Virginia Francia – Ιδιοκτήτρια και creator του brand ρούχων Αcero @virginia_francia, @acero_clothing
«Το Μεταξουργείο είναι η γειτονιά με τις πιο ενδιαφέρουσες εικόνες»
O δημιουργικός μου εαυτός έχει πολλές πλευρές, είμαι μάλλον γνήσια Ιταλίδα. Ασχολούμαι με διαφορετικά μέσα, εστιάζοντας στην κοινωνική πρακτική, ενώ παράλληλα τρέχω το brand ρούχων Acero, ζωγραφίζοντας πάνω σε μεταξωτά υφάσματα. Σπούδασα στο Λονδίνο, έζησα κάποια χρόνια στην Αργεντινή, αλλά το ξέσπασμα της πανδημίας με βρήκε στην Κολομβία, να συνεργάζομαι σε μια παραγωγή λυρικής όπερας βασισμένης στις ιστορίες τρανς σεξεργατριών. Ο κορωνοϊός «πάγωσε» τη δουλειά, αποφάσισα να περάσω την καραντίνα στην Αθήνα μαζί με έναν τότε εραστή και αντ’ αυτού ερωτεύτηκα την πόλη. Αισθάνθηκα πολύ γρήγορα σαν στο σπίτι μου και δεν επέστρεψα ποτέ πίσω. Τα τελευταία δύο χρόνια ζω σε μια παλιά βιομηχανική αποθήκη, που έχω μεταμορφώσει σε σπίτι και χώρο εργασίας στο Μεταξουργείο. Δεν έχω βρεθεί σε άλλη γειτονιά του πλανήτη που να συγκεντρώνει τόσες ενδιαφέρουσες εικόνες. Κάθε βράδυ που βγαίνω να ποτίσω τα φυτά, βλέπω τρεις Κινέζους να παίζουν μαγιόνγκ γύρω από ένα τραπέζι στη μέση του δρόμου, κάτω από τα νέον φώτα ενός ιχθυοπωλείου. Στο κινέζικο μίνι μάρκετ της οδού, αφήνουν στον δρόμο σάκους με ρύζι, για να εξασφαλίσουν θέσεις πάρκινγκ, ενώ μόλις ένα τετράγωνο μακριά από αυτό το ποικιλόμορφο σύμπαν θα βρεις φανταχτερά καφέ που παίζουν João Gilberto, όσο οι σωματοφύλακες της Προέδρου της Δημοκρατίας στέκονται μπροστά από το σπίτι της τρώγοντας πατατάκια.
Δεν μπορώ να το αρνηθώ. Πια νιώθω ζωτικό μέρος αυτής της πολύπλοκης και αντιφατικής γειτονιάς. Τι κι αν όλοι οι οδηγοί ταξί προσπαθούν να με πείσουν να εγκαταλείψω την περιοχή, αισθάνομαι πιο ασφαλής στο Μεταξουργείο σε σύγκριση με τη Νότια Αμερική. Έπρεπε να μετακομίσω στην Αθήνα για να καταλάβω ότι ζούσα σε μια συνεχή κατάσταση συναγερμού, καθώς θα μπορούσα να μαχαιρωθώ οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. Εδώ ζω ανακουφισμένη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα πατήσω κάποια χρησιμοποιημένη σύριγγα ενός τοξικομανή στο πεζοδρόμιο.
