Αυτό το χάραμα θα περπατήσω για μένα εκεί που νομίζω πως δεν υπάρχει ψυχή. Γράψτε λάθος. Εκεί που υπάρχει ένας κόκορας που λαλεί προτού η ανατολή φανερώσει το χανγκόβερ και τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μιας ξάγρυπνης Αττικής. Μοσχάτο, πλάι στις ράγες του τρένου. Ο κόκορας ακόμη λαλεί. Φάλτσος, πνιχτός. Ήχος χωριού. Δεν θα πόνταρα ποτέ ότι στο αθηναϊκό σάουντρακ περιλαμβάνονται και τα πουλερικά. Εδώ, παιδί είκοσι έξι (παρά μία μέρα) ετών, δεν πίστευα ότι θα άκουγα ποτέ ζωντανά το σύνθημα «ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά», έξω από τη Μητρόπολη, Δευτέρα 16 Ιανουαρίου, ημέρα του Αγίου Δάνακτος του Αναγνώστου και του Τέως Άνακτος; Κάποιος το αντιμετώπισε γηπεδικά, ανταπαντώντας «πίτα, σουβλάκι, με λίγο κρεμμυδάκι», και τα χέρια μερικών που κρατούσαν τη σημαία με το στέμμα άνοιξαν διάπλατα. Ωστόσο, το ρεσιτάλ δόθηκε ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα από τα πρωτοσέλιδα ακροδεξιών, φιλοχουντικών και σκανδαλοθηρικών εφημερίδων με τα λογοπαίγνια, την ιστορική παραχάραξη και το βασιλικό μαναφούκι. «Αλήθεια, εσείς ξέρετε ποια είναι η διαφορά του “πρώην” και του “τέως”;» Είναι η ερώτηση της εβδομάδας.
Αδιάφορο για το μεγάλο χωριό της Αθήνας που κινείται, πάλλεται και στριμώχνεται σε ουρές πολυκαταστημάτων ρούχων, με τις εκπτώσεις να προσελκύουν τους γονείς που αγοράζουν τα ρούχα που θέλουν εκείνοι για τα παιδιά, επειδή αυτά δεν έχουν γούστο, όπως ισχυρίζονται. Φοράει ο 15χρονος ένα cargo παντελόνι και η μάνα τον κοιτάει σαν να έχει φάει καρπό πικροδάφνης: «Τι είναι αυτό τώρα; / Μου αρέσει πολύ, νιώθω άνετος. / Νομίζεις ότι σου πηγαίνει; / Ναι. / Ε, να πας να κοιταχτείς. Εγώ λεφτά γι’ αυτό το παντελόνι δεν θα δώσω», και ο μικρός την κυνηγάει, για να τη μεταπείσει.
Εύχομαι να τα έχει καταφέρει καλύτερα από τους κριτικούς του περιοδικού Sight and Sound που εκθρόνισαν τον Πολίτη Κέιν από την κορυφή της λίστας με τις εκατό καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, για χάρη της Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080, Bruxelles, του ριζοσπαστικού φιλμ της Σαντάλ Ακερμάν που γέμισε τον κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ για τρεις ώρες και είκοσι ένα λεπτά. Όσο διαρκεί δηλαδή η καταγραφή της ζωής μιας νοικοκυράς στο Βέλγιο. Ριζοσπαστική ιδέα, αιχμηρό πολιτικό σχόλιο για την καταπίεση των γυναικών, αλλά το ποια είναι η καλύτερη ταινία ας παραμείνει υποκειμενικό. Διαφορετικά, είναι μια μάχη που δεν αξίζει να δοθεί.
Όπως οι καβγάδες στις στάσεις των λεωφορείων που ανά τετράμηνο καταλαμβάνουν και μια λωρίδα στην Πανεπιστήμιου, εξαιτίας των εργοταξίων που ξεβολεύουν εδώ και μήνες Αθηναίους, Αθηνέζους και Αθηνολάτρες. Οι τελευταίοι έρχονται στην Αθήνα για την παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Πρώτα όμως πρέπει να καρδαμώσουν στα φαλαφελάδικα της πλατείας Βάθης, γιατί έρχονται με το τρένο. Δεν ξέρω πώς έφτασα ως εδώ. Ακόμη είμαι στο Μοσχάτο. Το πρώτο δρομολόγιο του Ηλεκτρικού φτάνει στον σταθμό. Έξω έχει ησυχία, αλλά μέσα μου υπάρχει φασαρία. Λες να συνηθίζεται η ζωή του μεγάλου χωριού της Αθήνας και να βγουν αληθινές οι προφητείες;
