Όταν ήταν 14 χρονών, ο Ράιαν Μέρφι είχε φτιάξει μια πίπα τσιγάρου από συνδετήρες, για να καπνίζει α λα Νόρμα Ντέσμοντ (η φανταστική ηρωίδα της ταινίας του 1950 Η λεωφόρος της δύσεως). Ο τηλεοπτικός δημιουργός χαίρεται που στην ταινία η Νόρμα σκοτώνει τον νεαρό σεναριογράφο και εραστή της και τον αφήνει να επιπλέει μπρούμυτα στην πισίνα. «Ένα από τα είδωλά μου», λέει ο Μέρφι για τη φονική και μελοδραματική πρώην σταρ του βωβού κινηματογράφου. Ο Μέρφι είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει ότι είναι σπουδαίος, ακόμα και όταν οι άλλοι δεν το νομίζουν.
Τη βραδιά που δειπνούσα στο ξενοδοχείο The Mercer της Νέας Υόρκης με τον βασιλιά του γκραν γκινιόλ, το Netflix τον είχε πάρει μόλις τηλέφωνο για να του πει πως ανταγωνιζόταν… τον εαυτό του: η τελευταία του δουλειά, η μίνι σειρά The Watcher για ένα ζευγάρι από το Νιου Τζέρσεϊ (το υποδύονται η Ναόμι Γουότς και ο Μπόμπι Καναβάλε) που τρομοκρατείται από κάποια ανώνυμα απειλητικά γράμματα, συναγωνιζόταν τη σειρά του Τέρας: η ιστορία του Τζέφρι Ντάμερ για την κορυφαία θέση στην κατηγορία «Σειρές». Και τις δύο τις έχει δημιουργήσει με τον επί σειρά ετών συνεργάτη του Ίαν Μπρέναν.
Αμερικανική αλλοφροσύνη
Την τελευταία δεκαετία, ο Μέρφι έχει επινοήσει αυτό που ο θεατρικός συγγραφέας Τζον Ρόμπιν Μπάιτς (ο οποίος υπογράφει σεναριακά την προσεχή σειρά του Μέρφι για το συνδρομητικό κανάλι FX με θέμα τον Τρούμαν Καπότε) περιέγραψε ως «μια παράξενη, εναλλακτική ιστορία της Αμερικής. Είναι αυτό που ο Φίλιπ Ροθ αποκαλεί “American berserk” [Σ.τ.Μ.: αμερικανική αλλοφροσύνη]. Κανείς δεν έχει αποτυπώσει τη διασταύρωση αυτή μεταξύ ομορφιάς, θανάτου, τρόμου και διαφθοράς με παρόμοιο τρόπο».
Ο Μέρφι, ο πλέον παραγωγικός παραγωγός της Αμερικής –που του αρέσει να λέει ότι αναπροσδιορίζεται το ίδιο συχνά με τη Μαντόνα–, έχει σχεδιάσει εκ νέου το τηλεοπτικό τοπίο με παραβατικές επιτυχίες που διαταράσσουν τις νόρμες και βάζουν παρείσακτους στα αμερικανικά σπίτια. Ο Μέρφι βγάζει άπειρα δισεκατομμύρια δημιουργώντας σειρές που κανείς δεν ήξερε ότι είχε ανάγκη και στις οποίες εξερευνά ταμπού και πειρασμούς, αναμειγνύοντας με υπόγειο τρόπο μηνύματα περί κοινωνικής αδικίας με εξωφρενικά μακάβριες σκηνές.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όμως, πολλοί στο Χόλιγουντ ψιθυρίζουν (αρκετά φωναχτά) ότι οι παλιές καλές μέρες του Μέρφι έχουν παρέλθει, θεωρώντας τον ως τον χαμένο στην κόντρα που έχουν δημιουργήσει τα μίντια μεταξύ εκείνου και της άλλης επιτυχημένης παραγωγού, Σόντα Ράιμς. To 2017, η Ράιμς έκανε συμφωνία 100 εκατ. δολαρίων με το Netflix. Έναν χρόνο αργότερα, όμως, ο Μέρφι έκανε συμφωνία 300 εκατ. δολαρίων και ανακηρύχθηκε από τα μίντια «ο βασιλιάς της συνδρομητικής τηλεόρασης» και «ο ισχυρότερος άνδρας της τηλεόρασης», μεταξύ άλλων. Πολλοί είχαν παρακολουθήσει τις συμφωνίες αυτές από κοντά, με την ελπίδα ότι θα έπεφταν στο κενό – από τη μία ώστε να αποδειχθεί ότι αυτή η νέα οικονομία που έχουν δημιουργήσει οι υπηρεσίες streaming, και η οποία έχει ανατρέψει την παλιά χολιγουντιανή δομή της οικονομίας και της εξουσίας, δεν έχει μέλλον και από την άλλη ως τιμωρία για εκείνους που επωφελούνται από τα κέρδη.
