Μπορεί το λάιτ γκοθ Wednesday του Τιμ Μπάρτον στο Netflix, με πρωταγωνίστρια την «μεγάλες πόρτες θα διαβεί» 20χρονη Τζένα Ορτέγκα, να είναι η πιο «ευκολοφάγωτη» σειρά της εβδομάδας, όμως ο 60χρονος Στιβ Καρέλ έρχεται να προσφέρει μια σοβαρή εναλλακτική. Για την ακρίβεια, σοβαρή, στιβαρή και σαφώς πιο αργόσυρτη, αφού, ως ψυχαναλυτής που αιχμαλωτίζεται από έναν ασθενή του –που είναι κατά συρροή δολοφόνος– προκειμένου να τον βοηθήσει να χαλιναγωγήσει τις ανθρωποκτόνες ορμές του, περνά όλα τα επεισόδια αλυσοδεμένος σε ένα ημιυπόγειο στη μέση του πουθενά. Με την τζαμαρία με θέα στο δάσος, εκείνη που δεν μπορεί ποτέ να φτάσει, να τον βασανίζει και να μας βασανίζει.
Ουσιαστικά, το στήσιμο του The Patient θυμίζει ένα θεατρικό (αν εξαιρέσεις τις εξωτερικές σκηνές, όπου βλέπουμε τον σίριαλ κίλερ να κάνει τα δικά του), το οποίο βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά και μόνο στο υποκριτικό ταλέντο του Καρέλ. Και πολύ σωστά κάνει, αφού ο ηθοποιός καταφέρνει μέσα από κάθε βλέμμα του να μας περνάει όλα όσα σκέφτεται (το πώς να μανιπουλάρει ψυχαναλυτικά τον «επίμονο» ασθενή του για να τον πείσει να τον αφήσει ελεύθερο), όλα όσα αισθάνεται (τρόμο και απόγνωση που παλεύει να μη φανούν) και όλα αυτά για τα οποία μετανιώνει (τη σχέση του με τα παιδιά του).
Μια εγκεφαλική, κλειστοφοβική σειρά που ξεφεύγει, γρήγορα και εύκολα, από το πιασάρικο «σίριαλ κίλερ απάγει ψυχαναλυτή» κόνσεπτ της, για να μας προσφέρει κάτι πιο φιλόδοξο, πιο εγκεφαλικό, πιο πρωτότυπο. Δεν ισχυρίζομαι ότι τα καταφέρνει πάντα. Αλλά οι προθέσεις είναι τίμιες και το ταλέντο υπάρχει. Το ίδιο τίμιο είναι και το τέλος, που σε κάνει ταυτόχρονα να πιστεύεις ξανά, αλλά και να χάνεις κάθε πίστη στην ανθρωπότητα και στην ικανότητά της να αλλάζει.
ΙΝFO
Δημιουργοι: Τζόελ Φιλντς, Τζο Βάισμπεργκ
Βαθμολογία στο Rotten Tomatoes: 88%
Η σειρά στριμάρεται από το Disney+