Η Αθήνα είναι η μόνη ευρωπαϊκή πόλη που ξέρω στην οποία μπορείς να βρεις ακόμη τεχνίτες και μικρά καταστήματα, εξαιρετικά χρήσιμα για τη δημιουργική μου διαδικασία. Υπάρχουν πολλοί θησαυροί, κρυμμένοι στα συρτάρια αυτών των καταστημάτων. Η πόλη έχει μια ενέργεια, από την οποία μπορείς βέβαια να αποφορτιστείς, κάνοντας μια εκδρομή στα ονειρεμένα ελληνικά νησιά. Προσπαθώ με κάθε ευκαιρία να βελτιώσω τα ελληνικά μου, γιατί βλέπω μεγάλη διαφορά στο πώς συσχετίζομαι με τους ανθρώπους και την πόλη. Για παράδειγμα, όταν δέχομαι κλήσεις από μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, απαντώ με ενθουσιασμό και κάνω μεγάλες συζητήσεις για όλες τις πιθανές προσφορές! Τώρα ξεκινάω μια νέα παραγωγή ρούχων για το Acero, που σκοπεύω να αναπτύξω εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα, και ανυπομονώ να ταξιδέψω μέχρι το Σουφλί για το μοναδικής ποιότητας μετάξι.
Thomas Künstler – Σκηνοθέτης και παραγωγός ταινιών κινουμένων σχεδίων @thomas.kunstler
«Η Αθήνα δεν είναι Βερολίνο, αλλά γι᾿ αυτό μου αρέσει»
Μεγάλωσα στη Ρώμη και σπούδασα κινηματογράφο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στο πανεπιστήμιο έγινα φίλος με δύο Έλληνες, τον Δημήτρη Λαμπρίδη και τον Αντώνη Κιτσίκη. Γι’ αυτούς ερχόμουν συχνά στην Αθήνα, περνώντας μεγάλα χρονικά διαστήματα. Το καλοκαίρι του 2015 αποφάσισα να κάνω το προσωπικό μου «προσκύνημα», ταξιδεύοντας στην Αθήνα από τη Ρώμη με τα πόδια. Χρειάστηκαν 51 ημέρες για να μου επιβεβαιώσουν τη θέλησή μου να ζήσω στην Ελλάδα. Για τρία χρόνια περνούσα μισό χρόνο εδώ και μισό στη Ρώμη. Στο μεταξύ κατάφερα να μάθω ελληνικά, χωρίς ποτέ να κάνω μαθήματα, ακούγοντας Έλληνες φίλους να μιλάνε και φυσικά πολλή ελληνική μουσική. Μετακόμισα μόνιμα στην Αθήνα το 2018 και νοίκιασα ένα σπίτι στου Γκύζη. Ήταν μια φυσική διαδικασία για μένα. Οι φίλοι και οι επαφές μου ήταν πια εδώ και στο μεταξύ το Ρεμπέτικο, η ταινία κινουμένων σχεδίων που έφτιαξα, άρχισε να γίνεται γνωστή, επιτρέποντάς μου να βρω στην Αθήνα το κατάλληλο επαγγελματικό περιβάλλον γι’ αυτό που ήθελα να κάνω. Έχω ζήσει σε διάφορες γειτονιές της πόλης, από την Πλατεία Αμερικής μέχρι τα Άνω Πατήσια. Σήμερα ζω στη Νεάπολη Εξαρχείων. Δεν νομίζω ότι μπορώ πραγματικά να συγκρίνω την Αθήνα και τη Ρώμη. Αντικειμενικά είναι πολύ διαφορετικές από πολλές απόψεις, αν και για μένα η κύρια διαφορά είναι ότι η Ρώμη είναι το λιμάνι μου, το μέρος όπου επιστρέφω για να γευτώ την οικογενειακή θαλπωρή. Αυτό που πραγματικά μου λείπει στην Αθήνα είναι τα πάρκα και η εύκολη πρόσβαση για να αθλούμαι σε ένα πράσινο περιβάλλον. Θα ήθελα να παίζω ποδόσφαιρο χωρίς να χρειάζεται να οδηγήσω μέχρι το Μενίδι ή τη Γλυφάδα. Παράλληλα, συνειδητοποιώ με λύπη πως συνήθισα πια να βλέπω παντού αστυνομικούς με όπλα στους δρόμους και αυτό να θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό. Έρχονται φίλοι από το εξωτερικό και με ρωτούν «τι έχει συμβεί σήμερα;» κι εγώ τους απαντώ: «Μη φοβάστε, είναι φυσιολογικό!». Ωστόσο, η Αθήνα είναι το μέρος που τώρα αποκαλώ σπίτι. Ξέρω ότι δεν είναι το Βερολίνο, αλλά γι’ αυτό μου αρέσει. Νιώθω πλήρως εναρμονισμένος και χαρούμενος με την καλλιτεχνική κοινότητα της πόλης. Είναι μικρή, γνωρίζουμε εύκολα ο ένας τον άλλον και ως εκ τούτου είμαστε υποστηρικτικοί και έτοιμοι να βοηθήσουμε. Επιθυμία μου για το μέλλον θα ήταν η δουλειά μας να λαμβάνεται πιο σοβαρά υπόψη και όχι ως χόμπι. Θα ήθελα η πόλη να μπορέσει να εκπαιδευτεί καλύτερα στην ομορφιά και στην ποίηση, σε αυτά που εξυψώνουν πραγματικά τους ανθρώπους.