Η «τρελή ιδιοφυΐα» και ο σίριαλ κίλερ
Ο Μέρφι ξεκίνησε στο Netflix με μια σειρά από δουλειές –όπως Ο πολιτικός, Hollywood και The Prom– που η πλατφόρμα έκρινε πως δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες, σε αντίθεση με τη Ράιμς, η οποία είχε μεγάλη επιτυχία με το Bridgerton, που άρχισε να προβάλλεται το 2020. «Εξαρχής, το Χόλιγουντ προσέλκυε αποτυχημένους ανθρώπους που αναζητούσαν ακόμα πιο αποτυχημένους για να τους επιβληθούν», σχολιάζει η Τζάνις Μιν, CEO του The Ankler (Σ.τ.Μ.: ψηφιακή έκδοση για τον χώρο του θεάματος). Πολλοί σεναριογράφοι (και πολλοί άνεργοι σεναριογράφοι) που ζήλευαν το τζάκποτ που είχε κερδίσει ο Μέρφι με το Netflix, «έτριβαν τα χέρια τους», είπε η Μιν, στη σκέψη ότι «η λεγόμενη τρελή ιδιοφυΐα είχε πάψει να αντιλαμβάνεται το τσαϊτγκάιστ». Ξαφνικά, όμως, λέει, «ο τύπος που έκανε μόνο φάουλ, κατάφερε ένα ανέλπιστο γκολ στα τελευταία λεπτά του αγώνα». Το γκολ δεν ήταν άλλο από το Τέρας: η ιστορία του Τζέφρι Ντάμερ, που προσγειώθηκε χωρίς προειδοποίηση στην πλατφόρμα του Netflix τον Σεπτέμβριο.
Η μίνι σειρά –για τον πραγματικό κατά συρροή δολοφόνο που έδρασε μεταξύ 1978 και 1991 και είχε ως θύματά του κυρίως νέους ομοφυλόφιλους άνδρες– έχει γίνει η μεγαλύτερη επιτυχία στην καριέρα του Μέρφι και η δεύτερη πιο επιτυχημένη σειρά στην ιστορία του Netflix, μετά την τέταρτη σεζόν του Stranger Things.
Η σειρά Το τηλέφωνο του κυρίου Χάριγκαν, που βασίζεται σε μια ιστορία του Στίβεν Κινγκ και την οποία ο Μέρφι δημιούργησε με τον παραγωγό Τζέισον Μπλαμ, βρίσκεται επίσης στις υψηλές θέσεις τηλεθέασης του Netflix. Και σαν να μην έφταναν αυτά, στο κανάλι FX ξεκίνησε ο 11ος κύκλος του American Horror Story με μία ακόμα οδυνηρή ιστορία (φανταστική αυτή τη φορά), που διαδραματίζεται την περίοδο της έξαρσης της κρίσης του AIDS, για έναν κατά συρροή δολοφόνο γκέι ανδρών, ονόματι Mai Tai.
Και κάπως έτσι, ο άνθρωπος που λατρεύει να βάζει στις τηλεοπτικές αφηγήσεις του ανατροπές που σου κόβουν την ανάσα, έκανε τη δική του ανατροπή. Σύντομα, τα μίντια γέμισαν με πρωτοσέλιδα, όμως αυτό στo Decider [Σ.τ.Μ.: πλατφόρμα που σε βοηθάει να αποφασίσεις τι να δεις στους παρόχους streaming]: «Το Netflix πόνταρε 300 εκατ. δολάρια στον Ράιαν Μέρφι – θα είναι τρελοί αν δεν του δώσουν ακόμα περισσότερα».
