Aπό την Jane Mulkerrins /The Sunday Times /News LicensinG – Απόδοση: Σίμος Καβαλιεράτος
Αν στις 12 Μαρτίου, στο Dolby Theatre του Λος Άντζελες, το φετινό φαβορί για Όσκαρ, ο Κόλιν Φάρελ, σηκώσει θριαμβευτικά αυτό το μικρό αγαλματίδιο για τον ρόλο του στη σκληρή μαύρη κωμωδία Τα πνεύματα του Ινισέριν, δεν θα πανηγυρίσουν όλοι.
Το εκτενές σόι μου, μάλιστα, έχει ήδη αρχίσει να γκρινιάζει. Η ταινία (η οποία κέρδισε τα βραβεία για την καλύτερη κωμωδία ή μιούζικαλ, καλύτερου σεναρίου και καλύτερου ηθοποιού σε κωμωδία για την ερμηνεία του Φάρελ στις Χρυσές Σφαίρες του προηγούμενου μήνα, είναι υποψήφια για δέκα βραβεία Bafta στο τέλος του μήνα και, επίσης, για οχτώ βραβεία Όσκαρ τον επόμενο μήνα, συμπεριλαμβανομένων της καλύτερης ταινίας, της καλύτερης σκηνοθεσίας και του καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου) διαδραματίζεται στο φανταστικό νησί Ινισέριν, στα ανοιχτά της δυτικής ακτής της Ιρλανδίας, αλλά γυρίστηκε στα πραγματικά νησιά Ίνισμορ, ένα από τα τρία νησιά του Αράν της Κονιμάρα στην κομητεία του Γκάλγουεϊ, και στο Ακίλ της κομητείας Μέγιο. Και κάποια μέλη της οικογένειάς μου ήδη μουρμουρίζουν ότι οι προβολείς του Χόλιγουντ έχουν ήδη πυροδοτήσει το τουριστικό ενδιαφέρον. Πρόσφατα, μια θεία ανέβασε στην οικογενειακή μας σελίδα στο Facebook ένα ταξιδιωτικό αφιέρωμα στα νησιά Αράν, που συνοδευόταν από ένα σχόλιο γεμάτο τρόμο: «Ωχ όχι, μας βρήκαν».
Ο παππούς μου, Πόρικ, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μουίνις, ένα άγριο και ανεμοδαρμένο νησί 13 μίλια βόρεια του Ίνισμορ. Ο δικός του πατέρας, o Τζο, καταγόταν από το διπλανό νησί, Μέισον· μικροσκοπικό, όμορφο, άγονο, με εντυπωσιακές παραλίες και αυτή τη στιγμή με μηδενικό πληθυσμό – οι τελευταίοι κάτοικοι έφυγαν το 1957. Η εξοχική κατοικία 17 στρεμμάτων που έχτισε ο παππούς μου στο Μουίνις, σε ένα πρώτης τάξεως παραθαλάσσιο οικόπεδο, το οποίο οι αρχικοί ιδιοκτήτες του το έχασαν στα χαρτιά, δεν είναι τίποτα φανταχτερό – ένα παλιό πέτρινο αγροτόσπιτο με μεγάλο άνοιγμα και εξαιρετική θέα στον Ατλαντικό. Αλλά αυτό το παραθαλάσσιο σπίτι έχει γίνει το σημείο συνάντησης για την οικογένειά μου: τα οκτώ παιδιά του παππού μου και τα παιδιά τους –τον αδερφό μου, εμένα και τα 26 ξαδέρφια μας– και το μέρος που θεωρούμε, κατά κάποιον τρόπο, το «σπίτι» μας. Την έδρα της φυλής μας. Και, όπως θα έχει καταλάβει όποιος έχει δει τα Πνεύματα, είμαστε κάπως περίεργοι με τους ξένους.
ΣΚΥΛΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΠΟΤΑ
Η βίαιη, τραγικοκωμική ιστορία του Μάρτιν Μακντόνα για μια αντρική φιλία που μετατράπηκε σε βεντέτα και μαζοχιστική εχθρότητα –μια μεταφορά για τον Ιρλανδικό Εμφύλιο Πόλεμο που μαίνεται στο παρασκήνιο της ιστορίας– διαδραματίζεται τον Απρίλιο του 1923, αλλά δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε στα νησιά. Αν και οι κάτοικοι δεν κόβουν τα δάχτυλά τους (συγγνώμη, αν δεν έχετε δει την ταινία, αυτό είναι ένα μικρό σπόιλερ), η γιαγιά μου έχασε την κορυφή του αριστερού δείκτη της σε ένα ατύχημα με μηχανή σε εργοστάσιο. Σε σχέση με τους ανθρώπους, εξακολουθούν να υπάρχουν απείρως περισσότερα βοοειδή, πόνι και γαϊδουράκια, καθώς και λαγοί σε μέγεθος σκυλιών. (Τα σκυλιά, παρεμπιπτόντως, είναι εντελώς ανεξάρτητα και βγαίνουν μόνα τους βόλτα.) Οι άντρες θα προτιμούσαν να πνιγούν από το να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους. Όπως λέει ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Φάρελ, Πόρικ, για τον πρώην φίλο του, Κολμ: «Αν έχει κατάθλιψη, θα μπορούσε τουλάχιστον να το κρατήσει για τον εαυτό του, να το καταπιέσει σαν εμάς τους υπόλοιπους».
Παρομοίως, το δυνατό τοπικό ποτό με την παράνομη ιστορία [Σ.τ.Μ.: στο πρωτότυπο κείμενο χρησιμοποιείται η λέξη «moonshine», δηλαδή λάμψη φεγγαρόφωτος, για να παραπέμψει στα ποτά με μεγάλη περιεκτικότητα σε αλκοόλ που τα έφτιαχναν παράνομα κατά τη διάρκεια της νύχτας, έτσι ώστε να μη συλληφθούν], πόιτιν, εξακολουθεί να καταναλώνεται ευρέως. Παραλίγο να πάθω ζημιά τα Χριστούγεννα όταν μπέρδεψα ένα μπουκάλι χωρίς ετικέτα για βότκα στην προσπάθειά μου να φτιάξω ένα μαρτίνι.
Μεγάλα αγάλματα της Παναγίας, ή της Μεγάλης Παναγίας, όπως αποκαλούμε το ομοίωμα που έχουμε στο καθιστικό, παρακολουθούν τα πάντα με μια ιερή, άσπιλη ματιά. Όλοι ξέρουν κάθε λεπτομέρεια για τη ζωή σου, ακόμα και αν –ειδικότερα αν– είσαι νεοφερμένος.
Σε ένα πρόσφατο ταξίδι στο Μουίνις, σε μια παμπ κοντά στην ακτή, στην οποία είχα ξαναπάει μία φορά στη ζωή μου, ένας σκληροτράχηλος γέρος στο μπαρ, που έμοιαζε να είναι εκεί αρκετό καιρό, μου έκανε νόημα να μιλήσουμε. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και με ρώτησε κάτι στα ιρλανδικά. Αυτό δεν ήταν παράλογο, αφού βρισκόμασταν στην περιοχή Γκεϊέλτικτ, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι μιλούν ιρλανδικά στο σπίτι και τα τοπικά σχολεία διδάσκουν τα μαθήματά τους στα ιρλανδικά. Ο παππούς μου λένε πως μετρούσε στα ιρλανδικά μέχρι την ημέρα που πέθανε. Με ντροπή, όμως, ομολόγησα στον Τζο, τον σκληροτράχηλο νέο μου φίλο στο μπαρ, ότι δεν μιλάω γρι ιρλανδικά. «Είσαι από εδώ», με ρώτησε ξανά, στα αγγλικά αυτή τη φορά –λες και ο ιρλανδικός αναλφαβητισμός μου δεν με είχε ήδη προδώσει– «ή κάνεις διακοπές;». Λίγο και από τα δύο, είπα, εξηγώντας ότι η οικογένειά μου είναι από το Μουίνις, αλλά μεγάλωσα στην Αγγλία, ζω στο Λονδίνο, είχα έρθει στην περιοχή με φίλους. Κούνησε το κεφάλι του, σοφά, μου χάρισε ένα μικρό χαμόγελο, σαν να ήξερε κάτι. «Είσαι μια Μαλκέρινς;» ρώτησε. «Μοιάζεις με Μαλκέρινς». (Είναι τα μάτια, προφανώς.) Ενώ ήμουν ακόμη τρομαγμένη και άφωνη, εκείνος απαίτησε να βγάλει μια σέλφι μαζί μου.
