To 2009, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, βρέθηκα στο Λονδίνο για μια συναυλία του Πολ Μακάρτνεϊ. Θυμάμαι λοιπόν ότι το μεγαλύτερο sing along του κοινού δεν ήρθε σε κάποιο από τα γνωστά και μη εξαιρετέα τραγούδια των Beatles, αλλά στο Wonderful Christmastime. Ένα ευχάριστο πλην ασήμαντο κομμάτι της σόλο δισκογραφίας του Πολ, που δεν είναι το αγαπημένο κανενός (προσωπικά, μέχρι εκείνη τη μέρα δεν το ήξερα καν). Γλυκανάλατα ή όχι, βαθυστόχαστα και μη, τα χριστουγεννιάτικα έχουν τη δύναμη να συγκινούν συλλογικά. Εκεί ποντάρουν. Ακόμα και όταν αποσκοπούν στο σαμποτάζ της γιορτής, όπως το Thank God it’s not Christmas των Sparks. Ή όπως το Christmas Wrapping των ξεχασμένων Waitresses, αμερικανικό new wave του 1981 με εθιστικό, ανεπανάληπτο μπάσο. Σε εντελώς άλλο κλίμα, ο Νορβηγός παραγωγός Lindstrøm έφτιαξε το 2009 μια ηλεκτρονική βερσιόν του Little drummer boy, που διαρκεί 43 ολόκληρα λεπτά. Κανονικό βασανιστήριο. Για να μην περιοριζόμαστε στα παλιά, όμως, φέτος η Αλίσια Κις επιστρέφει με το December Back 2 June. Ο ήχος και η αισθητική του βίντεο παραπέμπουν στο 2000, τότε που οι δίσκοι της Αλίσια γίνονταν επτά φορές πλατινένιοι. Το κομμάτι δεν είναι κακό, είναι αδιάφορο. Ακόμα χειρότερα δηλαδή. Γενικά, επειδή αυτή η δουλειά είναι ως επί το πλείστον ευχάριστη, αλλά θέλει και θυσίες, πέρασα κάποιες μέρες ακούγοντας φρέσκα χριστουγεννιάτικα. Το πιο ανώδυνο που βρήκα είναι το Santa Claus Was My Uber Driver του Λι Μπράις. Στους στίχους του ο Άη Βασίλης είναι οδηγός Uber, πίνει πολλές μπίρες και περνάει τα καλοκαίρια του στη Βιρτζίνια Μπιτς, παίζοντας ντραμς σε μια μπάντα που διασκευάζει επιτυχίες των ’90s.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠΈνιο Μορικόνε – Once upon a time in the West (1972)Όταν οι άλλοι βλέπουν μπάλα, εσύ δες σπαγκέτι γουέστερν. Ύστερα αναζήτησε τα κλασικά σάουντρακ του Μορικόνε. Ή, αν προτιμάς, άκουσέ τα ζωντανά: Στις 16/12, ο συνθέτης και πιανίστας Σταύρος Λάντσιας παρουσιάζει κινηματογραφικά highlights του μεγάλου δημιουργού στο Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, πλαισιωμένος από τρεις σπουδαίους μουσικούς.