Πριν από την επιτυχία του Ντάμερ, έμοιαζε πολύ πιθανό ότι Μέρφι και Netflix (το οποίο είναι πλέον πιο προσεκτικό με τους εννεαψήφιους μισθούς) θα χώριζαν κοινή συναινέσει με τη λήξη του συμβολαίου του σε πέντε μήνες και ότι ο παραγωγός θα αφοσιωνόταν αποκλειστικά στο τηλεοπτικό κανάλι FX και στη θυγατρική του ομώνυμου δικτύου στο οποίο ανήκει, την Disney.
Πλέον φαίνεται πως οι χολιγουντιανές πλατφόρμες streaming θα αναμετρηθούν για τον Μέρφι. «Πολύ λίγοι είναι ικανοί να κάνουν ό,τι κατάφερε τελικά να κάνει στο Netflix, να δημιουργήσει κάτι της κλίμακας και της απήχησης του Ντάμερ», είπε ο Τεντ Σαράντος, συνδιευθύνων σύμβουλος του Netflix, προσθέτοντας ότι η πλατφόρμα του μπορεί να εξασφαλίσει «ένα μεγάλο, διεθνές κοινό» για τις σειρές του Μέρφι. Πέραν αυτού, ο Σαράντος δεν χρεώνει στον Μέρφι το αδέξιο ξεκίνημά του, σημειώνοντας: «Δεν νομίζω πως είναι δυνατόν για τους δημιουργούς, όχι μόνο για τον Μέρφι, αλλά και για οποιονδήποτε, να φτάσουν στο επίπεδο που φτάνουν τελικά χωρίς κάποιες ατυχίες στο ενεργητικό τους. Χρειάζεται χρόνος για να καταφέρουν να προσαρμόσουν τον τρόπο αφήγησής τους στη συγκεκριμένη πλατφόρμα και να συνδεθούν με το συγκεκριμένο κοινό».
Προσοχή, δαγκώνει
Παρά τις ατυχίες και την κακεντρέχεια του Χόλιγουντ, πάντως, ο Μέρφι δήλωσε πως δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει στον εαυτό του. Έκανε, παρ’ όλα αυτά, εντατική θεραπεία για κάποια χρόνια προκειμένου να ανακαλύψει τι απ’ όσα συνέβαιναν ήταν θόρυβος, στον οποίο δεν έπρεπε να δίνει σημασία, και τι ήταν απόρροια δικών του μοτίβων συμπεριφοράς, τα οποία θα μπορούσε να αλλάξει. Όταν αισθάνεται στριμωγμένος, δήλωσε, δαγκώνει και θα ήθελε να χαλιναγωγήσει αυτή του την τάση. Οι φίλοι του γελάνε, είπε, όταν τους διηγείται πως πριν από χρόνια επισκέφθηκε μια αστρολόγο η οποία του είχε πει «Γιαχ, εσύ παραείσαι», όταν έμαθε ότι έχει ωροσκόπο Σελήνη και ήλιο στον Σκορπιό. «Μου είχε πει πως είμαι ακραίος και εγώ είχα απαντήσει ότι ίσχυε και εκείνη μου είχε πει πως είμαι ικανός για μεγάλο καλό αλλά και για μεγάλο κακό, στο οποίο της είχα απαντήσει: “ΟΚ, αλλά προτιμώ να μην κάνω κακό”».
Παρά την παγωμένη του έκφραση, την οποία αποδίδει στις δανέζικες καταβολές του, ο Μέρφι θεωρεί πως είναι πραγματικά συναισθηματικός. «Είμαι σαν παγωτό χωνάκι». Την ίδια στιγμή, βέβαια, είναι τόσο τελειομανής που χρησιμοποιεί χάρακα όταν στρώνει το κρεβάτι του, για να είναι ίσια τα σεντόνια. «Θέλεις να είσαι σίγουρος πως ευθυγραμμίζονται, ιδίως αν έχουν κάποιο σχέδιο», είπε, προσθέτοντας: «Μου αρέσουν οι ορθές γωνίες». Ένας από τους ψυχιάτρους του τον είχε πείσει ότι επιτρεπόταν να αποτύχει. «Νομίζω πως είχα μια ακαμψία ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος, την οποία πλέον όμως έχω αποβάλει.
