Χρόνια τώρα θέλω να γράψω για τον Μπιλ Κάλαχαν και όλο το αποφεύγω, βρίσκω δικαιολογίες. Ίσως με αποτρέπει η απόστασή του από τη δημοσιότητα. Αυτή η μελαγχολική αριστοκρατία. Συνεχιστής μιας σχολής τραγουδοποιών που έχει για πρυτάνεις τον Βαν Μόρισον και τον Τζόνι Κας, κάτοχος μιας φωνής άκαμπτης και εύθραυστης μαζί, ο Κάλαχαν μου δίνει την εντύπωση ότι βγάζει δίσκους για τον εαυτό του. Άντε και για κάποιον ξάδερφο με κοινά γούστα. Στο νέο άλμπουμ με τίτλο Ytilaer (η λέξη reality γραμμένη ανάποδα), η πειραγμένη, ιδιόρρυθμη φολκ του πετάει λίγα μέτρα πιο ψηλά, μπας και δει τη μεγάλη εικόνα. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί μου αρέσει τόσο. Κομμάτια όπως το Partition, το Naked souls και το απρόσμενα ξέγνοιαστο Natural information, για να αναφέρω αυτά που ξεχωρίζω, είναι πρωτίστως υψηλής ποιότητας ηχογραφήματα. Χωρίς τις στιβαρές ενορχηστρώσεις και τον άψογο ήχο, δηλαδή, οι μελωδίες και οι στίχοι μπορεί να έπεφταν στη θάλασσα. Φαντάζομαι τον Κάλαχαν να τα τραγουδάει ανέκφραστος, με τον μέσα κόσμο του να βράζει και τους μουσικούς δίπλα να παίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Μπαίνω κι εγώ στο στούντιο, κάθομαι κάτω, κάνω δήθεν ότι παρατηρώ τη μοκέτα. Ύστερα γκουγκλάρω «Μπιλ Κάλαχαν» στο κινητό. Βλέπω ότι είναι 56 ετών. Παρότι δημοφιλής σε ανθρώπους που ακούνε μουσική από καλά ηχεία, ο Μπιλ δεν έχει website – ίσως επειδή παραμέλησε να ανανεώσει τη συνδρομή. Οι πρόσφατες εικόνες του, δύο όλες κι όλες, έχουν τραβηχτεί από τη γυναίκα του. Όταν πια αφήνω το κινητό, τον βλέπω να τραγουδάει με κλειστά μάτια έναν από τους τελευταίους στίχους του άλμπουμ: «Αν ήσουν πυρκαγιά στο σπίτι μου/ θα ξανάμπαινα να σώσω τη γάτα».
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Dry Cleaning – Stumpwork
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠΔεν τίθεται θέμα, ηχητικά είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες ροκ μπάντες της εποχής. Όμως, η τραγουδίστριά τους σε κουράζει με τις spoken word ερμηνείες της και αυτούς τους στίχους, που είναι γεμάτοι ατάκες και πόζα και εγκεφαλικότητα, δίνοντάς σου την αίσθηση ότι δεν σε έχουν ανάγκη. H δε απουσία μελωδίας κάνει τον δίσκο να μοιάζει με νεόδμητο σπίτι χωρίς wi-fi.
