Τη δεκαετία του 1950, η νεαρή τζαζ τραγουδίστρια Άλι Μπράουν δέχεται επίθεση στους δρόμους του Μανχάταν. To πνεύμα του μέντορά της, Τσάρλι «Μπερντ» Πάρκερ, θα μεσολαβήσει για να της σώσει τη ζωή, δημιουργώντας μια ασφαλή εκδοχή της Νέας Υόρκης, μόνο για εκείνη, ένα μέρος που θα της επιτρέπει να αφιερώσει τη ζωή της στην τζαζ, μέχρι να νιώσει έτοιμη να επιστρέψει στον κόσμο. Αυτή είναι η ιστορία του κόμικ Musicoma που δημιούργησε η Μαρία-Όλια Ντακογιάννη το 2018, ενώ βρισκόταν στην Ισπανία συμμετέχοντας σε πρόγραμμα Erasmus. Εργαζόταν τότε σε έναν μουσικό οργανισμό που λειτουργούσε ως ακαδημία μουσικής και τζαζ κλαμπ. Εκεί πέρασε δύο μέρες συντροφιά με τη θρυλική τραγουδίστρια της τζαζ Σέιλα Τζόρνταν, 92 ετών τότε. Αυτή ενέπνευσε την ηρωίδα του Musicoma. «Όταν την άκουσα να τραγουδάει», θυμάται, «ήταν σαν να τραγουδούσε ένα νεαρό κορίτσι, άκουσα μια αιωνόβια ψυχή, και αυτό μέσα μου έγινε η ηρωίδα».
Στο κόμικ συνδύασε τις δύο μεγάλες της αδυναμίες: τη ζωγραφική (θυμάται να γεμίζει σελίδες με πρωτόλεια κόμικς από τεσσάρων χρονών) και την τζαζ, την οποία έμαθε και αγάπησε στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου. Κατά τη φοίτησή της στο Ιστορικό Αρχαιολογικό του ΕΚΠΑ, ολοκλήρωσε ένα κόμικ αφιερωμένο στη ζωή και στο έργο του Ντέιβιντ Μπάουι, το Starman, που ήταν η πρώτη της αυτοέκδοση. Το Musicoma το ξαναδούλεψε όταν επέστρεψε από την Ισπανία και σήμερα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κομνηνός, ενώ παράλληλα δύο φίλοι της έγραψαν γι’ αυτό στίχους και μουσική τζαζ, ώστε να λειτουργεί ως μιούζικαλ – ανέβηκε πριν από λίγες εβδομάδες στον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός».
Θυμάται ότι αισθανόταν πολύ δημιουργική από μικρή. Οι ισχυρότερες επιρροές της υπήρξαν η γιαγιά της, Ολυμπία Κυριακάκη, που έκανε μουσική διδασκαλία στο Εθνικό Θέατρο για σχεδόν τρεις δεκαετίες, και ο μπαμπάς της, ο ηθοποιός Φαίδωνας Καστρής. Είχε όμως και η ίδια, όπως λέει, «το μικρόβιο της δημιουργικότητας, υπήρχε μέσα μου αυτός ο πηλός και τον έπλασα μόνη μου».
Πριν από μερικούς μήνες ολοκλήρωσε το κόμικ Amorabilia. Σε αυτό, η αρχαιολογική υπηρεσία επισκέπτεται το σπίτι της Δανάης, μετά τον χωρισμό της με τον Μίλτο, για να μελετήσει τα θραύσματα και τα ξεχασμένα αντικείμενα της σχέσης τους. «Αυτό το κόμικ έχει μια ποιότητα δυστοπική. Διαδραματίζεται στο μέλλον, όταν η αρχαιολογία έχει αρχίσει να ασχολείται με τα συναισθήματα, τα οποία εκλείπουν. Με απασχολεί το πώς θα είναι ένα σύμπαν όπου πια είμαστε εμείς οι ίδιοι αρχαιολογικά αντικείμενα, που ως είδος είμαστε υπό εξαφάνιση και τα συναισθήματά μας δεν τα κατανοούμε, οπότε είναι κάτι που πρέπει να διασωθεί».
Η εμπειρία της στις σχέσεις, κοινωνικές, φιλικές, ερωτικές, της έχει δείξει ότι «υπάρχει μια δυσκολία επαφής και έκφρασης των συναισθημάτων. Δεν αναγνωρίζουμε βασικά συναισθήματα, από πού προέρχονται και πώς να τα διαχειριστούμε. Δυσκολευόμαστε να μοιραστούμε συναισθήματα, να είμαστε ευάλωτοι, να ανοιχτούμε. Κανείς δεν είναι αυτός που λέει ή που νομίζει ότι είναι. Οι άνθρωποι θα έπρεπε να κάνουν πολύ περισσότερη δουλειά με τον εαυτό τους, απαραίτητα ψυχοθεραπεία, γιατί όλοι κουβαλάμε πολλά τραύματα. Πρέπει να υπάρχει περισσότερη ειλικρίνεια, σεβασμός και εκτίμηση προς τον συνάνθρωπό μας και να είμαστε δημιουργικοί, όχι μόνο με την καλλιτεχνική έννοια, αλλά να μη βαλτώνουμε στην καθημερινότητα, να επινοούμε τρόπους να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις χωρίς να βλάπτουμε τους γύρω μας».
Παλιότερα έλεγε ότι, αν μπορούσε να επιλέξει μια εποχή για να ζήσει, θα ήταν το Παρίσι των αρχών του 20ού αιώνα. Τελικά όμως, λέει, συνειδητοποίησε ότι «καμία εποχή δεν είναι ιδανική και καθεμία έχει τις παθογένειές της και τα προβλήματά της. Θεωρώ ότι πρέπει να φροντίσουμε να κάνουμε τη δική μας εποχή καλύτερη και να μπορούμε να ζούμε αυτάρκεις και ευτυχισμένοι, να κοιτάμε μπροστά».