Klaus Jürgen Schmidt – Κεραμίστας, σχεδιαστής υφασμάτων @klausjurgenschmidt
«Η οικογένειά μου με παρακαλούσε να φύγω από την Αθήνα»
Είμαι μισός Νοτιοαφρικανός, μισός Γερμανός. Έζησα για πολλά χρόνια στο Ανατολικό Λονδίνο και στη συνέχεια στο Μιλάνο και στη Νάπολη. Έφτασα στην Αθήνα στα μέσα του 2015. Έκτοτε ζω και εργάζομαι στο κέντρο του Κεραμεικού. Ήρθα για σύντομες διακοπές και δεν έφυγα ποτέ. Η νυχτερινή ζωή του Λονδίνου είχε τελειώσει μέσα μου, τη στιγμή που όλα τα θρυλικά μπαρ άρχισαν να γίνονται κακοφτιαγμένα, πανάκριβα διαμερίσματα. Το Λονδίνο και το Μιλάνο έγιναν κάτι σαν καινούργιες «Νέες Υόρκες», πολύ σοβαροφανείς πόλεις, με κύριο γνώμονα το χρήμα. Η Αθήνα έμοιαζε η τέλεια επιλογή και την άφησα ανυπόκριτα να με «καταναλώσει». Ο νεανικός «σεισμός» της μου θυμίζει την ενέργεια που σιγόβραζε στο Ανατολικό Λονδίνο το 2005. Μου θυμίζει αρκετά και τη Νάπολη, την πιο παράλογα εντυπωσιακή και επικίνδυνη πόλη που γνώρισα ποτέ. Αθήνα και Νάπολη μοιάζουν με δίδυμες αδερφές από την αρχαιότητα. Από το επαγγελματικό μου περιβάλλον, όλοι σοκαρίστηκαν με την επιλογή μου να μετακομίσω εδώ. Το ίδιο και η οικογένειά μου, με παρακαλούσαν να φύγω. Την Αθήνα δεν μπορείς να την αφήσεις, γιατί την αγαπάς λίγο περισσότερο από όσο τη μισείς. Η πραγματικότητα που βιώνω εδώ ως καλλιτέχνης είναι ανασφαλής, λες και βρίσκομαι σε ένα είδος ατομικής φούσκας. Δουλεύω με υφάσματα ανδρικής ένδυσης που παρουσιάζονται διεθνώς, εκτός Ελλάδας, ενώ παράλληλα παρουσιάζω και πουλάω σύγχρονα κεραμικά στο εξωτερικό. Έχω την τύχη να με υποστηρίζει ένας λαμπρός Έλληνας επιμελητής, ο Πάνος Γιαννικόπουλος, που με βοηθά να ενεργοποιούμαι, παραβλέποντας το γεγονός ότι η Αθήνα είναι μια πόλη αρκετά σκληρή. Με έχει εξαντλήσει, αλλά κατά κάποιον τρόπο δεν μπορώ να φανταστώ να δημιουργώ κάπου αλλού, τουλάχιστον προς το παρόν. Ίσως το «αλλού» να είναι κάποιο απομακρυσμένο βουκολικό χωριό, κάπου στην ελληνική επαρχία. Το σημερινό ευρωπαϊκό όνειρο! Η ίδια η Αθήνα, η Ελλάδα και η ιστορία της νότιας Μεσογείου στο σύνολό τους αποτελούν σημαντικές επιρροές για το έργο μου. Σε όσα δημιουργώ, θα βρεις στοιχεία του άδικου και του τραγικού, της θλίψης και της απώλειας, έννοιες αναπόφευκτα επηρεασμένες από αυτό το υπνωτιστικό, μελαγχολικό πλάσμα που είναι η Ελλάδα και η αναστατωμένη Μεσόγειος.
