Είμαι πολύ θυμωμένος. Θέλω να θυμώσετε κι εσείς μαζί μου. Κι όταν λέω «μαζί μου», εννοώ και στο πλάι μου αλλά και απέναντί μου. Δηλαδή, απέναντι στον «κλάδο» των συναδέλφων.
Παρακολούθησα, επί σειρά ημερών, την υπόθεση με το τιγράκι που εγκαταλείφθηκε, απισχνασμένο και σε κρίσιμη κατάσταση, έξω από το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Στα ραδιόφωνα έγινε είδηση πρώτης γραμμής. Και δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος που να μην κάνει εισαγωγή με φράσεις όπως «είναι τόσο χαριτωμένο», «θέλεις να το σφίξεις στην αγκαλιά σου», «αυτά τα γαλάζια ματάκια με έχουν τρελάνει», «μας είπαν ότι το χαϊδεύουν και γουργουρίζει σαν γατούλα»…
Το παράνομο εμπόριο άγριων ζώων είναι μία από τις μάστιγες της ανθρωπότητας. Σε οικολογικό, οικονομικό και ηθικό επίπεδο. Και η βάση του, η πελατειακή του πλατφόρμα, δηλαδή διάφοροι αργόστροφοι που πιστεύουν ότι οι τίγρεις γίνονται γκλαμουράτα pets και οι κροκόδειλοι είναι σπουδαία ατραξιόν για τα μαγαζιά τους, τρέφονται με αντιλήψεις σαν κι αυτές. Ότι κάποια ζώα που δεν εξημερώθηκαν ποτέ, παρότι η ανθρωπότητα το προσπάθησε φιλότιμα εδώ και δεκαπέντε χιλιάδες χρόνια, είναι «χαριτωμένα», «τσαχπίνικα» και μπορούν να γίνουν «φίλοι μας».
Spoiler alert: δεν μπορούν. Τίγρεις, λιοντάρια, πάνθηρες, αλλά ακόμη κι εκείνα που νομίζουμε ότι έχουμε δαμάσει, όπως οι ελέφαντες (που συχνά πυκνά παίρνουν ανάποδες στροφές και δημιουργούν χάος κατά την παλινδρόμηση προς την άγρια φύση τους), δεν είναι ανθρώπινα υποχείρια, ούτε παιχνίδια στα χέρια επιδειξιομανών παραλήδων. Είναι άγρια ζώα. Άγρια όπως «καλύτερα να τα αφήσουμε στην ησυχία τους».
Αυτό υποτίθεται ότι είναι το μήνυμα που θέλουν να περάσουν οι συνάδελφοι. Αυτό το μήνυμα είναι που στραπατσάρουν –ακούσια, το καταλαβαίνω, αλλά τι σημασία έχει;– καθώς συντηρούν την εικόνα του χαριτωμένου κουταβιού που, όταν μεν μεγαλώσει θα γίνει ένα ζώο που μπορεί να σε ξεκάνει με ένα χτύπημα, αλλά τώρα είναι ένα ανυπεράσπιστο υποκοριστικό. Ένα «αρκουδάκι». Ένα «φιδάκι». Ένα «τιγράκι».
Στις ΗΠΑ, εκεί που η γλώσσα των Αρχών έχει μαλλιάσει να προειδοποιεί τους πολίτες που βολτάρουν στη φύση να αλλάζουν δρόμο όταν συναντήσουν μπροστά τους μικρά αρκουδάκια, άνθρωποι πέφτουν ακόμα θύματα της αφέλειάς τους επειδή αγνοούν τη σκληρή πραγματικότητα: ότι λίγα βήματα πίσω από ένα «χαριτωμένο» αρκουδάκι ακολουθεί η μαμά αρκούδα. Που έχει απολέσει τη χαριτωμενιά της χρόνια πριν.
Εν κατακλείδι, τα άγρια ζώα δεν είναι χαριτωμένα. Και δεν επιτρέπεται, σε επαγγελματίες της ειδησεογραφίας, να διαπράττουν τέτοια τραγικά σφάλματα, στην προσπάθειά τους να εξανθρωπίσουν μια είδηση ή να κερδίσουν τη συμπάθεια των ακροατών τους. Είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κανείς, αν προσφέρει έστω και μία ώρα εθελοντικής βοήθειας σε μία από τις αναρίθμητες οργανώσεις που πασχίζουν για τη διάσωση της άγριας πανίδας. Ίσως θα ήταν καλή ιδέα κάποιες από αυτές να προσφέρουν σεμινάρια διαχείρισης ειδήσεων στους συναδέλφους με τις καλές προθέσεις και το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα.