Ο παππούς μου, το έκτο (ή έβδομο – οι μαρτυρίες ποικίλλουν) από εννέα παιδιά, γεννήθηκε το 1919, τέσσερα χρόνια πριν από τη χρονική τοποθέτηση των Πνευμάτων, και μεγάλωσε σε μια οικογένεια αγροτών και ναυπηγών. Διατηρούσαν βοοειδή, ψάρευαν και ταξίδευαν πάνω κάτω στην ακτή, φτιάχνοντας και επισκευάζοντας βάρκες. Ήταν φτωχοί, αλλά σε μεγάλο βαθμό αυτάρκεις.
ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΟ «ΙΝΙΣΕΡΙΝ»
Στα Πνεύματα, η αδερφή του Πόρικ, η Σιοβάν, μετακομίζει στο ηπειρωτικό κομμάτι της χώρας για μια δουλειά σε βιβλιοθήκη και του γράφει παρακαλώντας τον να την ακολουθήσει. «Πιστεύω θα υπάρχει δουλειά και για σένα εδώ», τον προτρέπει. «Δεν υπάρχει τίποτα για σένα στο Ινισέριν. Τίποτα πέρα από μαυρίλα και κακεντρέχεια και μοναξιά και κακία, και το αργό πέρασμα του χρόνου μέχρι τον θάνατο».
Αν και μπορεί να μην το είχαν διατυπώσει με τόσο αποκαρδιωτικούς, αντικοινωνικούς όρους, για τους περισσότερους κατοίκους την περίοδο μεταξύ των Παγκοσμίων Πολέμων δεν υπήρχε τίποτα στο Μουίνις. Ο παππούς μου και οι τρεις μεγαλύτεροι αδελφοί του, ο Τζο, ο Ματ και ο Μπάρτλι, απέδρασαν με την ένταξή τους στον ιρλανδικό στρατό, ενώ ο παππούς μου είπε ψέματα για την ηλικία του προκειμένου να καταταγεί στα δεκαπέντε του. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος το 1939, μόνο ο Ματ παρέμεινε με τους Ιρλανδούς φαντάρους, ενώ ο παππούς μου, ο Τζο και ο Μπάρτλι διέφυγαν και κατατάχθηκαν στον βρετανικό στρατό, δελεασμένοι από τις υποσχέσεις για καλύτερες αποδοχές και περισσότερες ευκαιρίες για ταξίδια. Ο Τζο πέθανε στη μάχη του Άντζιο, τον Μάιο του 1944.