Camille Romagnani – Κεραμίστρια @camille.romagnani
«Ο χρόνος τείνει να επιμηκύνεται εδώ»
Οι ρίζες μου συνδυάζουν τη Γαλλία με την Κίνα. Σπούδασα σχεδιασμό προϊόντων και υφασμάτων στο Παρίσι και, μετά τις σπουδές μου, ήθελα να προσπαθήσω να ζήσω κάπου αλλού, προκειμένου να πειραματιστώ και να ανακαλύψω την προσωπική καλλιτεχνική μου γλώσσα. Μετακόμισα, ενστικτωδώς, στην Αθήνα, για να ασχοληθώ με την κεραμική, που πλέον είναι η κύρια δραστηριότητά μου, αλλά και με το κερί μέλισσας, ένα άλλο υλικό με το οποίο εργάζομαι. Η παραμονή μου εδώ εξέλιξε τις ικανότητές μου στη γλυπτική. Συνεργάστηκα με ντόπιους καλλιτέχνες, σχεδιαστές και οργανισμούς σε πολλά έργα και εκθέσεις. Τα πρώτα χρόνια έζησα στην Πλατεία Βικτωρίας, έπειτα στο Περιστέρι, στη συνέχεια στον Βοτανικό και τώρα έχω μετακομίσει στα Άνω Πετράλωνα, στην υπέροχη πλατεία Μερκούρη. Είναι μια ποικιλόμορφη γειτονιά, που με κάνει να νιώθω στο κέντρο των πάντων. Έχω κάνει φίλους κάθε ηλικίας και καταγωγής. Κάνω καθημερινά πεζοπορία στον λόφο Φιλοπάππου και πάντα θα βρω νόστιμο φαγητό στα γύρω εστιατόρια. Η αίσθηση του χρόνου και του χώρου είναι πολύ διαφορετική εδώ. Ο χρόνος τείνει να επιμηκύνεται στην Αθήνα, ενώ όλοι αντιμετωπίζουν τον δημόσιο χώρο ως προέκταση του σπιτιού τους. Μου αρέσει, γιατί θα βρεις παντού ζεστούς και φιλόξενους ανθρώπους, που θα σου πουν μια ζεστή καλημέρα ή θα νοιαστούν για τα αδέσποτα της γειτονιάς. Δεν απολαμβάνω καθόλου την κίνηση στους δρόμους και το γεγονός ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη για τους ανθρώπους που κινούνται με αναπηρικά αμαξίδια. Θα ήθελα η πόλη να καλωσορίζει τους πάντες. Καλλιτεχνικά, η Αθήνα με εμπνέει απεριόριστα. Φυσικά, το να είσαι καλλιτέχνης εδώ δεν είναι πάντα εύκολο, ιδιαίτερα όταν φτάνεις στο σημείο να πουλήσεις τη δουλειά σου.
Προσωπικά δυσκολεύομαι, χρειάζομαι τις διασυνδέσεις μου με άλλες χώρες. Παρά ταύτα, εδώ θα βρεις εύκολα και φθηνά έναν χώρο να εργαστείς, πράγμα απίθανο στο Παρίσι λόγου χάρη. Υπάρχει ένα αίσθημα κοινότητας και αλληλοβοήθειας στην Αθήνα που με συγκινεί, ενώ παράλληλα η πόλη σού δίνει τον χρόνο να πειραματιστείς, να σκεφτείς και να αναπτύξεις μια ιδέα με απόλυτη ελευθερία.
