Στη μία ώρα της συνάντησής μας αλλάξαμε πολλά θέματα συζήτησης, ένα πράγμα όμως έμεινε σταθερό: το χαμόγελό του. Ο Αχμάντ έχει μια πηγαία αισιοδοξία, άκρως μεταδοτική, όπως αισιόδοξο είναι και το ταξίδι της ζωής του, μια διαδρομή που πέρασε μέσα από πολλά σκοτάδια για να καταλήξει στο φως. «Μεγάλωσα στη Συρία και μέχρι τα 14, οπότε και ξεκίνησε ο πόλεμος, είχα μια κανονική, ευτυχισμένη ζωή», μου λέει. «Θα με έβρισκες είτε σε ένα γήπεδο να παίζω μπάσκετ, είτε σε ένα στούντιο χορού να φτιάχνω μια νέα χορογραφία. Ο χορός και ο αθλητισμός ήταν οι δύο μεγάλες αγάπες μου. Μου δίδαξαν πώς να έχω δύναμη και πώς να εκφράζω με ελευθερία τον εαυτό μου. Και μετά, άρχισε ο πόλεμος. Ξαφνικά, όλα κατέρρευσαν στη ζωή μου, όλα περιορίστηκαν. Δεν υπήρχε χορός, δεν υπήρχε μπάσκετ. Ήταν η στιγμή που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει εξωφρενικά άσχημος. Το χειρότερο ήταν όταν αυτή η ασχήμια του πολέμου άρχισε να γίνεται φυσιολογική. Όταν φτάνεις να θεωρείς κανονικό το ότι δεν θα βλέπεις πια τους φίλους σου ή το ότι θα ακούς τις βόμβες να σκάνε, κάτι πάει πολύ λάθος».
«Δεν ήθελα να πεθάνω»
Το 2016, σε ηλικία 19 ετών, θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το σπίτι του και τις σπουδές του ως πολιτικός μηχανικός στο πανεπιστήμιο, αναζητώντας, μαζί με τη δίδυμη αδερφή του, ασφάλεια στην Ευρώπη. «Ο τελικός μας προορισμός ήταν η Γαλλία, όπου ήδη είχε μεταναστεύσει η μητέρα μας. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν όταν έπρεπε να περάσουμε από την Τουρκία στην Ελλάδα. Πενήντα μέρες προσπαθούσαμε να διασχίσουμε τη θάλασσα. Κατά τη διάρκεια αυτών των πενήντα ημερών, είδα το χειρότερο πρόσωπο της ανθρωπότητας. Ό,τι φριχτό μπορεί να διανοηθεί ο ανθρώπινος νους το είδα να συμβαίνει μπροστά μου. Είδα τον θάνατο. Σε όλη αυτή τη διαδρομή ένα ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα: η επιβίωση. Το μόνο που ένιωθα ήταν ότι δεν ήθελα να πεθάνω. Η μόνη δύναμη που είχα ήταν η δύναμη της ζωής. Ναι, ο θάνατος ήταν εκεί δίπλα μου, αλλά δίπλα μου ήταν και η ελπίδα. Παράλληλα, ένιωθα απίστευτη οργή. Ήμουν μόλις 19 χρονών και ήμουν εκπαιδευμένος σε εντελώς διαφορετικά πράγματα στη ζωή, όπως το να είσαι γενναιόδωρος. Έτσι ήμουν γενναιόδωρος με ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να με απαγάγουν. Έδινα χρήματα σε ανθρώπους που νόμιζα ότι ήταν φίλοι, μέχρι να καταλάβω ότι με αντιμετώπιζαν απλώς σαν αντικείμενο. Τότε νιώθεις οργή. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει αξιοπρέπεια, δεν υπάρχουν τίμιοι άνθρωποι. Όλο αυτό είναι ένα σοκ, παράλληλα όμως μαθαίνεις το νόημα της επιβίωσης, που είναι ίσως το σημαντικότερο μάθημα ζωής».