Όπως πολλοί άντρες εκείνης της γενιάς, ο παππούς μου δεν μίλησε ποτέ ξανά για τον πόλεμο, αλλά ένα φημισμένο οικογενειακό ανέκδοτο λέει ότι το πλοίο στο οποίο ταξίδευε (με άγνωστο προορισμό) τορπιλίστηκε κάπου στον Ατλαντικό και στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς τη Νέα Υόρκη για επισκευή. Είχε τουλάχιστον μια φίλη στην πόλη, τη Μέι, ετεροθαλή αδελφή της γιαγιάς μου (την οποία είχε γνωρίσει αλλά δεν είχε παντρευτεί ακόμη), η οποία ήταν, παραδόξως, νταντά για την οικογένεια Ροκφέλερ. Θέλω να σκέφτομαι ότι ο παππούς μου ξεφάντωσε εκείνη την περίοδο στην άδειά του (αν και η Μέι δεν έμοιαζε τέτοιος τύπος), σαν τους ναύτες που συναντούσα εγώ κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας Στόλου –εκείνες τις ένδοξες ημέρες του Μαΐου, όταν το ναυτικό προσωπικό της Αμερικής φτάνει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης και αποβιβάζεται, με στολή, γεμίζοντας τα μπαρ του Μανχάταν και επιτρέποντας στους ευγνώμονες πολίτες να τους ευχαριστήσουν για την υπηρεσία τους– όταν έζησα η ίδια στην πόλη 70 χρόνια αργότερα.
Από την ταράτσα του διαμερίσματός μου μπορούσα να δω το Brooklyn Army Terminal, στο οποίο κάποτε επισκευάστηκε το πλοίο του παππού μου και το οποίο τώρα φιλοξενεί κινηματογραφικά στούντιο, χιπ ντελικατέσεν και μοντέρνα μπαρ πάνω σε ταράτσες. Η θεία Μέι –που, στα παιδικά μου χρόνια της δεκαετίας του 80, με επισκεπτόταν με βαλίτσες γεμάτες κάλτσες και ξυραφάκια, προφανώς δεν είχε πάρει είδηση ότι η διανομή ειδών πρώτης ανάγκης είχε τελειώσει– είχε πεθάνει όταν μετακόμισα στη Νέα Υόρκη, αφήνοντάς με εντελώς εγωιστικά χωρίς σχέσεις με μία από τις πλουσιότερες και ισχυρές οικογένειες της Αμερικής.
ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ
Στη γιαγιά μου, Κριστίν, μάλλον δεν της άρεσε ποτέ ιδιαίτερα το Μουίνις, θεωρώντας το οπισθοδρομικό και απομονωμένο. Ήταν από το Κιλτόρμερ, ένα αγροτικό χωριό στην ενδοχώρα της κομητείας του Γκάλγουεϊ, όπου η γεωργία είναι ευκολότερη χάρη στη σχετική απουσία βράχων και βάλτων. Πέρασε τον πόλεμο δουλεύοντας σε ένα εργοστάσιο πυρομαχικών στο Κόβεντρι (εξ ου και το ατύχημα με τη μηχανή) μαζί με τη μικρότερη αδελφή του παππού μου, την Ανν. Όταν ο Τζο πέθανε στο Άντζιο, η Ανν πήρε άδεια να επισκεφθεί τους πενθούντες γονείς της πίσω στο Μουίνις, αλλά, σε μια φρικιαστική ανατροπή αντάξια των ταινιών του Μακντόνα, πυροβολήθηκε από έναν νεαρό στρατιώτη, σύμφωνα με το πιστοποιητικό θανάτου της, ενώ επέστρεφε στο σπίτι με το πλοίο. Ο παππούς μου στάλθηκε να παραλάβει τα υπάρχοντά της από το Κόβεντρι, ένα ταξίδι που εδραίωσε τη σχέση του με τη γιαγιά μου.
Παντρεύτηκαν στο Λονδίνο το 1946 και φαίνεται ότι άρχισαν να προσπαθούν να αποκαταστήσουν τον πληθυσμό της χώρας που είχαν αφήσει πίσω τους, αποκτώντας δέκα παιδιά σε λιγότερο από δεκαεφτά χρόνια. (Μέχρι την εποχή που τους γνώρισα δεν μοιράζονταν καν το ίδιο καθιστικό, πόσω μάλλον το ίδιο κρεβάτι, προφανώς διά παν ενδεχόμενο.)
