Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι τον Β. Έμενε στις πολυκατοικίες της Νέας Παραλίας, στο ύψος της Αγίας Τριάδας. Κάθε που ερχόταν 28η Οκτωβρίου, εκείνος και η οικογένειά του έφευγαν από τη Θεσσαλονίκη και πήγαιναν στην εξοχή. Όπου να ’ναι. Αρκεί να μην τρυπούσαν τα αυτιά τους από τα μαχητικά αεροσκάφη, να μην ένιωθαν την κίνηση των τανκς από τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, να μην άκουγαν στρατιωτικά εμβατήρια. Δεν ξέρω αν ο Β. έχει κάποιο τραύμα λόγω εβραϊκής καταγωγής ή αν απλώς δεν του αρέσει όλη αυτή η φιέστα. Χαίρομαι και μόνο που τον πετυχαίνω από σπόντα να διασχίζει με πιλάλα τη λεωφόρο Συγγρού, στο ύψος της Βούρβαχη, και δεν ζει αυτό που απεχθάνεται να ζήσει. Την ίδια στιγμή, τα αεροσκάφη Rafale και τα ελικόπτερα «σκίζουν» τον ύπνο σε χίλια κομμάτια πιο αποτελεσματικά από ό,τι τον ουρανό της Θεσσαλονίκης.
Ποτέ. Ποτέ στα χρονικά δεν τήρησαν το ραντεβού τους, γιατί να το κάνουν τώρα; «Έντεκα και μισή στις μπασκέτες», γράφουν στο μήνυμα. Ώρα αναχώρησης: όποτε βολέψει. Το ένα αμάξι θα έχει πέντε άτομα, το άλλο τέσσερα. «Πηγαίνουμε από Έδεσσα ή από Κοζάνη;» Από την παλιά εθνική κάνουμε λιγότερα χιλιόμετρα. Από τη νέα φτάνουμε πιο γρήγορα. Μάλγαρα, Αλεξάνδρεια, Βέροια. «Για Βέροια καλά πάω;» ρωτάει ένας γέρος με το αγροτικό στα διόδια του Πολύμυλου, έξω από την Κοζάνη. «Αν δεις καμινάδες, το έχεις πάρει λάθος», του απαντάει εκείνος. Ο γέρος μοιάζει μπερδεμένος. «Κάνε μια αναστροφή και πάνε από το άλλο ρεύμα», διορθώνει την εξυπνάδα του.
Καταλαβαίνεις ότι έχεις περάσει το σύνορο της Φλώρινας μόλις μυρίσεις χορτάρι. Ο ήλιος ξεγελάει πιο πολύ και από τις πινακίδες που αναγράφουν τοποθεσίες, μα το βέλος της κατεύθυνσης έχει ξεθωριάσει από τότε που ο Καντιώτης αφέντευε στην περιοχή. Το Νυμφαίο γράφεται με τελικό ν και τονίζεται με περισπωμένη σε κάποιες ταμπέλες. Ευτυχώς, δεν έχουν ξεριζωθεί.
Η περίοδος του χειμέριου ύπνου δεν έχει ξεκινήσει ακόμα για τις αρκούδες του Αρκτούρου. Το καταφύγιο γεμίζει με οικογένειες και μικρά παιδιά. Κάποια από αυτά κρύβονται κάτω από το μπουφάν της μαμάς όταν ακούν για το βάρβαρο θέαμα της αρκούδας-χορεύτριας, το οποίο αποτέλεσε αφορμή για την ίδρυση της περιβαλλοντικής οργάνωσης το 1992. Μια αρκούδα κοιμάται κοντά στον φράχτη. Ξαφνικά σηκώνει το κεφάλι της και ξύνει τα αυτιά της. Κοιτάει για μια στιγμή τον κόσμο που τη φωτογραφίζει. Και τότε… ξαναπέφτει να κοιμηθεί. Σε μια άλλη ζωή θα ήθελα να ήμουν αρκούδα.
Το λάμδα της σερβιτόρας ακούγεται κάπως σλάβικο. «Δεν είσαι από το Νυμφαίο, έτσι;» βρίσκω το θάρρος να τη ρωτήσω. «Από πού είσαι;» με ρωτάει. Ανταλλάσσουμε τα ονόματα των χωριών μας. Αγκαλιαζόμαστε, μας προσκαλεί σε ένα κλαμπ της περιοχής του Αμυνταίου. Ο ήλιος άρχισε να βγάζει τα δόντια του. Δύει. Θερμοκρασία εννέα βαθμοί Κελσίου. Υψόμετρο 1.350. Απόσταση μέχρι τη Θεσσαλονίκη: 179 χιλιόμετρα. Αντίο, πατρίδα
