Ιστορικές ταβέρνες και μικρά εστιατόρια μεταναστών, μεζεδοπωλεία και άρτι αφιχθέντα ξενοδοχεία με φαγητό και θέα. Αιωνόβια στέκια από τη μια, μαγαζιά που λειτουργούν εδώ και λίγους μήνες από την άλλη συνθέτουν το γαστρονομικό σκηνικό της πλατείας Θεάτρου. Το κοινό τους χαρακτηριστικό; Όλα γεμίζουν από κόσμο σχεδόν κάθε μέρα. Ακριβώς δίπλα, στη Βαρβάκειο, ξεφορτώνουν καφάσια με λαχανικά, κάποιος στο πεζοδρόμιο πουλάει σκόρδα, στον αέρα κορναρίσματα και μυρωδιά από τις ελιές και την άλμη τους. Δύο τουρίστες θέλουν να αγοράσουν το μισό από το μισό καρπούζι που πουλάνε στον Τσουπάκη και η μανάβισσα το κόβει υπομονετικά. Πιο κάτω, η Διπλάρειος Σχολή είναι περιφραγμένη και οι μπουλντόζες έχουν βάλει μπρος για τις πεζοδρομήσεις – μέρος της ανάπλασης του σημείου. Μπορεί τα σημάδια εγκατάλειψης να μην έχουν ακόμη εξαφανιστεί, η πλατεία όμως –που πήρε το όνομά της από το πρώτο πλινθόκτιστο χειμερινό θέατρο της πόλης, το οποίο χτίστηκε εκεί το 1838– δεν συστήνεται πια ως μέρος προς αποφυγή, όπως συνέβαινε μέχρι πρόσφατα. Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι ζωντανή και δραστήρια, με τα τραπέζια στα φαγάδικά της να γεμίζουν γρήγορα.
Κατάδυση στο Δίπορτο
Στα σκυφτά, ντόπιοι και επισκέπτες κατεβαίνουν τα σκαλιά για το Δίπορτο, την εμβληματική ημιυπόγεια ταβέρνα για την οποία υπάρχουν αναφορές από το 1911 – φημολογείται ότι ο Βάρναλης έγραψε γι’ αυτήν το «μες στην υπόγεια την ταβέρνα όλοι παρέα πίναμε χθες». Πάει πια καιρός από τότε που θεωρούνταν ένα από τα «μυστικά» της πόλης. Κάθε μέρα ταξιδιώτες απ’ όλο τον κόσμο μπαίνουν στο μαγαζί, με την κάμερα του κινητού τους έτοιμη να καταγράψει αυτό το «μνημείο» μιας άλλης εποχής. Έχει παραγίνει ατραξιόν; Κάποιοι λένε «ναι». Από την άλλη, ο ιδιοκτήτης της, Δημήτρης Κολολιός, συνεχίζει να φοράει τη λευκή πουκαμίσα εργασίας, όπως πάντα, και ανάμεσα σε βαρέλια και τραπέζια με λαδόκολλες, αντί για τραπεζομάντιλο, να σερβίρει τα ίδια λίγα και απλά: χυλωμένη και πιπεράτη ρεβιθάδα, ψαράκια στη σχάρα, φάβα με χοντροκομμένο κρεμμύδι, γιουβέτσι, πατάτες γιαχνί και άλλα, μαζί με χύμα κρασί και μπόλικο ψωμί.
Μεζέδες για όλους στης Θεάτρου το Στέκι
Το πιο «δημοκρατικό» μεζετζίδικο της πλατείας. Απλό, χωρίς στολίδια, με τη χαρακτηριστική βιτρίνα όπου μπορεί κανείς να δει τα μαγειρεμένα φαγητά της ημέρας. Τα αδέρφια Στέφανος και Χρήστος Βαρέσης, που λειτουργούν το μαγαζί τα τελευταία 23 χρόνια, τακτοποιούν την πελατεία και σερβίρουν –κερνάνε πού και πού και κανένα τσιπουράκι–, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια φροντίζει για το μαγείρεμα. Το ετερόκλητο κοινό –φοιτητές, εργαζόμενοι, τουρίστες, κοστουμάτοι, ηλικιωμένοι ντυμένοι στην πένα κ.ά.– κατακλύζει κάθε μέρα το μαγαζί. Για την ακρίβεια, πρόκειται για τρία διαφορετικά καταστήματα, το ένα δίπλα στο άλλο, που με τα χρόνια ενώθηκαν για να εξυπηρετήσουν τη ζήτηση. Εδώ, τα μεσημεριανά διαλείμματα προσφέρονται για κουβέντα, ήλιο και γευστικές απολαύσεις με οικονομικά πιατάκια, όπως γίγαντες στον φούρνο, χοιρινό μπεκρή μεζέ, μπακαλιάρο σκορδαλιά, πατατοσαλάτα και ρεβίθια με κουρκουμά. Δοκιμάστε οπωσδήποτε τα τηγανητά κεφτεδάκια.