Σε αυτό σίγουρα με βοήθησαν η πατρότητα και τα θέματα υγείας του παιδιού μου τα οποία έπρεπε να διαχειριστώ». Ο Μέρφι και ο σύζυγός του, ο φωτογράφος Ντέιβιντ Μίλερ, έχουν τρεις γιους, τον Λόγκαν, 9 ετών, τον Φορντ, 8 ετών, και τον Γκρίφιν, 2 ετών. Ο Φορντ διαγνώστηκε με νευροβλάστωμα όταν ήταν 18 μηνών (και αργότερα με διαβήτη) και χρειάστηκε χειρουργείο για να αφαιρεθεί ο όγκος. «Το να μπαίνεις στον θάλαμο και να βλέπεις το μωρό σου, που δεν μιλάει ακόμα, με 15 σωληνάκια στο σώμα του είναι δυσβάσταχτο και σκληρό», είπε. (Το 2018, ο Μέρφι δώρισε, στο όνομα του γιου του, μια πτέρυγα αξίας 10 εκατ. δολαρίων στο Νοσοκομείο Παίδων του Λος Άντζελες.) Πίστευε πως η εμπειρία της νόσου του γιου του θα τον έκανε να μειώσει τους ρυθμούς της δουλειάς του, αλλά συνέβη το αντίθετο. «Συνειδητοποίησα ότι έχω μία ζωή, μία ευκαιρία».
Ο πατέρας του, που δούλευε ως διανομέας εφημερίδων, ποτέ δεν βρήκε το θάρρος να δώσει εξετάσεις για τον δικηγορικό σύλλογο. Η μητέρα του, που έγραφε βιβλία, θα ήθελε να είχε ασχοληθεί με τη σόου μπίζνες. «Και εγώ σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να φτάσω να μετανιώνω για τίποτα», είπε ο Μέρφι. «Το θλιβερότερο πράγμα στον κόσμο είναι οι ικανότητες που πάνε χαμένες». Και συνέχισε: «Ο κόσμος πάντα με ρωτάει: “Πώς καταπιάνεσαι με τόσα πράγματα;”. Η απάντηση είναι ότι διαχειρίζομαι τη μέρα μου σε δόσεις των 15 λεπτών. Μένω ξύπνιος μέχρι τις 2-3 το πρωί, αφού βάλω τα παιδιά μου για ύπνο στις 9. Νιώθω τύψεις όταν κοιμάμαι, ενώ θα μπορούσα να ασχολούμαι με κάτι άλλο.
Έχω ένα μαύρο δερμάτινο σημειωματάριο, που κανένας ποτέ δεν έχει δει, όπου καταγράφω ιδέες που θεωρώ ότι μπορεί να είναι καλές».
Ο Μέρφι έχει τη φήμη του λιγομίλητου και απαιτητικού. Λέει πως, επειδή η συστολή του μπορεί να παρεξηγηθεί για ψυχρότητα, προτιμά να εργάζεται με τους ίδιους συνεργάτες και ηθοποιούς ξανά και ξανά, σαν θίασος, στον οποίο περιλαμβάνονται οι: Τζο Μαντέλο, Έβαν Πίτερς, Ντάρεν Κρις, Μπίλι Λουρντ και Σάρα Πόλσον.
Πανέξυπνος, αλλά κακός μπελάς
Ο παραγωγός – σκηνοθέτης – σεναριογράφος ξεκίνησε ως δημοσιογράφος. Στην πρώτη του πρακτική άσκηση, στην εφημερίδα The Knoxville News Sentinel στο Τενεσί, είχε φορέσει ένα βίντατζ λευκό κοστούμι τριών κομματιών για να καλύψει δημοσιογραφικά το πρώτο του έγκλημα, μια ληστεία σε μια κάβα όπου ο δράστης είχε σκοντάψει και είχε πυροβολήσει τον εαυτό του στο πρόσωπο. «Ενώ κοίταζα το άτομο εκείνο με τη γνάθο του να κρέμεται από μια κλωστή, ζήτησα συγγνώμη και βγήκα έξω να κάνω εμετό», είπε ο Μέρφι. «Ο φωτογράφος γύρισε και μου είπε μετά από λίγο: “Δεν νομίζω πως θα έπρεπε να φοράς λευκά στη δουλειά αυτή”».