Diane Alexandre – Καλλιτέχνιδα @dianealexandre
«Οι περιπτεράδες με αποκαλούν “κούκλα” ή “αγάπη μου”»
Αποφάσισα να μετακομίσω στην Αθήνα από το Παρίσι πριν από πέντε χρόνια, μετά από μια δύσκολη προσωπικά περίοδο. Είχα να διαχειριστώ παράλληλα κάποια προβλήματα υγείας, ένα διαζύγιο και μια τεράστια απογοήτευση από τον επαγγελματικό μου μέντορα. Βρέθηκα ξεκρέμαστη, χωρίς κάτι να με κρατάει στην προηγούμενη ζωή μου. Χρειαζόμουν μια αλλαγή. Πέρασα ένα υπέροχο καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά, γνώρισα έναν άνθρωπο που με ενέπνευσε να μείνω στην Ελλάδα, στήριξε τις καλλιτεχνικές μου προσπάθειες και με σύστησε σε πολλούς από τους σημερινούς μου φίλους. Σε αντίθεση με το Παρίσι, όπου νιώθεις ότι δεν μπορείς στιγμή να αποδράσεις από το μπετόν, η Αθήνα έχει κοντά τη θάλασσα, που σε απελευθερώνει. Από την άλλη, ως γυναίκα, αισθάνομαι ασφαλής εδώ. Δεν με έχουν ακολουθήσει ποτέ στον δρόμο, δεν με έχουν προσβάλει, δεν με έχουν πιέσει να δώσω τον αριθμό του τηλεφώνου μου, δεν με έχουν «στριμώξει» στο μετρό. Όλα αυτά μπορούν να συμβούν μέσα σε μία μέρα στο Παρίσι, καθημερινά. Μου αρέσει η ελληνική γλώσσα και βρίσκω συναρπαστική την ελληνική αργκό, τους περιπτεράδες που θα με αποκαλέσουν «κούκλα» ή «αγάπη μου», λες και είμαι ανιψιά τους ή μια γάτα που περνάει από δίπλα τους. Μου αρέσει η οικειότητα στην ενέργεια της Αθήνας και το πόσο κοντά μπορείς να έρθεις με την πλούσια ιστορία της. Το γεγονός ότι μπορείς να ξαποστάσεις πάνω σε μάρμαρα όπου κάποτε, χιλιάδες χρόνια πριν, καθόταν κάποιος άλλος το βρίσκω συγκλονιστικό. Αυτό που δεν μου αρέσει καθόλου είναι η έντονη κίνηση στους δρόμους! Το τελευταίο διάστημα είμαι μέλος του Sektor 30, ενός καλλιτεχνικού εργαστηριακού χώρου έρευνας, με εγκαταστάσεις γλυπτικής και χαρακτικής. Πηγαίνω κάθε μέρα στον Νέο Κόσμο με το πατίνι μου, δουλεύοντας δημιουργικά μαζί με άλλους καλλιτέχνες. Δεν θα μπορούσα να αντέξω οικονομικά έναν τέτοιο χώρο πουθενά αλλού. Πολλοί φίλοι καλλιτέχνες μπόρεσαν να νοικιάσουν στην Αθήνα εργαστήρια και σπίτια με πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά που θα έπρεπε να διαθέσουν στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο ή στη Ρώμη. Παρατηρώ ότι στην Αθήνα, όταν λες ότι ασχολείσαι με τις τέχνες, όλοι δείχνουν σεβασμό και ενδιαφέρον, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά στη Γαλλία, όπου μπορεί να σε θεωρήσουν τεμπέλη ή τρελό. Αυτό που χρωστάω στην παραμονή μου εδώ είναι ότι η ελληνικότητα έγινε μοιραία μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης, έρευνας και δημιουργίας για μένα. Η γλυπτική μου είναι πια βαθιά επηρεασμένη από τις κυκλαδίτικες τέχνες και τα συναισθήματά μου έχουν δομηθεί πάνω σε μια συγκεκριμένη ελληνική λέξη, τη χαρμολύπη. Νομίζω ότι η Αθήνα μού έδωσε αυτό το συναίσθημα.
