«Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εμφύλιο πόλεμο για τα ματωμένα διαμάντια στη Σιέρα Λεόνε. Εκείνη την εποχή η Ευρώπη υποδεχόταν νόμιμους μετανάστες. Σπούδασε και δούλευε σε ένα εργοστάσιο με λαϊκά είδη τέχνης – εκεί που δουλεύει μέχρι και σήμερα. Όταν οι εντάσεις στη Σιέρα Λεόνε κορυφώνονταν, ο πατέρας μου έπεισε και τη γυναίκα του να έρθει εδώ», λέει ο Δημοσθένης Καλλάυ, που γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1995. Τον ρωτάω πώς τους υποδέχτηκε η ελληνική κοινωνία. «Οι γονείς μου μου έχουν πει ιστορίες. Ήταν σπάνιο να βλέπεις ένα ζευγάρι μαύρων να περπατά στην Αθήνα κρατώντας ο ένας τον άλλο από το χέρι. Τα βλέμματα ήταν πάνω τους όλη την ώρα», λέει. «Μπορεί η προσαρμογή να ήταν δύσκολη, αλλά όλα κύλησαν ομαλά. Έτσι κι αλλιώς, έπρεπε να αποφύγουν έναν εμφύλιο πόλεμο. Δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσουν πίσω».
Ο Δημοσθένης είναι ο μεγαλύτερος από τέσσερα αδέλφια. Πήγε σχολείο στα Πατήσια, αλλά στο Δημοτικό δυσκολεύτηκε να ενταχθεί. «Δέχτηκα πολύ μπούλινγκ στο σχολείο. Με πείραζαν συνεχώς τα άλλα παιδιά. Είχα πάντα μια καταθλιπτική διάθεση ως παιδί». Αυτό άλλαξε σχετικά όταν μεταφέρθηκε στο Γυμνάσιο στην Γκράβα, όπου υπήρχαν άλλα δυο τρία μαύρα παιδιά. «Εκείνα τα παιδιά, βέβαια, είχαν έναν γονιό Έλληνα κι έναν γονιό από κάποια αφρικανική χώρα. Ούτε τότε αισθανόμουν πλήρης. Έπρεπε να αλλάζω συνεχώς κύκλους». Τον έσωσε η μουσική.
«Ο πατέρας μου είναι συλλέκτης. Στο σπίτι έπαιζε πολλή ρέγκε, dancehall, χιπ χοπ, ραπ, r&b, Μπομπ Μάρλεϊ, Μάικλ Τζάκσον, Σελίν Ντιόν. Αυτό μου δημιούργησε κι εμένα μια σπίθα να δημιουργήσω μουσική, λίγο πιο εναλλακτική». Από κοινές παρέες γνώρισε κι άλλους Αφροέλληνες και εντάχθηκε στους ATH KIDS Collective, μια ομάδα που δημιουργεί χιπ χοπ και ραπ μουσική εμπνεόμενη από την αθηναϊκή street κουλτούρα. «Είναι παιδιά με τα οποία μοιραζόμαστε το ίδιο χρώμα και έχουμε την ίδια παιδεία. Δεν το είχα αυτό στο σχολείο».
Ο Δημοσθένης άρχισε να παίζει μουσική σε μικρά κλαμπάκια. «Στα δεκαοκτώ μου δούλευα ήδη. Δεν ένιωσα την ανάγκη να σπουδάσω. Τη μέρα δούλευα ως τηλεφωνικός σύμβουλος σε εταιρείες και το βράδυ έπαιζα μουσική σε κλαμπ». Γράφει στίχο με ομοιοκαταληξία, κυρίως στα αγγλικά (οι γονείς του μιλούσαν αγγλικά μερικές φορές στο σπίτι, για να μάθει μια δεύτερη γλώσσα) και έφτασε να παίξει και στο Μέγαρο Μουσικής. «Στη μουσική μου μιλάω για την κατάθλιψη, την καθημερινότητά μου, για το πώς πρέπει να δουλέψεις για να βάλεις στο τραπέζι ένα πιάτο φαΐ. Προσθέτω και λίγη ποίηση. Θέλω να είναι κάτι όμορφο». Το μουσικό του σχήμα ονομάζεται Complex Shadow, από ένα βιντεοπαιχνίδι με το ίδιο όνομα ανάποδα. «Ανήκω σε μια γενιά παιδιών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και κατευθείαν ονομάστηκαν αλλοδαπά. Έπρεπε να πολεμήσουν για τα δικαιώματά τους, να δείξουν ότι έχουν πάει σχολείο και είναι Έλληνες με σφραγίδα».
Σήμερα προσπαθεί να βρει τον εαυτό του μετά την πανδημία. «Πέρασα την πανδημία με πολλή κατάθλιψη. Προσπάθησα να σκέφτομαι ότι αυτό που ζω δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά δεν ήταν εύκολο για μένα. Χρειάζομαι να βλέπω κόσμο, να είμαι γύρω από ηχεία και μουσική. Ένιωθα καθηλωμένος. Φυλακισμένος». Παράλληλα ασχολείται και με τη φωτογραφία. «Είμαι λάτρης του φιλμ και μου αρέσει να φωτογραφίζω μόδα. Έχω υπάρξει και μοντέλο παλιότερα. Δεν είναι άσχημο να βάζεις ωραία πράγματα πάνω σου», λέει και γελάει.