Συνέχισε κάνοντας πρακτική άσκηση στην εφημερίδα The Washington Post πλάι στην Κάρα Σουίσερ, που τον θυμάται ως «πανέξυπνο, αλλά κακό μπελά». Οι συντάκτες προσπαθούσαν να τον στείλουν να καλύψει τα προάστια και εκείνος τους έλεγε όχι, ότι ήθελε να γνωρίσει τον Μπομπ Γούντγουορντ [Σ.τ.Μ.: δημοσιογράφος της εν λόγω εφημερίδας που μαζί με τον Καρλ Μπέρνσταϊν είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην αποκάλυψη του σκανδάλου Γουοτεργκέιτ]. Κατέληξε να γράφει μια στήλη για τον κόσμο του θεάματος, με ειδίκευση στις γυναίκες σταρ του κινηματογράφου, που δημοσιευόταν παράλληλα σε διαφορετικά έντυπα από την εκδοτική εταιρεία ημερήσιου Τύπου Knight Ridder. «Πίστευα πως θα γινόμουν ένας άλλος Ρεξ Ριντ [Σ.τ.Μ.: Αμερικανός κριτικός κινηματογράφου]. Έπαιρνα συνεχώς συνέντευξη από τη Σερ. Κάποια στιγμή, όταν μου είπε “πρέπει να κάνεις κάτι άλλο, δεν μπορείς να μου πάρεις ξανά συνέντευξη”, σκέφτηκα ότι μάλλον είχε δίκιο».
Μεγαλώνοντας στην Ιντιανάπολη, ο Μέρφι αισθανόταν σαν εξωγήινος, μια ξανθόψειρα ύψους 1,55 μ. σε μια οικογένεια πολύ ψηλών, μελαχρινών Δανο-Ιρλανδών που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Βίκινγκς. «Ως παιδί, περνούσα πολύ χρόνο μόνος μου», είπε. «Ο πατέρας μου ήθελε να παίζω μπέιζμπολ, αλλά εμένα μου άρεσε να γράφω θεατρικά έργα ή να διαβάζω Το μικρό σπίτι στο λιβάδι στη βιβλιοθήκη». Η γιαγιά του συνέβαλε στη διαμόρφωση των εμμονών του. Τον πήγαινε να δει ταινίες με τον Βίνσεντ Πράις, καθώς και τον αυθεντικό Δράκουλα με τον Μπέλα Λουγκόζι, δίνοντας χρώμα στον κόσμο του. Αποφάσισε ότι ήθελε να διακοσμήσει το δωμάτιό του στα κόκκινα, για να μοιάζει με την «πύλη της κολάσεως», ως φόρο τιμής στην Νταϊάνα Βρίλαντ [Σ.τ.Μ.: πρώην αρχισυντάκτρια της Vogue που λάτρευε το κόκκινο] και στον Άγγλο ποιητή Τζον Μίλτον [Σ.τ.Μ.: συγγραφέα του Χαμένου Παραδείσου, που ξεκινά με τους εκπεσόντες αγγέλους να βρίσκονται ριγμένοι στο πυρ της κόλασης]. Aργότερα, στην παιδική του ηλικία, διακόσμησε το δωμάτιό του με θέμα το κλαμπ Studio 54, με ντισκομπάλα και σοκολατί φλοκάτη. Όταν πέθανε η Γκρέις Κέλι, πήγε μια φωτογραφία της στο χρωματοπωλείο, για να φτιάξουν μπογιά για το δωμάτιό του στο ανοιχτό μπλε των ματιών της.
Η καριέρα του στο Χόλιγουντ είναι παραδόξως παρόμοια με τη ζωή του στο λύκειο. «Μου επετίθεντο και με παρενοχλούσαν, με έσπρωχναν πάνω στα ντουλάπια, μου έριχναν γροθιές στο κεφάλι, ενώ την ίδια στιγμή ήμουν δημοφιλής», είπε. Στις σειρές του ο Μέρφι επιστρέφει συχνά στο λύκειο, όπως σε μία από τις πρώτες του δουλειές, το Popular, στην πρώτη του μεγάλη επιτυχία, το Glee, και στη σειρά Ο πολιτικός.