Ακόμα κι αν το ήθελαν, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν στην Ιρλανδία: έχοντας περάσει στρατοδικείο για φυγή από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, ο παππούς μου ήταν αποκλεισμένος από δημόσιες θέσεις εργασίας ή τη σύνταξη. Η πρώτη του δουλειά στην Αγγλία μετά την αποστράτευσή του ήταν ως αχθοφόρος στον σταθμό Γιούστον, μια δουλειά που δεν επρόκειτο ποτέ να χρηματοδοτήσει επαρκώς το φιλόδοξο σχέδιο αναπαραγωγής του. Όμως, το Λονδίνο βομβαρδίστηκε. Προτού μπορέσει να ανοικοδομηθεί οτιδήποτε, η πόλη έπρεπε να καθαριστεί. Ο παππούς μου είχε εκπαιδευτεί στα εκρηκτικά στον στρατό. Έτσι, έξυπνα, ίδρυσε μια εταιρεία στο λιγότερο λαμπερό κομμάτι των κατασκευών: την κατεδάφιση.
Το πρώτο μεγάλο επικερδές συμβόλαιο για την P Mulkerrins Ltd, Public Works Construction, ήταν η ισοπέδωση ενός τμήματος της Βρετανίας για να ανοίξει ο δρόμος M1.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ
Ενώ ο Πόρικ του Φάρελ αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι του (και τα ζώα του), οι περισσότεροι άντρες στο Μουίνις δεν είχαν τέτοιες επιφυλάξεις, σίγουρα στα οικονομικά δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια. Η κατασκευαστική εταιρεία του παππού μου απασχολούσε τόσο πολλά αδέλφια, ξαδέλφια και ανίψια, που είναι δύσκολο να οργανώσεις ένα πάρτι σε ακτίνα 15 μιλίων από το Μουίνις χωρίς κάποιος να πει ότι γνώριζε τον παππού μου και ότι αυτός του έδωσε την ευκαιρία για ένα ξεκίνημα. Τα εργοτάξιά του στο Λονδίνο ήταν φυλάκια του νησιού, με τα ιρλανδικά να είναι η ομιλούμενη γλώσσα. Και τόσο πολλοί από τους άντρες του έζησαν για λίγο στο μεγάλο οικογενειακό σπίτι στο Γουότφορντ που αγόρασαν οι παππούδες μου στα μέσα της δεκαετίας του ’50, ώστε η μικρότερη θεία μου πίστευε για χρόνια ότι δύο από τα αδέλφια της ονομάζονταν Μάικλ: Μάικλ (ο αδελφός της) και Μάικλ Τζον (όχι ο αδελφός της).
Η εταιρεία άκμασε. Έχοντας εγκαταλείψει το σχολείο στα δώδεκά του χρόνια, ο παππούς μου έδωσε προτεραιότητα στην εκπαίδευση, στέλνοντας τα δέκα παιδιά του σε ιδιωτικά καθολικά σχολεία. Το «αυτοκίνητο της δουλειάς» του ήταν μια Μερσεντές, το αυτοκίνητο του «Σαββατοκύριακου» μια μπλε Ρολς-Ρόις με κρεμ δερμάτινο εσωτερικό, για την οποία περίμενε δύο χρόνια και πλήρωσε 50.000 λίρες –στα τέλη της δεκαετίας του ’70– και την οποία οδηγούσε ξεδιάντροπα στο Μουίνις κάθε καλοκαίρι. Υποθέτω ότι σου επιτρέπεται να είσαι ένας ψωνισμένος βλάκας όταν έχεις συμβάλει στο να βγάλουν και άλλοι άνθρωποι το μεροκάματό τους.