Vincent Meyrignac – Εικαστικός, συνιδρυτής του noucmas @meyrignacvincent
«Η πόλη μοιάζει σαν ένα σπίτι που δεν ανήκει σε κανέναν»
Μετακόμισα στην Αθήνα το 2017, έχοντας ανάγκη να κάνω μια νέα αρχή μετά τις σπουδές μου, μακριά από το Παρίσι. Βρήκα μια πόλη γεμάτη ζωντάνια και δημιουργικούς ανθρώπους, όπως η Κατερίνα Χάρου και η Όλγα Σουρή, με τις οποίες το 2019 αποφασίσαμε να ανοίξουμε το Noucmas στην Κυψέλη, έναν χώρο που χρησιμοποιούμε ταυτόχρονα ως προσωπικό εργαστήριο και εκθεσιακό χώρο για άλλους καλλιτέχνες. Ήρθα σε επαφή με πολλούς ταλαντούχους Έλληνες καλλιτέχνες, νέα παιδιά στην ηλικία μου, που είτε είχαν επιστρέψει εδώ μετά από σπουδές στο εξωτερικό για να επενδύσουν στη χώρα τους είτε δεν έφυγαν ποτέ, παλεύοντας μέσα στις οικονομικές δυσκολίες να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους δουλεύοντας πάνω σε εντυπωσιακές ιδέες. Η συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες είναι εξαιρετικά σημαντική, ιδιαίτερα όταν κινείσαι στο καλλιτεχνικό σύμπαν της Αθήνας, όπου οι ατομικές ευκαιρίες είναι δύσκολο να γεννηθούν και να ακμάσουν. Το αίσθημα της συλλογικότητας που βρήκα εδώ με ενεργοποίησε. Μετά από λίγο, βέβαια, συνειδητοποίησα ότι αυτό αναμειγνύεται με ένα άλλο συναίσθημα, μια παρατεταμένη κατάσταση συλλογικής θλίψης που με κάνει να αισθάνομαι ληθαργικός και ανίκανος όταν μένω εδώ για πολύ καιρό. Η Αθήνα έχει την ικανότητα να αναμειγνύει αντίθετα στοιχεία και να τα κάνει να μοιάζουν σαν να ήταν πάντα μαζί. Αυτό με έμαθε να το εφαρμόζω και στη δουλειά μου. Οι άνθρωποι που συναντώ εδώ είναι συχνά ειλικρινείς, αν και το μεγαλύτερο μέρος της πραγματικότητας αυτής της πόλης νιώθω ότι θα είναι πάντα κρυμμένο για μένα. Παρόλο που κατάφερα να μιλάω και να διαβάζω ελληνικά, όσο περισσότερο χρόνο περνάω στην Αθήνα τόσο περισσότερο νιώθω ότι δεν θα καταλάβω ποτέ τι συμβαίνει πραγματικά γύρω μου. Αυτή η πόλη μοιάζει σαν ένα σπίτι που δεν ανήκει σε κανέναν. Όλοι έρχονται από κάπου αλλού. Αυτό ισχύει και στη γειτονιά μου, την Πλατεία Αμερικής. Όλοι οι γείτονές μου είναι τόσο ξεχωριστοί, η διαφορετικότητα έγινε ο συνδετικός μας κρίκος. Η Αθήνα στα μάτια μου είναι γοητευτική, γιατί επιτείνει τα συναισθήματα. Όλα τα ζεις πιο έντονα εδώ. Η ενέργειά της αλλάζει διαρκώς. Μοιάζει σαν να εισπνέει το φως και να εκπνέει το σκοτάδι, ή το αντίστροφο, σε έναν φρενήρη ρυθμό. Γιατί η Αθήνα αναπνέει τόσο γρήγορα; Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι κουρασμένη. Εγώ απλώς πιστεύω ότι κάνει μια μεγάλη προσπάθεια.
