Ακούω τους δύο πρώτους δίσκους του Slowthai και δεν συντονίζομαι. Κουραστικοί είναι. Έχω όμως ήδη αγαπήσει το νέο του άλμπουμ, τρίτο στη σειρά, οργισμένο, φορτισμένο, σίγουρα ικανό να διευρύνει το κοινό του. Ο Βρετανός ράπερ, που έκανε όνομα γράφοντας ρίμες για το Brexit και την Τερέζα Μέι, εμπλουτίζει τον ήχο του με indie ροκ κιθάρες, ηλεκτρονικά στοιχεία και πανκ ορμή. Καθ’ όλη τη διάρκεια του UGLY (o τίτλος παραπέμπει στη φράση «U Gotta Love Yourself») σε πείθει ότι έχει κάτι να πει, ότι δηλαδή έχει λόγο που φωνάζει. Είτε επιστρατεύοντας τους Fontaines D.C. για να φλερτάρει με το shoegaze στο ομώνυμο κομμάτι είτε προσπαθώντας να μας κάνει να χορέψουμε (Sooner), το πάθος του είναι πανταχού παρόν. Κάπως έτσι, ακόμα και μέτρια κομμάτια, όπως π.χ. το Falling, απογειώνονται με την παραγωγή και την ερμηνεία. Το Feel good θα σου θυμίσει παλιό καλό χορευτικό indie των ’00s, ενώ το 25% Club κλείνει τον δίσκο με ήχους ακουστικής κιθάρας και μια αναπάντεχη ηρεμία.
«Καλή τύχη στην προσπάθειά σου να αγνοήσεις τον Slowthai», γράφει ο συντάκτης του Pitchfork στο ξεκίνημα της κριτικής του για το άλμπουμ. Το γεγονός ότι η εν λόγω κριτική είναι αρνητική (ερχόμενη από ένα site που θέλει να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα) περισσότερο επιβεβαιώνει παρά εμποδίζει την άνοδο του Slowthai. Ο ίδιος, δε, πιστεύει τόσο πολύ στο άλμπουμ, που έφτασε στο σημείο να κάνει τατουάζ τον τίτλο κάτω από το μάτι του! Κάποιοι λένε πως η οργή του είναι φτιαχτή. Μια κακή, αναχρονιστική απομίμηση του Έμινεμ. Όπως και να ’χει, το πάθος του UGLY δεν θα το βρεις σε κανένα άλλο άλμπουμ της τρέχουσας επικαιρότητας.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Μάιλι Σάιρους – Endless Summer Vacation
Έχει κάτι να δώσει το νέο άλμπουμ της Μάιλι, πέρα από το ήδη χιλιοπαιγμένο Flowers και το River; Αξίζει οπωσδήποτε να ακούσεις το Rose Colored Lenses· ιδίως το τελευταίο του λεπτό, όπου η electropop συναντά τα τζαζ πνευστά. Κατά τα άλλα, παρότι οι αδιάφορες στιγμές δεν λείπουν, η ερμηνεία της στην μπαλάντα Wonder woman σου υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.