Ο πατέρας μου, Άντονι, ο δεύτερος μεγαλύτερος από τους δέκα (τέσσερα αγόρια, έξι κορίτσια), γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1948, τέσσερις μήνες πριν από την ίδρυση του NHS. Κάτι που ήταν ευτύχημα, καθώς γεννήθηκε με κύστη στον πνεύμονα και πέρασε μεγάλο μέρος της πρώιμης ζωής του στο νοσοκομείο Westminster (σήμερα St Thomas’). Στο οικογενειακό αρχείο –εννοώ ένα ακατάστατο κουτί στο γραφείο των γονιών μου– υπάρχει μια επιστολή με ημερομηνία «Νοέμβριος 1962», από τον σερ Κλέμεντ Πράις Τόμας, που ρωτά τη γιαγιά μου: «Πώς τα πάει το αγόρι σου, ο Άντονι;». Ο Πράις Τόμας ήταν ένας πρωτοπόρος θωρακοχειρουργός, ο οποίος έγινε διάσημος το 1951 για την επέμβαση στον βασιλιά Γεώργιο ΣΤ΄, αφαιρώντας ολόκληρο τον καρκινικό αριστερό πνεύμονα του μονάρχη. Λιγότερο από έναν χρόνο αργότερα, αφαίρεσε την κύστη και το ένα τέταρτο του πνεύμονα του τετράχρονου πατέρα μου.
Να σημειώσω ότι δεν έγινε λαπαροσκοπικά: ο μπαμπάς μου έχει μια ουλή που διατρέχει ολόκληρο το σώμα του (δεν μπορώ να θυμηθώ πότε σταμάτησα να πιστεύω τον θρύλο ότι ένας καρχαρίας τον είχε δαγκώσει, δεν του άρεσε η γεύση και τον άφησε να φύγει), αλλά η γιαγιά μου δεν μπορούσε ποτέ να πιστέψει ότι στην Αγγλία ο γιος ενός μετανάστη μπορούσε εντελώς δωρεάν να χειρουργηθεί από τον γιατρό του βασιλιά. Όσο για το πώς ανάρρωσε το «αγόρι»; Γίνεται 75 ετών τον επόμενο μήνα και εξακολουθώ να τρώω τη σκόνη του όταν κάνουμε βόλτες με τα ποδήλατα.
Παρόλο που ήταν πιστοί στην Αγγλία, στις ευκαιρίες της και στο NHS, οι παππούδες μου δεν έπαψαν ποτέ να θεωρούν την Ιρλανδία πατρίδα τους και έχτισαν εκεί ακίνητα μόλις είχαν την οικονομική δυνατότητα, πρώτα στα βουνά του Γουίκλοου έξω από το Δουβλίνο και τελικά πίσω στο Μουίνις.
ΜΠΑΝΙΟ ΣΕ ΚΡΥΟ ΝΕΡΟ
Όπως δείχνει ο Μακντόνα στα Πνεύματα, τα οικογενειακά σπίτια στη δυτική Ιρλανδία παραμένουν στις οικογένειες, με τα παιδιά να κληρονομούν και να ζουν στις περιουσίες των αποθανόντων γονιών τους. Αυτό είναι προφανώς δύσκολο με εννέα παιδιά. Ο μικρότερος αδελφός του παππού μου, Τάιγκ, ο οποίος διηύθυνε το αγρόκτημα όπου ο πατέρας μου περνούσε τα καλοκαίρια των παιδικών του χρόνων δουλεύοντας, είχε κληρονομήσει το σπίτι των γονιών τους. Ο παππούς μου δεν είχε γη εκεί και δεν βγαίνει ποτέ τίποτα προς πώληση.
Υπήρχε ωστόσο το Mweenish Lodge, ένα παλιό πέτρινο αγροτόσπιτο με θέα στην παραλία, στην άγρια, εκτεθειμένη άκρη του νησιού στον Ατλαντικό. Παλαιότερα ανήκε στους Φρέντσις, μία από τις πλουσιότερες οικογένειες του Γκάλγουεϊ, το οίκημα όμως είχε χαθεί σε ένα παιχνίδι στα χαρτιά και πέρασε στην τοπική ιδιοκτησία αυτό και τα 17 στρέμματά του. Τελευταία ανήκε σε κάποιον Μάρκους Λι, ο οποίος δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν είχε παιδιά. Μπορείτε να καταλάβετε πού πάει αυτό.