Στην ερώτηση πώς αντιμετώπισαν οι γονείς του τις σεξουαλικές του προτιμήσεις απάντησε πως δεν αγαπήθηκε ως παιδί και πως ο πατέρας του ενίοτε τον χτυπούσε. «Δεν τους άρεσε [που ήμουν γκέι] και δεν το ήθελαν». Οι γονείς του τον έστειλαν, μάλιστα, σε θεραπευτή για να αλλάξει, «όχι για θεραπεία αλλαγής σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά κάτι τέτοιο». Μέχρι να «φτάσουν» οι γονείς μου να με αποδεχτούν, είπε, η απόρριψή τους «μου είχε δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα όσον αφορά τις σχέσεις, την εμπιστοσύνη, την αγάπη». Τον έκανε επιφυλακτικό. «Πίστευα πως τώρα πια θα είχα ξεπεράσει τα τραύματα της παιδικής μου ηλικίας, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν νομίζω πως το έχω καταφέρει. Προσπαθώ».
Μου είπε πως δεν ανέχεται οτιδήποτε πουριτανικό, αλλά παραδέχεται πως είναι κάπως πουριτανός. «Είμαι σχεδόν Βικτωριανός», είπε. «Μερικές φορές είμαι σιχασιάρης ή σεμνότυφος και οι φίλοι μου μου λένε: “Συνειδητοποιείς τι είναι αυτό που έβγαλες χθες το βράδυ στον αέρα, έτσι;”». Οι σειρές του έχουν σεξ, βία, αλλά στο σπίτι του… «αν φορούσα πέρλες, θα τις χάιδευα όλη την ώρα».
Προκαταλήψεις κατά των ομοφυλόφιλων στο Χόλιγουντ
Κάποιοι από τους φίλους του πιστεύουν ότι μέρος της χαιρεκακίας εναντίον του πηγάζει από τις εμμένουσες προκαταλήψεις στο Χόλιγουντ σχετικά με το ότι οι γκέι άνδρες γίνονται όλο και πιο ισχυροί. «Νομίζω πως και ο μπαμπάς μου είναι αποδέκτης τέτοιων προκαταλήψεων», είπε η Μπίλι Λουρντ, κόρη της Κάρι Φίσερ και του Μπράιαν Λουρντ, του ατζέντη του Μέρφι, που είναι πλέον παντρεμένος με τον Μπρους Μπότσι. «Αν και ζούμε στο 2022 και όλοι λένε ότι δεν έχουν πρόβλημα, [ο μπαμπάς μου] εξακολουθεί να είναι ένας ισχυρός γκέι άνδρας και αυτό νομίζω πως κάποιοι στρέιτ άνδρες δεν μπορούν να το χωνέψουν, κάτι που είναι λυπηρό και παράξενο. Και ο Ράιαν είναι ο πιο περήφανος απ’ όλους, ο πιο ισχυρός γκέι άνδρας στο παρεάκι».
Το 2016 ο Μέρφι ξεκίνησε το Half Initiative, μια πρωτοβουλία που στόχο είχε να εξασφαλίσει ότι τουλάχιστον οι μισές, κατά μέσο όρο, από τις θέσεις σκηνοθέτη στις σειρές του θα καλύπτονταν από γυναίκες. Λέει πως το όραμά του ήταν ανέκαθεν να «παίρνει τους χαρακτήρες που σε κάποιου άλλου τη δουλειά θα βρίσκονταν στο περιθώριο –τους αταίριαστους, εκείνους που κοροϊδεύεις– και να τους βάζει στο επίκεντρο μιας ιστορίας». Γράφει, επίσης, πολλούς ρόλους για γυναίκες άνω των 40, καταρρίπτοντας την παρωχημένη άποψη ότι οι γυναίκες πρέπει να εξαφανίζονται από την οθόνη μετά από κάποια ηλικία. Η πρώτη του επιτυχία στο κανάλι FX, το Nip/Tuck, είχε θέμα την πλαστική χειρουργική, ενώ το Feud: Bette and Joan, που αφορά την αντιζηλία μεταξύ της Μπέτι Ντέιβις και της Τζόαν Κρόφορντ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του What Ever Happened to Baby Jane?, ήταν ένα ερωτικό γράμμα στις ξεθωριασμένες πενηντάρες βασίλισσες. Η Ναόμι Γουότς, η 54χρονη πρωταγωνίστρια του The Watcher, είπε πως ήταν ευγνώμων που ανήκε στο κλαμπ αυτών των γυναικών. «Δεν τον νοιάζει που δεν είμαστε στο ζενίθ της καριέρας μας. Ξέρει και αναγνωρίζει πως είχαμε μεγάλες στιγμές και ότι έχουμε αποδείξει τι αξίζουμε ως καλλιτέχνιδες».
