Δήλωση αποποίησης ευθύνης (Disclaimer) – Η επιστροφή σε «Δρομολόγια» περασμένων εβδομάδων δεν συνηθίζεται. Ωστόσο, μετά την ανακάλυψη εκείνου του σουβλατζίδικου στον Κορυδαλλό, ακολούθησε μια σειρά από ασυνήθιστες συμπτώσεις, για τις οποίες ο συντάκτης αναρωτιέται αν αποτελούν σκόρπια κομμάτια μιας απτής ονειροπόλησης ή σημεία μιας πορείας προς ένα αναπόφευκτο και πρωτόγνωρο βίωμα. Πρώτη σύμπτωση – Είναι περασμένα μεσάνυχτα και στην πλατεία Ελευθερίας δύο έφηβοι με κόμμωση, μπουφάν και λεξιλόγιο σιαμαίο χαζεύουν εκείνο το καγκούρικο Honda με τη χαμηλή αεροτομή και το σαμπγούφερ που πιάνει όλο το πορτμπαγκάζ. Μόλις στρίβει στον κύκλο της πλατείας, δυναμώνει απότομα την ένταση, που καλύπτει τον ήχο της μηχανής. Η μελωδία με το βιολί παραπέμπει σε τούρκικη ποπ, μα η φωνή είναι ελληνική, καθαρόαιμα λαϊκή. Ένα ηχείο της περιοχής. Κάνει δύο γύρους στην πλατεία και αφήνει αντίλαλο. Έχει ερημιά. Είναι κάποιος συμβολισμός αυτό; «Μου κρατάς τον κόσμο στα χέρια/ Άσ’ τον να πέσει και ας χαθώ». Και χάνεται.
Δεύτερη σύμπτωση – Αν κάποιος ξενομερίτης περπατήσει στα ενδότερα του τριγώνου της πλατείας Ιπποδαμείας με τις οδούς Αλιπέδου και Εθνικής Αντιστάσεως στον Πειραιά, ίσως ακούσει τις φωνές εκείνων που παλιότερα διαλαλούσαν πως πωλούν τα καλύτερα δερμάτινα ή το αγνότερο σαπούνι της πόλης. Ενδεχομένως θα προλάβει και να δει σε κλειστά ψιλικατζίδικα τα αυτoκόλλητα από ανύπαρκτες εταιρείες τηλεφωνίας που το 2002 διαφήμιζαν «τέσσερα νούμερα, ένα πάγιο» και μάρκες τσιγάρων με μπλε και κόκκινο λογότυπο. Δύσκολα όμως θα θυμηθεί πως στη γωνία της Εθνικής Τράπεζας, οι Goin’ Through ζαχαρώνουν και κλέβουν ένα κάμπριο για τις ανάγκες του βιντεοκλίπ του πιο νοσταλγικού τραγουδιού των δυτικών προαστίων. «Αν ακούσεις κάποιες φωνές το βράδυ μες στα όνειρά σου/ τότε θυμήσου την πλατεία στην παλιά τη γειτονιά σου». Δεν ξέρω. Θέλω να γυρίσω στα παλιά;
Τρίτη σύμπτωση – Σε ένα άλλο οικοδομικό τρίγωνο, σε εκείνο της πλατείας Πλαστήρα στο Παγκράτι, στο Chelsea όσοι/ες βρίσκονται πίσω από τον πάγκο είναι έτοιμοι/ες να βγάλουν την ψυχή τους για τρία λεπτά. «Σαν του Χριστού τα πάθη ο έρωτας αυτός/ Ποια ασχήμια σου ’χει μάθει, να είσαι εαυτός/ Που την ομορφιά ξεγράφει». Ύστερα από αυτή την έξαψη, επανέρχονται στα lounge ακούσματα.
Μετωπική – Πέμπτη βράδυ και οι φίλοι από τη Σερβία πηγαίνουν στα μπουζούκια. Φτάνουν λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Και στο πρώτο τσιφτετέλι που θα απελευθερώσει τις κινήσεις των χεριών, στο πρώτο ζεϊμπέκικο που θα εκφράσει ό,τι συναίσθημα έχει μείνει ανέκφραστο και εγκλωβισμένο σαν κακιά τοξίνη μέσα στο σώμα και θα γεννήσει αγκαλιές, θα σβήσουν ντροπές, λύπες, «πρέπει», «ένθεν κι ένθεν» δισταγμοί. «Πάει κι αυτή η βραδιά/ Κοίτα την καρδιά/ φλόγες βγάζει πάλι». Πήγε τέσσερις. Ή μήπως είναι τρεις; Σκέτη παραζάλη.
