Δρομολόγιο των 7: Μοναστηρίου προς Πεδίον του Άρεως – «Ρίζες είναι η μαμά που αφήνει τάπερ στο παιδί της που είναι 26 χρονών γομάρι», αποτυπώνουν μια πραγματικότητα οι λέξεις της Ρεβέκκας Μιχάλη που κλέβω από τη σελίδα Ρίζες στο Instagram. Φτάνει στη μεγάλη πόλη. Tα μπαγάζια της θα περιέχουν γλυκίσματα από πάνω που δεν τα φτιάχνουν όπως εδώ κάτω (ή μπορεί τα πάνω να έχουν γεύση παιδικής ανάμνησης και μείγμα αθωότητας). Πριν καν τα χέρια προλάβουν να περαστούν γύρω από το αντικρινό το σώμα, το βλέμμα πέφτει σε ό,τι δεν είναι σε τάξη. Και μετά, οι παλάμες, αντί να σφίξουν γιο, στύβουν τη σφουγγαρίστρα στον κουβά.
550: Παλαιό Φάληρο προς Κηφισιά – Είναι ανυπόμονοι να ορμήσουν μέσα. Όλοι, εκτός από εκείνους που επιλέγουν τη μεσαία πόρτα. Προσπαθούν να μη σκοντάψουν, ή έστω ακουμπήσουν, το αλεξανδρινό που στηρίζει στα γόνατά του ένας παππούς. Μέχρι εκείνος να κατέβει στα Ιλίσια, χαζεύουν το κοκκινάδι των πλατύφυλλων που δίνει λάμψη στη μουντίλα της διαδρομής. Ίσως να υπάρχει μια ολόκληρη ζωή πίσω από αυτό το αλεξανδρινό που μεταφέρεται στα γόνατα, σε ένα όχημα που τραμπαλίζεται στις λακκούβες των λεωφόρων της Αθήνας. Μπορούμε μόνο να τη φανταστούμε.
Γραμμή 3: Ευαγγελισμός προς Δημοτικό Θέατρο – «Πάμε Πειραιά που δεν έχεις πάει;» Διαβάζει τον χάρτη του μετρό. Πού είμαστε, πού πάμε, πότε φτάσαμε, τι είναι εδώ; Φυσάει νοτιάς. Ο άνεμος δεν σφυρίζει. Είναι Σάββατο, ημέρα ψαριού. Ο δρόμος δείχνει Χατζηκυριάκειο. Απέναντι, το πλοίο για Κρήτη δεν έχει φύγει ακόμα, η παραγγελία είναι ήδη καθ’ οδόν. Το σταμναγκάθι βγαίνει αχνιστό από την κατσαρόλα στο Υπερωκεάνειον. Ένα τυρί από την Κίμωλο προσγειώνεται στο τραπέζι. Σερβίρεται με κουτάλι, έχει την όψη μπάλας παγωτού βανίλια. Η νοστιμιά του παραλύει τον ουρανίσκο, κανένα ψάρι δεν καπελώνει τη γεύση του. Πειραιάς. Αξία. Σαν τις μάνες.
Γραμμή 1: Φάληρο προς Μοναστηράκι – Μπλακ Φράι Ντέι. Αυτό το γλωσσικό ολίσθημα που γερμανοποιεί την αγγλική Παρασκευή δεν έχει ιδιαίτερο νόημα μπροστά στον κόσμο που κατέκλυσε τους δρόμους γύρω από την Ερμού και μπαινόβγαινε στα καταστήματα κυνηγώντας για εκπτώσεις-ανεμόμυλους. Διότι, όταν φέρνουμε στην Ελλάδα «έθιμα» του εξωτερικού, καλό είναι να μην κουβαλάμε μόνο το όνομά τους, αλλά και τις ανάλογες εκπτώσεις. Πέντε ευρώ έκπτωση σε ρούχα, μείον 50% σε αντικείμενα που οι καταστηματάρχες θέλουν να ξεφορτωθούν ή ίδια τιμή ενός προϊόντος τεχνολογίας σε σχέση με την αντίστοιχη πριν από τρεις εβδομάδες δεν είναι Μαύρη Παρασκευή, αλλά σκέτη κοροϊδία.
040: Πειραιάς προς Σύνταγμα – Κοιτάει αχόρταγα τα κτίρια έξω από το παράθυρο, δρόμους από άσφαλτο που γίνονται σκαλάκια από τσιμέντο. Βλέπει ταμπέλες. Ποια περιοχή είναι εδώ; Τζιτζιφιές, Καλλιθέα, δεξιά της Συγγρού ο Νέος Κόσμος. Αριστερά το Κουκάκι. Τέλος διαδρομής. Η συνάδελφος του μπροστινού θρανίου είχε δίκιο. «Οι μαμάδες φοβούνται τις μεγάλες πόλεις». Ίσως και γι’ αυτό να θέλουν να τις μάθουν τόσο καλά. Και να που τις μαθαίνουν.