Το σχέδιο του παππού μου ήταν να περάσει μεγάλο μέρος της συνταξιοδότησής του στο Μουίνις, αλλά το παραλιακό σπίτι ολοκληρώθηκε την άνοιξη του 1986, μόλις 18 μήνες πριν πεθάνει. Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο του νησιού, με θέα τη θάλασσα, μαζί με πολλά από τα αδέλφια του, εκτός από τον Τζο, ο οποίος είναι θαμμένος στο Άντζιο, και την Ανν, της οποίας η σορός το Υπουργείο Άμυνας δεν επιτρέπει να μεταφερθεί από τον τάφο της στο Χόλιχεντ. Στις καθημερινές μας βουτιές στη θάλασσα δίπλα στο παραλιακό σπίτι και κάτω από το νεκροταφείο, κοιτάμε ψηλά και λέμε ευχαριστώ στον παππού που καταγόταν από ένα τόσο όμορφο μέρος. Παρεμπιπτόντως, στο Μουίνις κολυμπούσαμε στη θάλασσα με κρύο νερό όλο τον χρόνο, πολύ πριν γίνει μόδα. Δεν υπάρχει άλλο είδος θαλάσσιας κολύμβησης στο Μουίνις μόνο σε κρύο νερό.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;
Έναν αιώνα μετά το πορτρέτο του Μακντόνα για τη ζωή στο νησί, το μέρος εξακολουθεί να είναι απομονωμένο, μελαγχολικό, άγριο, ρουστίκ και εξαιρετικά αραιοκατοικημένο. Ωστόσο, τρεις γενιές μετά, οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να επιστρέφουν. Τέσσερα από τα δέκα αδέλφια του πατέρα μου έκαναν αντίστροφη μετανάστευση από την Αγγλία στην Ιρλανδία, και το ένα πέμπτο από τα αμέτρητα ξαδέλφια μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εκεί. Είναι αρκετά απομακρυσμένο για να σκεφτώ να μετακομίσω μακροπρόθεσμα, αλλά, δεδομένου ότι τώρα μπορείς να βρεις τα απαραίτητα υψηλής ποιότητας χούμους, ελιές και ραζ ελ χανούτ (η αλήθεια είναι ότι το ντελικατέσεν απέχει 45 λεπτά με το αυτοκίνητο) και τα καταστήματα Dunnes Stores κάνουν επιτέλους παραδόσεις στο σπίτι για είδη σούπερ μάρκετ, μπορεί κανείς τουλάχιστον να επιβιώσει.
Κάτι που σημαίνει ότι το μέρος είναι τώρα πιθανόν να αρέσει και στην τουρισταρία. Για χρόνια μπορούσαμε να βασιστούμε στον φρικτό, αρχαίο μονόδρομο από το Δουβλίνο, που αποτρέπει τους ξένους να εισβάλουν αν κολλήσεις πίσω από ένα τρακτέρ, θες σίγουρα τη βοήθεια του Θεού, αλλά τώρα πήγαν και έφτιαξαν έναν ταχύτατο νέο αυτοκινητόδρομο. Ευτυχώς, το ιδιόρρυθμο μικροκλίμα εξακολουθεί να είναι ένας αποτελεσματικός αποτρεπτικός παράγοντας για όσους προτιμούν η γκαρνταρόμπα των αυγουστιάτικων διακοπών να μην περιλαμβάνει γαλότσες και αδιάβροχα. Ναι, υπάρχουν φοίνικες, και το καλοκαίρι μπορεί να μοιάζει με την Καραϊβική. Μπορεί επίσης να βρέχει για 30 ημέρες συνεχόμενα. Δείτε, λοιπόν, την ταινία είναι ξεκαρδιστική, τραγική και υπέροχη και απολαύστε τις εικόνες, τα ηλιοβασιλέματα και την άγρια φύση. Αλλά μην πάτε. Ειλικρινά, δεν υπάρχει τίποτα για εσάς εκεί.