Claudio Coltorti – Εικαστικός @claudio_coltorti
«Αισθάνομαι τυχερός που ανακάλυψα το ρεμπέτικο τραγούδι»
Μεγάλωσα στη Νάπολη και μετακόμισα στο Παρίσι, ψάχνοντας για δουλειά. Λίγο καιρό αργότερα μπήκα στο Beaux Arts de Paris, όπου σπούδασα πέντε χρόνια, αρχίζοντας να ζωγραφίζω. Ζω στην Αθήνα σχεδόν τέσσερα χρόνια. Πρώτα στο Γκάζι, μετά στη Βικτώρια και τώρα στα Εξάρχεια. Ήρθα για να μείνω δίπλα στο πρόσωπο που αγαπώ και ήταν σίγουρα μία από τις ομορφότερες αποφάσεις που πήρα ποτέ στη ζωή μου. Άρχισα να γνωρίζω την πόλη, να κάνω φίλους, να μαθαίνω τη γλώσσα και ούτω καθεξής, και είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι ακόμη εδώ. Η Αθήνα διαφέρει ριζικά από το Παρίσι, αλλά είναι πολύ κοντά στη Νάπολη. Με γοητεύει το «συνταξιοδοτικό» στιλ των κτιρίων της και το καλό φαγητό. Αισθάνομαι τυχερός που ανακάλυψα το ρεμπέτικο τραγούδι, που με έκανε να ξαναρχίσω να παίζω μουσική, όπως έκανα μικρός. Στους δρόμους της Αθήνας μπορείς να συναντήσεις τους πιο ταλαντούχους μουσικούς! Μου αρέσει να κυκλοφορώ με σκούτερ ή με τα πόδια, ακόμα και αν μερικές φορές δεν είναι εύκολο να περπατήσω. Μου αρέσουν οι άνθρωποι, η γλώσσα. Δεν μου αρέσει όταν νιώθω την Αθήνα «υποχρεωμένη» να πετύχει στόχους άλλων ευρωπαϊκών πόλεων, μιμούμενη πραγματικότητες που δεν της ανήκουν. Οι δημοτικοί φόροι, από την άλλη, είναι εξαιρετικά υψηλοί για τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Νοικιάζω ένα στούντιο στον Κολωνό, με εξαιρετικό φως, το καλύτερο πράγμα για έναν ζωγράφο. Πλέον έχει γίνει πολύ δύσκολο στην Αθήνα να βρεις ένα προσιτό μέρος για να ζήσεις ή να εργαστείς. Έψαχνα για μήνες πριν βρω αυτό το μέρος. Σίγουρα στο Παρίσι η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Πολλοί ήρθαν εδώ νομίζοντας ότι είναι ένα φθηνό και ωραίο μέρος, αλλά η πραγματικότητα για μένα απέχει πολύ από αυτό. Αν έχεις έναν ελληνικό μισθό, τα πράγματα γίνονται γρήγορα δύσκολα. Το να είσαι καλλιτέχνης βέβαια σημαίνει συχνά ότι άλλες φορές θα έχεις χρήματα για να ζήσεις, άλλες φορές όχι. Στην Αθήνα είναι δύσκολο αλλά όχι αδύνατον να πουλήσεις τη δουλειά σου. Για να βιοπορίζομαι, κάποια βράδια παίζω ρεμπέτικα σε καφενεία και ταβέρνες. Δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα εμπνευσμένος από την ίδια την πόλη, μιας και η δουλειά μου έχει να κάνει με την οικειότητα και τα συναισθήματα. Περισσότερο με εμπνέουν οι άνθρωποι γύρω μου, μια φράση που θα ακούσω στον δρόμο, ένα φως που θα πέσει σε ένα πρόσωπο, ένα χέρι, μερικές τρίχες, ένα αντικείμενο.
