αμέτοχο. Η φόρμα βοηθά να αναδειχθούν τα νοήματα και να διοχετευθεί το συναίσθημα». Η ίδια ανήκει στους καλλιτέχνες που τους απελευθερώνει η φόρμα. «Κολυμπώ καλύτερα μέσα σ’ ένα στενό όριο», παραδέχεται.
Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να αισθάνεται διαφορετικά, όταν από 22 χρονών ακόμα μαθήτευσε δίπλα στον Μπομπ Γουίλσον, τον πιο θερμό υποστηρικτή και διάσημο πρεσβευτή της φόρμας. «Κοινώνησε» τον τρόπο του. «Έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο απόλυτο, σκληρό, τόσο αποστασιοποιημένο, σχεδόν ψυχρό, με μια ασύλληπτη ικανότητα, ωστόσο, να αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Σαν να έχει μία ακόμα αίσθηση, οι συναισθηματικές του κεραίες είναι πολύ δυνατές. Μου έκανε κλικ αμέσως, συνεννοούμασταν μόνο ανταλλάσσοντας βλέμματα». Θυμάται πως, ακόμα και όταν δοκίμασε να κάνει πράγματα μόνη της, να χορογραφήσει, δεν μπορούσε να απομακρυνθεί εύκολα από τον «κόσμο» του. «Λες ψέματα στον εαυτό σου αν δεν αναγνωρίζεις πως έχεις επηρεαστεί από κάπου. Είναι ανόητο και κακό το να αντιγράψεις, το θέμα είναι λοιπόν τι κάνεις με αυτή την επιρροή, πώς την εξελίσσεις».
Πώς έγινε όμως χορεύτρια; «Τελείως τυχαία, η καλύτερή μου φίλη στη Β΄ Δημοτικού πήγαινε μπαλέτο και ζήτησα να γραφτώ κι εγώ. Δεν έχω πει ποτέ πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον χορό. Είναι βέβαια μια τέχνη εκδικητική – αν πάρεις αποστάσεις έστω και για λίγο, θα σ’ το χτυπήσει, “χάνεις μέτρα”, ψυχολογικά και σωματικά, μένεις πίσω». Η σκηνή για την ίδια είναι απελευθερωτική. «Είναι τόσο πιο ευχάριστο να ερμηνεύεις από το να φέρεις το άγχος και τη συνολική ευθύνη ενός πρότζεκτ. Mου πήρε αρκετά χρόνια δουλειάς με τον εαυτό μου και το σώμα μου και χρειάστηκε να αποκτήσω μια πιο βαθιά και ουσιαστική σχέση με την τέχνη μου για να καταλάβω ότι ο χώρος μου είναι πάνω στη σκηνή».
INFO
Η παράσταση Αντρέι ανεβαίνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή στις 25, 27 και 28 Σεπτεμβρίου. nationalopera.gr