Ινδικές κρέπες και mango lassi
Δίπλα στο μεζεδοπωλείο των αδελφών Βαρέση, ο Νίτιν Καπούρ και η ομάδα του προτείνουν έναν άλλο, ινδικό αυτή τη φορά, μεζέ. Η dosa, που θυμίζει κρέπα, είναι ένα τραγανό ρολό, vegan και gluten free από τη φύση του. Για να τη φτιάξουν, χρησιμοποιούν ένα μείγμα από φακές, ρύζι και λίγο μοσχοσίταρο. Αφού μουλιάσει και μαλακώσει, αλέθεται στο μπλέντερ και στη συνέχεια μένει καλυμμένο για ώρες, ώστε να περάσει από δεύτερη ζύμωση, η οποία δίνει στις dosas την ελαφρά προζυμένια τους γεύση. Το ζυμάρι απλώνεται λεπτό λεπτό πάνω στην καυτή πλάκα και ρολάρεται προσεκτικά. Το σερβίρουν με διάφορα υλικά, αλλά η πιο δημοφιλής γέμιση είναι οι πατάτες masala: ένας χοντροαλεσμένος, ελαφρώς πικάντικος πουρές από πατάτες, αρακά, τσίλι και μπαχαρικά. Τα μπολάκια που συνοδεύουν την dosa περιέχουν τσάτνεϊ καρύδας, sambar –πηχτή σούπα με φακές, λαχανικά και ταμάρινδο– και καυτερό τσάτνεϊ ντομάτας, για να βουτήξετε το ζυμάρι.
Για να δροσιστείτε, δοκιμάστε το ωραίο mango lassi που φτιάχνουν με γιαούρτι και μάνγκο. Στον κατάλογο θα βρείτε επίσης αρκετές σπεσιαλιτέ της νότιας Ινδίας και idli – αλμυρά ψωμάκια στον ατμό.
Η ιστορική Κληματαριά
Κάτω από το απαλό φως που φιλτράρουν οι κληματαριές, οι επισκέπτες χορταίνουν με λαδερά, πίτες με χειροποίητο φύλλο, γίγαντες πλακί και, φυσικά, το χιτ του μαγαζιού, αρνάκι ή χοιρινό κότσι με πατάτες, σιγοψημένα και μελωμένα μέσα στις «διαστημικές», αυτοσχέδιες γάστρες με το πυρόχωμα, που δεσπόζουν στην είσοδο. Το ιστορικό μαγειρείο με τον όμορφο κήπο πρωτολειτούργησε με αυτή την ιδιότητα το 1927 και είναι χτισμένο πάνω στα ερείπια ναού του Ασκληπιού. Δεμένο με την ιστορία του μαγαζιού, το λαϊκό τραγούδι έχει και σήμερα την τιμητική του, με διάφορα μουσικά σχήματα να εμφανίζονται ορισμένες ημέρες της εβδομάδας πλάι στα κρασοβάρελα, στο ίδιο μέρος που υπήρξε για δεκαετίες φυτώριο μουσικών και φιλοξένησε στο αυτοσχέδιο πάλκο του σημαντικές λαϊκές φωνές.
Τα bbq της Παρασκευής στην ταράτσα
Στο ξενοδοχείο Selina, που προστέθηκε σχετικά πρόσφατα στο σκηνικό της πλατείας Θεάτρου, στην ταράτσα με την προνομιακή θέα στην Ακρόπολη οργανώνονται κάθε Παρασκευή βραδιές μπάρμπεκιου. Σε συνεργασία με την ομάδα πίσω από το Diego και τη σεφ Ελένη Σαράντη, το The Rooftop διοργανώνει εναλλάξ ανά εβδομάδα το bbq kebab edition με τρία διαφορετικά είδη κεμπάπ –από μοσχαρίσιο και αρνίσιο κρέας, από ρεβίθια και χαρίσα ή κεμπάπ ψαριού από ψιλοκομμένο τόνο– και το tandoori edition, με καλαμάκια σελινόριζας, κοτόπουλου ή γαρίδας, ψημένα στο tandoori. Και στις δύο εκδοχές τα συνοδευτικά περιλαμβάνουν χειροποίητα πιτάκια με κουρκουμά, σαλάτες και ιδιαίτερες σάλτσες, όπως η ραΐτα με κύμινο και το τσιμιτσούρι με κάσιους.
☛ Info
→ Δίπορτο, Σωκράτους 9 & Θεάτρου, Τ/210-32.11.463
→ Της Θεάτρου το Στέκι, Θεάτρου 7, Τ/210-32.15.438
→ Dosa House, Θεάτρου 3, Αθήνα, Τ/210-33.16.850
→ Η Κληματαριά, Πλατεία Θεάτρου 2, Τ/210-32.16.629
→ The Rooftop, ξενοδοχείο Selina, Θεάτρου 8, T/216-00.10.891
