Αχρείαστα κολλήματα – Τοποθεσία: Ένα τσακ πριν από τον βόρειο τερματικό της κόκκινης γραμμής του μετρό. Ώρα: Κατάλληλη. Οι πόρτες των καταστημάτων στην αγορά ξεκλειδώνουν, οι πρώτοι πελάτες κάθονται στα καφέ της πλατείας Δημοκρατίας, το αγόρι με το πατίνι βγάζει τα ασύρματα ακουστικά του, από τα οποία άκουγε δυνατά το Παίζει πάρτι στο νησί, για να καλύψει την ηχώ της άδειας φυσούνας του μετρό – η μουσική του έχει κολλήσει στο μυαλό μου σαν ρετσίνι πεύκου στα δάχτυλα.
Το φεστιβάλ της καρμανιόλας – «Θα με δεις. Βρίσκομαι κάτω από μια ταμπέλα που γράφει “Βεάκη”», μου λέει μια πρώην Θεσσαλονικιά και τη βλέπω στη διασταύρωση των οδών Αιμιλίου Βεάκη και Σεβαστείας. Εκεί συμβαίνει το εξής: ένας νεαρός διανομέας με το φορτηγάκι του κατεβαίνει από τη Σεβαστείας. Τσεκάρει δεξιά στη Βεάκη για διερχόμενο όχημα. Χρειάζεται να βγει αρκετά μπροστά, γιατί το κτίριο στα δεξιά τού κόβει την ορατότητα, και δεν προσέχει το μηχανάκι, που κάνει έναν ελιγμό για να τον αποφύγει, παλεύει να κρατήσει τον έλεγχο του τιμονιού, για να μην κάνει ζημιά στον ίδιο και στους πελάτες της απέναντι καφετέριας, που μαζεύονται βλέποντας τη μηχανή να έρχεται καταπάνω τους. Οι άνθρωποι βγαίνουν από τα μαγαζιά τους, θέλουν να μάθουν τι γίνεται. Ο οδηγός της μηχανής κάνει τον σταυρό του τρομαγμένος. Ο νεαρός γουρλώνει τα μάτια. Η ίδια ιστορία θα επαναληφθεί άλλες δύο φορές μέσα στο επόμενο σαρανταπεντάλεπτο, με άλλους οδηγούς και με διαφορετικές αντιδράσεις. Το μόνο που παραμένει ίδιο είναι η επικινδυνότητα αυτής της διασταύρωσης στο κέντρο του Περιστερίου.
Το τάπερ του Ψυρρή – Πώς μπορεί ένα μήνυμα αγνού ενδιαφέροντος να μετατραπεί σε προσβολή; Ρωτάς κάποια φίλη σου «είσαι Ψυρρή;» και το Τ9 το διορθώνει αυτόματα κάπως έτσι: «Είσαι ψυχρή;». Πάλι καλά, το χιούμορ δεν έχει χαθεί. «Σαν τάπερ με κεφτεδάκια στην κατάψυξη».
Το σφαγείο του έρωτα – Το πιο ανατριχιαστικό στοιχείο στην ομότιτλη παράσταση (σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Γκόνη και σε κείμενα από την έρευνα του Παντελή Μπουκάλα πάνω στη σχέση του αίματος που χύθηκε για την αγάπη, όπως αποτυπώνεται στις παραλογές της δημοτικής ποίησης) δεν ήταν η θεματική των γυναικοκτονιών που άγγιξε – μετά το τέλος της, οι δημιουργοί δήλωσαν πως δεν είχαν σκοπό να φτιάξουν μια επίκαιρη παράσταση. Ήταν η συνειδητοποίηση σε εμάς, τους θεατές που βρεθήκαμε στο Σύγχρονο Θέατρο του Κεραμεικού, πως ένα τεράστιο μέρος των πολιτιστικών ερεθισμάτων και της ελληνικής παράδοσης είναι βουτηγμένο στο αίμα. Για παράδειγμα, ο Μενούσης, που τον χορεύουμε και τον συμπονούμε και ο οποίος έσφαξε τη γυναίκα του. Ή η ιστορία της Ελάιζα Ντέι που τραγούδησε ο Νικ Κέιβ και η Κάιλι Μινόγκ, η οποία δεν ξέρει γιατί την αποκαλούν πια «Άγριο Ρόδο». Να πιάσουμε και τα ρεμπέτικα; «Θα κάνω ντου για να σε βρω Αθήνα και Περαία/ κι αν θα σε κάνω τσακωτή, να ξέρεις η βραδιά σου αυτή θα είναι η τελευταία». Καθρέφτης γυαλί το καλό θέατρο.