Βγαλμένο από παραμύθι
Φτάνοντας στη Γαλλία, είχε να αντιμετωπίσει νέες προκλήσεις. «Βρέθηκα χωρίς καθόλου χρήματα σε μια άγνωστη χώρα, που δεν ήξερα καν να μιλάω τη γλώσσα. Κατάλαβα ότι το ταξίδι μου δεν είχε τελειώσει ακόμα. Αντιθέτως, μόλις άρχιζε. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να μάθω γαλλικά. Ήταν τρομακτικό να ακούς τους ανθρώπους να σου μιλάνε και να μην καταλαβαίνεις τι σου λένε. Ακόμα και τα αγγλικά μου ήταν φτωχά. Ένιωθα το ίδιο ανίσχυρος με τις στιγμές που βρέθηκα δίπλα στον θάνατο. Άρχισα να κάνω διάφορες δουλειές για να βγάλω χρήματα. Έκανα τα πάντα: από το να βγάζω βόλτα σκυλιά μέχρι να σερβίρω σε εστιατόρια. Παράλληλα, άρχισα να σπουδάζω φυσιοθεραπεία». Ήταν τότε που, σαν σενάριο παραμυθιού, ένας ατζέντης μοντέλων τον είδε τυχαία να κατεβαίνει σε έναν σταθμό του μετρό. «Μου ζήτησε τον αριθμό μου, λέγοντάς μου ότι θέλει να μου μιλήσει για κάτι επαγγελματικό. Όταν με πήρε τηλέφωνο, τα γαλλικά μου δεν ήταν ακόμα καλά και δεν καταλάβαινα τι έλεγε. Όταν κατάλαβα ότι μου πρότεινε να γίνω μοντέλο, στην αρχή γέλασα. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου κάτι τέτοιο». Παρότι άργησε να τον εμπιστευτεί, αποφάσισε να αφήσει την τύχη να τον οδηγήσει και, κάπως έτσι, βρέθηκε να υπογράφει συμβόλαιο με το περίφημο Elite Model. Σήμερα, είναι ένα από τα πιο περιζήτητα μοντέλα διεθνώς, μετρώντας χρυσές συνεργασίες με τα πιο γνωστά brands του πλανήτη, όπως Jacquemus και Hermès. «Ξαφνικά η ζωή μου άλλαξε ολοκληρωτικά. Βρέθηκα από μια πραγματικότητα πολέμου σε μια πραγματικότητα γεμάτη ομορφιά και λάμψη. Για να είμαι ειλικρινής, λίγο μπερδεύτηκα, γιατί πέρασα από το ένα άκρο στο άλλο. Έχοντας ζήσει τη χειρότερη πλευρά αυτού του κόσμου, μου φαίνεται παράξενο που εδώ, σε ένα ειρηνικό περιβάλλον, συναντώ ανθρώπους που, ενώ έχουν τα πάντα, θα βρουν κάτι μικρό για το οποίο θα παραπονεθούν ή κάτι για το οποίο δεν θα νιώθουν ικανοποιημένοι. Θυμάμαι να κάνουμε ένα σόου στο Ritz και να βλέπω άτομα που, ενώ είχαν τα πάντα, γκρίνιαζαν για μικροπράγματα, τη στιγμή που κάτω από το ξενοδοχείο υπήρχαν άστεγοι. Έχοντας υπάρξει άστεγος, πάντα θα αναρωτιέμαι: Τι στο καλό συμβαίνει σ’ αυτόν τον κόσμο; Γιατί να υπάρχουν τόσο εκ διαμέτρου αντίθετες πραγματικότητες; Δεν είναι εύκολο να κατανοήσεις αυτή την ανισότητα».
Η επιστροφή στην Ελλάδα
Η Ελλάδα είναι ένα μέρος που πάντα θα του θυμίζει τις «αντίθετες πραγματικότητες» μέσα στις οποίες μπορεί να υπάρξει κανείς σε αυτή τη ζωή. Πρωτοήρθε ως πρόσφυγας το 2016 και βρέθηκε ξανά εδώ το 2020, για να ερμηνεύει τον ρόλο ενός πρόσφυγα για τις ανάγκες της νέας ταινίας του Πάνου Χ. Κούτρα, Dodo, που μόλις κυκλοφόρησε στις αίθουσες. Ο ήρωάς του, όπως και όλοι οι άλλοι ήρωες σ’ αυτή την τρυφερή δραμεντί, παλεύει να επιβιώσει σε έναν εχθρικό κόσμο, ο οποίος λανθασμένα πιστεύει ότι είναι σωστός.
