Ανήκω κι εγώ στη σωρεία των ανθρώπων που θεωρούν τις ταινίες της Marvel ένα ξαναζεσταμένο φαγητό που η όψη του παραμένει διαρκώς βελτιωμένη. Τι εννοώ με αυτό. Ταινίες με αρχή-μέση-τέλος, ένας σούπερ-ήρωας, ένας «κακός», κάποιος κερδίζει, κάποιος χάνει, αλλά το μόνο που εξελίσσεται είναι η οπτική εικόνα, τα εφέ, τα οποία, ταινία με την ταινία, γίνονται ολοένα και πιο πλούσια και κάνουν την θέαση στην μεγάλη οθόνη του σινεμά διασκεδαστική. Αυτή η εντύπωση δεν άλλαξε με το διμερές φινάλε των «Εκδικητών» που έσπασε ταμεία και ρεκόρ, αλλά με το σύμπαν του Black Panther το 2018, χρονιά που βγήκε στους κινηματογράφους.
Ανοίγοντας τον κόσμο του Black Panther και μεταφέροντάς τον στο σινεμά, η Marvel κατάφερε να «διηγηθεί» την υπερ-ηρωική ιστορία του Βασιλιά Τ’Τσάλα με ένα ιδιαίτερο βάθος και με έναν τρόπο που υπηρετεί άριστα τις αρχές του storytelling, δίχως να αφήσει τίποτα να μείνει αναπάντητο.
Ο Black Panther δεν ήταν μια απλή ιστορία με σούπερ-ήρωες, τοποθετημένη σε ένα φανταστικό αφρικανικό κράτος (Γουακάντα), στα πρότυπα της Ατλαντίδας, που είναι πολιτικά και κοινωνικά απομονωμένο. Ο Black Panther έθεσε στα 135 λεπτά που διήρκησε αυτό το ερώτημα: «πώς θα έμοιαζε αν ο πολιτισμός των Μαύρων και της Αφρικής έμενε ανέγγιχτος από τον ιμπεριαλισμό;». Ταυτόχρονα, άνοιξε την ατζέντα για ζητήματα φυλής, ρατσισμού, αποικιοκρατίας και εκπροσώπησης στην ποπ κουλτούρα και στο Χόλιγουντ, σε μια περίοδο που η Ακαδημία Κινηματογράφου μπήκε στο στόχαστρο για την μη-εκπροσώπηση μαύρων ηθοποιών και παραγωγών στα βραβεία Όσκαρ και στα μεγάλα στούντιο παραγωγής.
Μεγάλο ρόλο για την επιτυχία του Black Panther έπαιξε η επιλογή του καστ, σχεδόν αποκλειστικά αποτελούμενο από μαύρους ηθοποιούς, με το άστρο του Τσάνγουικ Μπόουσμαν στον ρόλο του Βασιλιά Τ’Τσάλα να ξεχωρίζει και να διακρίνεται. Ο Black Panther αποτέλεσε την πρώτη δουλειά της Marvel που ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Οι φανς ήταν σίγουροι για την επιτυχία της συνέχειας, την οποία περίμεναν ανυπόμονα, αλλά ο θάνατος του Μπόουσμαν σε ηλικία 43 ετών από καρκίνο μετάβαλλε τα σχέδια του σκηνοθέτη Ράιαν Κούγκλερ, ο οποίος στο μεταξύ έγραφε μια ιστορία για τη νεαρή ηλικία του Βασιλιά.
«Είχε το βασιλικό πνεύμα του Τ’Τσάλα, την αίσθηση πως δεν εκπροσωπούσε μόνο τον εαυτό του, αλλά και ολόκληρο το έθνος», έγραψε ο δημοσιογράφος του The Atlantic, Τα-Νείσι Κόουτς στη νεκρολογία του που δημοσιεύτηκε και στα κόμικς της Marvel. Ουσιαστικά, δεν νοούταν «Μαύρος Πάνθηρας» δίχως Μπόουσμαν. Παρ’ όλα αυτά, ο Κούγκλερ, ο οποίος ήταν ένα βήμα από το να παρατήσει την σκηνοθεσία λόγω του θανάτου του φίλου του, και έγραψε ένα νέο σενάριο μαζί με τον Τζο Ρόμπερτ Κόουλ, όπως διαβάζουμε στο Vox.
Το νέο σενάριο του σίκουελ Black Panther: Wakanda Forever επικεντρώνεται στην διαχείριση του βασιλείου της Γουακάντα μετά τον θάνατο του Βασιλιά Τ’Τσάλα από την αδερφή του Σούρι και την μητέρα του Ραμόντα. Όλη η ταινία, καθώς και η μουσική υπόκρουση, είναι αφιερωμένη στον Μπόουσμαν και στην κληρονομιά που αφήνει πίσω του. Την ίδια στιγμή όμως δεν χάνει τα στοιχεία που την κατέστησαν ως μία από τις πιο πετυχημένες ταινίες της Marvel: διαρκής ενθουσιασμός και ανατριχίλα στο άκουσμα των ήχων και στη θέα των δοξασιών της Γουακάντα, δράση και εφέ, ερμηνείες που «σηκώνουν» στους ώμους την απώλεια του Μπόουσμαν, storytelling βαθύ και προσεκτικά σχεδιασμένο, με το σενάριο του Κούγκλερ να βυθίζεται ολοένα και πιο πολύ στην θέση που έχει η φανταστική αφρικανική χώρα στις παγκόσμιες γεωπολιτικές εξελίξεις.
Μετά τη λήξη της 3ης φάσης του σύμπαντος της Marvel, με ταινίες όπως οι «Εκδικητές», αλλά και ο Black Panther, η Marvel περνάει στην 4η φάση της και καλείται να βρει άλλα όπλα στην φαρέτρα της. Το Black Panther: Wakanda Forever είναι ένα από αυτά και κατορθώνει να ανταπεξέλθει την πίεση της επιτυχημένης πορείας που πρέπει να συνοδεύει κάθε ταινία της Marvel. Ωστόσο, θα χρειαστεί δρόμο για την Marvel για να βρει τα πατήματα της προηγούμενης φάσης και ένας Black Panther δεν φέρνει την άνοιξη.
Με πληροφορίες από το Vox
