Δεν είναι η πρώτη φορά που επιλέγει να προσφέρει μια ανάσα, μέσω της δημιουργίας, στην ασφυξία που προκαλούν ζητήματα κοινωνικής ή πολιτικής φύσης. Το έκανε εξαιρετικά με την πρώτη της ποιητική συλλογή (Πέρα από τους φράχτες, εκδ. Ιωλκός), αποκρυσταλλώνοντας μέσα σε 36 συναισθηματικά φορτισμένες καταθέσεις ψυχής την πίστη της στον άνθρωπο που επιμένει να παραμένει άνθρωπος. Το ίδιο επιχειρεί και τώρα, υπογράφοντας τη σύλληψη και τη σκηνοθεσία της περιπατητικής παράστασης Τοπογραφία θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε, μία από τις πιο ξεχωριστές προτάσεις στον φετινό προγραμματισμό της Πειραματικής Σκηνής Νέων Δημιουργών του Εθνικού Θεάτρου.
Τη συναντώ στις πρόβες αυτής της «διαδρομής μνήμης» που θέλει να χαράξει στο κέντρο της πόλης, με αφετηρία το θέατρο Ρεξ και θεματικό άξονα κάποιες δολοφονίες στον δημόσιο χώρο που είχαν ως θύματα νέους ανθρώπους. Κατά τη δημιουργική διαδικασία ακολούθησε το ένστικτό της, το καλλιτεχνικό της κριτήριο και όσα συνέλεξε ψάχνοντας πληροφορίες.
Η έρευνα που έκανε ήταν πολυεπίπεδη, ήρθε σε επαφή με ιστορικούς, δημοσιογράφους αλλά και τους συγγενείς των θυμάτων, προκειμένου να αντλήσει το υλικό της παράστασης. Δεν φοβάται τις αντιδράσεις που τυχόν ανακύψουν για ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα. «Δεν θέλω να προκαλέσω ή να φέρω αντίλογο. Θέλω να πω την ιστορία και να τιμήσω τόσο αυτούς που χάθηκαν όσο και αυτούς που έμειναν πίσω ζώντας με το τραύμα. Το μήνυμα αυτής της διαδρομής είναι ελπιδοφόρο και αισιόδοξο. Όλοι μαζί ενωμένοι, σε αυτή την κοινή βόλτα στην ιστορία, να κρατήσουμε αναμμένη την επιθυμία για αλλαγή». «Αναζήτησα ιστορίες που έλαβαν χώρα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα, και τραυμάτισαν το κοινωνικό σώμα. Έχω μια προσωπική ευαισθησία για όσα συμβαίνουν γύρω μας, η οποία εξελίσσεται καλλιτεχνικά. Η δολοφονία Γρηγορόπουλου, ας πούμε, χάραξε την εφηβεία μου. Ο θεατρικός αυτός περίπατος είναι ένας περίπατος στη μνήμη, ένα κάλεσμα να μην ξεχάσουμε τι συνέβη, τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν σε δημόσια θέα, σε μια προσπάθεια να γίνει ξανά οικείος ο δημόσιος χώρος. Καμία κοινωνία δεν προχωράει μπροστά αν δεν έχει μνήμη. Το να ξεχνάμε είναι ένας τρόπος να μη βιώνουμε τον πόνο, κι αυτό είναι ανθρώπινο. Ωστόσο, για να προχωρήσουμε μπροστά συλλογικά και να μην καταλήξουμε μόνοι και απομονωμένοι, οφείλουμε να θυμόμαστε».
Γεννημένη στην Αλβανία και μεγαλωμένη στη Σκιάθο, ως μετανάστρια δεύτερης γενιάς, τη ρωτώ αν ο ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας με τον οποίο ήρθε αντιμέτωπη ήταν ένας από τους λόγους που την οδήγησαν να επικεντρωθεί σε ένα πιο κοινωνικό θέατρο. «Ίσως να έχει να κάνει και με αυτό, από την άποψη ότι από παιδί ήρθα σε επαφή με δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις όπως η ξενοφοβία και ο ρατσισμός. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου η λέξη “Αλβανός” δεν σήμαινε την καταγωγή, αλλά οδηγούσε τη σκέψη σε κάτι κακό ή επικίνδυνο, εγκλωβίζοντας πολλούς ανθρώπους μέσα σε ένα κοινό τραύμα. Ακόμα και σήμερα μπορεί να βρεθώ αντιμέτωπη με μια ρατσιστική συμπεριφορά, αλλά πλέον έχω μάθει να την αντιμετωπίζω».
INFO
Η περιπατητική παράσταση Τοπογραφία θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε, σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Μπρικένα Γκίστο, θα παρουσιαστεί από την Πειραματική Σκηνή Νέων Δημιουργών του Εθνικού Θεάτρου από 18 έως 28 Νοεμβρίου. Αφετηρία: Θέατρο Ρεξ, Πανεπιστημίου. Γενική είσοδος, προπώληση: 210-7234567 & ticketservices.gr