«Στην αρχή φοβήθηκα ότι δεν θα τα καταφέρω, γιατί δεν είμαι ηθοποιός, αλλά όλοι οι συντελεστές ήταν υπέροχοι και με βοήθησαν πολύ», λέει. «Είναι μια πολύ όμορφη ταινία, ελπιδοφόρα, που μπορεί να μιλήσει ταυτόχρονα σε έναν ενήλικα και σε ένα παιδί. Αυτό το στοιχείο το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Εξίσου ενδιαφέρον βρίσκω το ότι θα μπορούσες να κάνεις μια ξεχωριστή ταινία για κάθε έναν από τους χαρακτήρες της ταινίας ξεχωριστά. Ερμηνεύω έναν πρόσφυγα, οπότε εκ των πραγμάτων μπορούσα να καταλάβω τα συναισθήματά του, να συνδεθώ με το υπόβαθρό του και να τον προσεγγίσω πιο ουσιαστικά. Ως χαρακτήρες είμαστε πολύ διαφορετικοί, μπορώ όμως να καταλάβω τι έχει περάσει, πώς μπορεί να ενεργήσει, τι μπορεί να θέλει να κρύψει. Μου ήταν εύκολο να χτίσω τον χαρακτήρα του, γιατί ήταν σαν να τον γνωρίζω καλά».
Πλέον νιώθει σαν Έλληνας, αφού επιστρέφει συχνά στην Αθήνα για να συναντά την Ελληνίδα σύντροφό του, με την οποία γνωρίστηκαν το διάστημα των γυρισμάτων του Dodo. «Ταξιδεύω πολύ για τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, αλλά πάντα επιστρέφω στην Ελλάδα. Στο μυαλό μου την έχω συνδέσει με έναν καλό σκοπό. Είναι τρελό να σκεφτείς πώς ήρθα εδώ πριν από μερικά χρόνια και πώς βρέθηκα ξανά εδώ. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, όσο διαφορετικές και να ήταν οι συνθήκες, ήταν για έναν αισιόδοξο λόγο». Η υποκριτική είναι πλέον στα σχέδιά του και μελλοντικά έχει ήδη αρχίσει να σκέφτεται τον εαυτό του ως ηθοποιό, προετοιμάζοντας μάλιστα ένα μεγαλεπήβολο πρότζεκτ στη Βραζιλία. «Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον, γιατί η ζωή μού έμαθε ότι το μέλλον είναι απρόβλεπτο. Νομίζω ότι εμπιστεύομαι τη ζωή και όσα έρχονται στον δρόμο μου. Νιώθω σαν να έχω πάρει ένα τρένο χωρίς να ξέρω τον προορισμό, όντας ανοιχτός σε ό,τι προκύψει στη διαδρομή μου. Μέχρι στιγμής όλα έχουν πάει πολύ καλά. Βλέπεις ότι χαμογελάω διαρκώς και θα σου πω ότι είναι επιλογή μου να χαμογελάω. Έχω επιλέξει να είμαι ευτυχισμένος ή τέλος πάντων να ψάχνω να βρω πώς θα είμαι ευτυχισμένος, και σε αυτή τη διαδρομή θα με δεις πάντα με ένα χαμόγελο!»
Όσοι δείτε το Dodo, που μετά τη θριαμβευτική του πρεμιέρα στις Κάννες και τις θερμές κριτικές στον ξένο Τύπο έφτασε στην Ελλάδα, θα εντυπωσιαστείτε από τον εκφραστικό του πλούτο, τον οποίο θα ζήλευε ακόμη και ο πιο καταξιωμένος ηθοποιός του πλανήτη. Όσοι πάλι τύχει να τον γνωρίσετε από κοντά, ίσως σε κάποιο κεντρικό μπαρ της Αθήνας όπου του αρέσει να συχνάζει, θα είναι αδύνατον να μη σας συνεπάρει η θετική του ενέργεια. Ιδιαίτερα η βεβαιότητά του πως τα πάντα μπορούν να γεννηθούν ξανά, σαν άλλο νεογέννητο Dodo, που βγαίνει μέσα από το αυγό.
ΙΝFO → Το Dodo του Πάνου Χ. Κούτρα προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες σε διανομή της Tulip Entertainment. / Με το μπλε πουκάμισο ο Αχμάντ Κοντάρ, ανάμεσα στους συμπρωταγωνιστές του.