«Βασικός κανόνας στην καριέρα μου υπήρξε το: όσο πιο συγκεκριμένος είσαι, τόσο πιο οικουμενικός γίνεσαι», είπε ο Μέρφι. «Επίσης, δεν θεωρώ πως όλες οι γκέι ιστορίες πρέπει να είναι χαρούμενες ιστορίες. Κάποια στιγμή στο Netflix αφαίρεσαν το tag “LGBTQ” από το Ντάμερ και διαφώνησα. Όταν τους ρώτησα γιατί το έκαναν, μου είπαν πως ο κόσμος είχε αναστατωθεί γιατί η ιστορία είναι στενάχωρη. Και εγώ ήμουν του τύπου “ε, ναι, είναι”, αλλά δεν παύει να είναι μια ιστορία για έναν γκέι άνδρα και, το σημαντικότερο, τα γκέι θύματά του». Το επεισόδιο για το οποίο είναι περισσότερο περήφανος είναι αυτό με τον γοητευτικό μαύρο κωφάλαλο άνδρα ονόματι Τόνι Χιουζ, ένα από τα θύματα του Ντάμερ. «Υπάρχει μια πεντάλεπτη σκηνή όπου τρεις γκέι άνδρες κάθονται σε μια πιτσαρία και μιλούν στη νοηματική για τις σχέσεις, τη ζωή των γκέι και πόσο δύσκολο είναι για εκείνους», είπε. «Δεν το πίστευα πως μου δινόταν η ευκαιρία να προβάλω μια τέτοια σκηνή στην τηλεόραση».
Γιατί πιστεύει πως η σειρά πήρε διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου, σε σημείο μάλιστα οι στολές Τζέφρι Ντάμερ για το Χάλογουιν να γίνουν τόσο ανάρπαστες που το eBay τις απαγόρευσε; «Ο κόσμος είναι ένα σκοτεινό μέρος που γίνεται όλο και σκοτεινότερο και ο κόσμος ψάχνει ένα μέρος για να ακουμπήσει τις ανησυχίες του», είπε.
Κάποιοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έσπευσαν να κατηγορήσουν τη σειρά ότι εκμεταλλεύεται το τραύμα που υπέστησαν οι οικογένειες των θυμάτων. Ο Μέρφι, ωστόσο, είπε πως μετέφερε την ιστορία στην τηλεόραση για να ρίξει φως στον ρατσισμό και στην ομοφοβία που διαπότισαν την υπόθεση εις βάρος των θυμάτων και γιατί «ήταν η πρώτη φορά που μια σειρά αυτού του μεγέθους εξέταζε πραγματικά «πόσο εύκολο είναι να τη γλιτώνεις εξαιτίας του λευκού προνομίου».
Αναρωτήθηκε λοιπόν ο Μέρφι: «Ποιοι είναι οι κανόνες πλέον; Ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ταινία για έναν τύραννο;». Είπε ότι ξόδεψαν τριάμισι χρόνια ερευνώντας την ιστορία και απευθύνθηκαν σε τουλάχιστον είκοσι φίλους ή μέλη της οικογένειας των θυμάτων, για να ακούσουν και τις δικές τους εκδοχές. «Όταν κάνεις μια σειρά σαν κι αυτήν, έχεις υποχρέωση απέναντι στην ιστορία», είπε.
Με αφορμή το τελευταίο, ο Μέρφι μού διηγήθηκε για τη φορά που ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα τον είχε πάρει τηλέφωνο, αφού είχε δει την τηλεοπτική μεταφορά του θεατρικού έργου του Λάρι Κρέιμερ The Normal Heart –που αφορούσε τη σταυροφορία του ίδιου του Κρέιμερ να κάνει τους γιατρούς και τους πολιτικούς να αναγνωρίσουν την επιδημία του AIDS–, και του είχε πει να συνεχίσει να είναι ιστορικός. «Ήταν μια στιγμή επιφοίτησης για μένα», είπε ο Μέρφι. «Αυτό που προσπαθώ να κάνω συστηματικά είναι να ξεσκεπάζω τη θαμμένη ιστορία».
