«Μελβούρνη γίναμε, ρε, Μελβούρνη». Ζέστη, καιρός Πασχουγέννων. Γλυκοχάραμα Δεκεμβρίου. Η πρωινή μπουγάτσα εξουδετερώνει τις τοξίνες των βραδινών ποτών και σταματάει την πάρλα εκείνων των κοριτσιών που στέκονται πίσω μας στην ουρά: «Μην είστε όλοι τόσο ανθυγιεινοί, φάτε μια Caesar’s». Μας μιλάνε με όρους body shaming. «Ρε, θα κάνετε κοιλίτσα και το καλοκαίρι θα μυξοκλαίγεστε και δεν θα βλέπεστε στην παραλία/ Κοπελιά, έτσι όπως μας βλέπεις, σου φαίνεται να μας νοιάζει και πολύ πώς θα βγούμε στην παραλία;» Σιωπή. «Αυτά τα γκράφιτι στη Ναυαρίνου που περάσαμε, καινούργια είναι;» ρωτάει για τις τοιχογραφίες που κοντεύουν να κλείσουν πενταετία. Πάλι καλά που δεν θα οδηγήσει.
Τριάντα πέντε λεπτά πριν από την αναχώρηση για τον Βορρά – 6.40 π.μ. Έχει έρθει στον σταθμό Λαρίσης για να ξεκινήσει καβγά. Φαίνεται από το αφιονισμένο περπάτημά της προς τα εκδοτήρια. «Δηλαδή, θέλετε να μου πείτε πως για Λιβαδειά πρέπει να κάνω τον γύρο της Ελλάδας;/ Ή, αλλιώς, μπορείτε να περιμένετε το δρομολόγιο των εννιά. / Ε, δεν πάτε καλά». Ο κόσμος στον σταθμό σκρολάρει νυσταγμένα στην οθόνη του κινητού. Κοιτάω τα στιγμιότυπα από τη χθεσινή βραδιά με τις ξεσηκωτικές performances της ελληνικής drag σκηνής και της Pythia, της πρώτης Ελληνίδας drag queen που συμμετείχε στην καναδική εκδοχή του RuPaul’s Drag Race και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη χώρα της. Ακούω τη ρυθμική επανάληψη του ονόματός της από τριακόσια στόματα που βρέθηκαν στον Πειραιά και βλέπω τη συγκίνησή της, το συναίσθημα του να νιώθεις αποδεκτός στη χώρα από την οποία αναγκάστηκες να φύγεις για μια καλύτερη ζωή. «Δηλαδή, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πάω Λιβαδειά πιο γρήγορα;/ Ε, πάρτε ταξί!» Το κόλλημα παραμένει κόλλημα.
Δεκαοκτώ ώρες μετά την άφιξη – «Καλά, ο κόσμος είναι άρρωστος», ξεστομίζει κάποιος μόλις βλέπει την ουρά που έχει σχηματιστεί έξω από το Ταξίδι στις πέντε το πρωί. Οι πορτιέρηδες κάνουν απανωτά καλέσματα για ησυχία, μην και οι κάτοικοι των στενών της Μητροπόλεως καλέσουν την αστυνομία. Σκέφτομαι τη συνάδελφο στο διπλανό γραφείο που έχει χτίσει τον φοιτητικό της μύθο εκεί μέσα και αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει αφτεράδικο. Η Κατερίνα Κούκα δίνει τη σκυτάλη στον Τζαμάλ, στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, στα «γαλλικά» του Dr. Dre και στα γαλλικά της Εντίθ Πιάφ. «Σε λίγες ώρες, θα ακούς πανηγυρισμούς σε αυτή τη γλώσσα», λέει κάποιος. Και γέλασα. Όπως θα γελούσε και ο Μέσι.
Η Θεσσαλονίκη κυκλοφορεί μαζικά έξω. Κόβει δρόμο μέσα από την Αγορά Μοδιάνο, βγάζει φωτογραφίες, περιεργάζεται το νέο έργο που δεν έμεινε απλώς μακέτα. Είναι ένα πολλαπλό στοίχημα αυτή η αγορά, θα φανεί το αν έχει ισχυρή δυναμική για τους κατοίκους της πόλης. Ξανά πίσω στην Αριστοτέλους. Κοφτές, μικρές ανάσες. Βλέμματα στα κτίρια της πόλης και στον κόσμο που συναντάς τυχαία και υπόσχεστε κοινές εξόδους, οι οποίες, σε αντίθεση με την Αθήνα, πραγματοποιούνται, ακόμα κι αν τα χρονικά περιθώρια είναι στενά. Πόσο ωραίο να γυρνάς σπίτι!
