Είναι 25 ετών, ζει στην Κυψέλη και τα τελευταία τρία χρόνια η ζωή της άλλαξε εντελώς. Στην αρχή της καραντίνας ξεκίνησε να ασχολείται με τη δημοσιογραφία και το ντοκιμαντέρ. Στο δεύτερο λοκντάουν έχασε τον πατέρα της. «Όταν συμβαίνουν άσχημα πράγματα, είτε βυθίζεσαι και σκέφτεσαι αρνητικά είτε προχωράς μπροστά», μου λέει η Ανδριάνα Θεοχάρη.
Σπούδασε βιοϊατρικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και, ενώ ήταν άριστη φοιτήτρια, ήξερε ότι τελικά θα κατέληγε κάπου αλλού. Όταν ξέσπασε η πανδημία, ξεκίνησε να εκπαιδεύεται στο πραγματικό της πάθος: από μικρή έγραφε στην εφημερίδα του σχολείου της στον Πύργο και πάντα παρακολουθούσε το φεστιβάλ κινηματογράφου της περιοχής, συμμετέχοντας σε όλα τα εργαστήρια. Το 2020 άρχισε, λοιπόν, να ασχολείται με το ντοκιμαντέρ και την ερευνητική δημοσιογραφία, κυρίως από το σπίτι της. «Έκανα μαθήματα διαδικτυακά, δούλεψα εθελοντικά σε ένα μέσο ενημέρωσης. Υπήρχαν άπειρες ευκαιρίες, όλα γίνονταν διαδικτυακά και πολλά πανεπιστήμια έδιναν δωρεάν μαθήματα». Η Ανδριάνα έκανε ένα μάθημα Gender and media και έτσι γνώρισε την Έιμι Γουίλιαμς, ιδρύτρια του Global Girl Media, μιας πλατφόρμας που μέσω διαφορετικών πράξεων δίνει φωνή σε νεαρές γυναίκες. Η Έιμι έγινε συνεργάτις και μέντοράς της. Έτσι προέκυψε μια ομαδική δουλειά, το ντοκιμαντέρ Escape to Justice (σχετικά με τον βιασμό μιας Ιρανής πρόσφυγα από τον διακινητή της), το οποίο βραβεύτηκε σε πολλά φεστιβάλ στο εξωτερικό.
Ακολούθησε η συμμετοχή της σε ένα ρεπορτάζ για τον Guardian στις φωτιές της Εύβοιας, ενώ η επόμενη δουλειά της (με χρηματοδότηση από το Innovation Refugee Fund των Ηνωμένων Εθνών) θα αφορά τα έμφυλα ζητήματα στην πόλη. «Τις προάλλες είχαμε την 22η γυναικοκτονία σε έναν χρόνο», μου λέει. «Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου με τρομάζουν. Αλλά η συζήτηση έχει ανοίξει και αυτό με κάνει να αισθάνομαι αισιόδοξη». Ασχολούμενη με την ερευνητική δημοσιογραφία, είναι διχασμένη. «Η κατάσταση της ελευθερίας του Τύπου είναι δραματική. Μια κυβέρνηση μπορεί με μια απλή δήλωση να αναιρέσει μια δημοσιογραφική έρευνα. Προσωπικά, πάντως, νιώθω πολύ τυχερή, γιατί ασχολούμαι με ιστορίες που έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία. Αυτές μου ταιριάζουν και μπορώ να δώσω όλο μου τον εαυτό. Ένας νέος άνθρωπος συνήθως δεν μπορεί να κάνει τα πράγματα που θέλει, εκτός κι αν το κάνει με δικά του έξοδα ή χωρίς να πληρώνεται».
Για τη γενιά της σκέφτεται: «Ενώ υπάρχει το μονοπάτι που χαράζει η οικογένεια και η κοινωνία, σπάμε το μοτίβο και βρισκόμαστε εκεί που θέλουμε να είμαστε. Η γενιά μου είναι αυτοδημιούργητη. Δεν σκεφτόμαστε μίζερα, πιστεύουμε στα όνειρά μας και τα κάνουμε πραγματικότητα». Φοβάται κάτι; «Τον τελευταίο χρόνο, μετά τον χαμό του μπαμπά μου, δεν φοβάμαι κάτι. Είναι συνταρακτικό το να χάνεις τον γονιό σου στα 23 σου. Δεν είναι φυσιολογικό. Αν έχω έναν φόβο, είναι ο εαυτός μου και μόνο. Φοβάμαι μη με σταματήσω εγώ η ίδια. Αυτό που εύχομαι σε πέντε χρόνια είναι να μην έχω αναλωθεί και να έχω τα ίδια ιδανικά, να μην έχει αλλοιωθεί ο χαρακτήρας μου».
