Σεμνός, διακριτικός, με ευαισθησία που σπανίζει, σε κερδίζει με την καθαρή φωνή και την προσωπικότητά του. Τι κι αν μετρά μόλις επτά χρόνια στο θέατρο, έχει καταφέρει πολύ περισσότερα απ’ όσα φανταζόταν. Μία υποψηφιότητα για Βραβείο Χορν, σπουδαίες συνεργασίες και ένα φανατικό κοινό που τον ακολουθεί πιστά σε κάθε του βήμα. «Τώρα με τη Μαργαρίτα, που είναι μονόλογος (σ.σ. εννοεί την παράσταση Μπαίνει η δεσποινίς Μαργαρίτα), λέω κάθε βράδυ από μέσα μου: θα έρθει κανείς απόψε για μένα; Με ακινητοποιεί η προσέλευση του κόσμου, ιδιαίτερα σε αυτή τη δύσκολη εποχή», μου λέει. «Είναι συγκινητικό να συνειδητοποιείς ότι κάποιος σε ακολουθεί γιατί θέλει να δει μια ιστορία μέσα από τον δικό σου τρόπο. Η μανιέρα, για μένα, είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο. Δεν πιστεύω σε μεγάλους ηθοποιούς. Πιστεύω σε προσωπικότητες που μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος ενός ρόλου».
Το 2022 του έκανε δώρο, λέει, τη γνωριμία του με τη Λένα Κιτσοπούλου, με την οποία συνεργάστηκαν στον Φρανκενστάιν, αλλά και στο πρόσφατο Τα νέα μου είναι σαρωτικά. Εκεί απέδειξε ότι μπορεί να ανταποκριθεί ακόμα κι όταν παίζει χωρίς λόγια. «Η Λένα σε αντιμετωπίζει με τόση ζεστασιά και γενναιοδωρία, που θες να δώσεις το καλύτερο που μπορείς, πρωτίστως για να την ευχαριστήσεις». Τον Φλεβάρη θα τον δούμε και στο νέο της έργο στο Εθνικό, Μια νύχτα στην Επίδαυρο, που γράφει από κοινού με τον Γιάννη Αστερή και τον Νίκο Καραθάνο, ενώ σε λίγες μέρες θα εμφανιστεί και σε ένα άκρως κωμικό γκεστ στα εορταστικά Νούμερα του Φοίβου Δεληβοριά στην ΕΡΤ. «Δεν έχω καλή σχέση με την τηλεόραση και συνειδητά δεν έχω κάνει πολλά πράγματα. Έχει μια “σκλαβιά” στον τρόπο της εργασίας, που δεν μου ταιριάζει. Παράλληλα, είχα την ανακουφιστική τύχη να μου έρχονται υπέροχα πράγματα στο θέατρο, τα οποία δεν ήθελα να θυσιάσω».
Παρότι παραγωγικότατος, τον χαρακτηρίζει, λέει, μια απίστευτη φυγοπονία. «Αγαπώ τη ραστώνη. Αν δεν είχα το θέατρο, δεν θα είχα κίνητρο ενεργοποίησης. Αγαπώ το άσκοπο ξενύχτι. Ξυπνάω αναγκαστικά με ξυπνητήρι στις δύο το μεσημέρι. Μπορεί να περάσω όλο το βράδυ ακούγοντας Βαν Μόρισον μέχρι το ξημέρωμα. Τις προάλλες σκεφτόμουν ότι η καριέρα είναι μια προσπάθεια να αποφύγεις τη ζωή. Αυτοί που δίνουν τόσο πολλά στην καριέρα τους είναι σαν να μη βρίσκουν ανακούφιση στη ζωή τους. Εγώ είχα πάντα μια λαχτάρα να μου συμβούν πράγματα εντός της δουλειάς, κι ας μην μου αρέσει να συναναστρέφομαι πολύ τους ανθρώπους του χώρου μου. Δεν ήθελα ποτέ να παραγνωρίζομαι, ίσως για να μπορώ να προστατευτώ από απογοητεύσεις».
Του λέω ότι η ενέργειά του μου θυμίζει την αθωότητα μικρού παιδιού. Γελώντας, μου απαντά: «Μα έγινα ηθοποιός για να κρατήσω ζωντανό το παιδί μέσα μου. Η ξετσιπωσιά μου δεν έχει όρια: Έχω σκοπό να είμαι παιδί μέχρι τα 80!». Έτσι εξηγείται και η αγάπη του στην Disney. «Έχω μια συλλογή από πορσελάνινες φιγούρες Disney που ακόμα και σήμερα με φέρνουν σε επαφή με ένα κομμάτι παιδικότητας που μοιάζει να μην το χόρτασα ποτέ. Στο σχολείο ήμουν ανασφαλής, ήθελα να ανήκω κάπου και προσπαθούσα να ενταχθώ μέσω του χιούμορ. Γι’ αυτό νομίζω στράφηκα λίγο προς την κωμωδία. Βλέπω το γέλιο σαν ένα άμεσα εξαργυρώσιμο χάδι». Το 2023, που θα κλείσει τα 30, νιώθει μια «ευθύνη για μεγαλύτερη συνειδητότητα» στη νέα δεκαετία που ανοίγεται μπροστά του. «Δεν θέλω να αυτοτραυματίζομαι. Θέλω να συναναστρέφομαι ενέργειες καλού. Άλλωστε, τα πιο ουσιαστικά πράγματα στη ζωή έρχονται πάντα με μια απαλότητα».
ΙΝFO → Ο Πάνος Παπαδόπουλος πρωταγωνιστεί στην παράσταση Μπαίνει η δεσποινίς Μαργαρίτα του Ρομπέρτο Ατάιντε σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15, έως τις 10/1. Προπώληση: viva.gr.
