Διαβάζω (με σχετική αμηχανία) ένα πρόσφατο δημοσίευμα στο Forbes, που αναφέρει ότι το χάσταγκ #poetry στο TikTok έχει περισσότερα από 48 δισ. views. Διαβάζω, επίσης, ότι η ποίηση αποτελεί αυτή τη στιγμή μια πολύ ζωηρή τάση στα σόσιαλ μίντια, τουλάχιστον στο εξωτερικό, κάτι που έρχεται βεβαίως σε αντίθεση με τις πωλήσεις που κάνει ένα ποιητικό βιβλίο ή ακόμα και τη θέση που έχει η ποίηση στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου (δηλαδή, συνήθως υπάρχει για να μην πει κανείς ότι δεν υπάρχει).
Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: Οι ποιητές του TikTok, όπως νωρίτερα αυτοί του Instagram, που όλοι μαζί υπηρετούν αυτό που καθιερώθηκε να ονομάζεται instapoetry, δεν αναρτούν ποιήματα για να τα προωθήσουν μέσω των σόσιαλ μίντια, αλλά ποιήματα που γράφτηκαν επί τούτω για να διαβαστούν μέσω των σόσιαλ μίντια. Το ίντερνετ δεν είναι απλώς το μέσο, δηλαδή, αλλά το φίλτρο μέσα από το οποίο δημιουργείται ένα νέο είδος ποίησης, η οποία, κατά τα φαινόμενα, είναι πολύ δημοφιλής.
Από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές αυτής της νέας ποίησης είναι η Ινδή Ρούπι Καούρ, καναδικής υπηκοότητας, 31 ετών, με 4,5 εκατ. ακολούθους στο Instagram. Τα ποιήματά της διαβάστηκαν και στο χαρτί, συνοδευόμενα από δικά της σχέδια, καθώς πλέον έχει εκδώσει τρεις ποιητές συλλογές (η πρώτη, Γάλα και μέλι, έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη). Μια συντηρητική φωνή θα πει ότι «αυτό δεν είναι ποίηση». Από άποψη «λογοτεχνικότητας», δηλαδή, όντως δεν είναι. Δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα στην Καούρ, αλλά σε ό,τι διάβασα στο πλαίσιο μιας μικρής περιήγησης.
Η νέα γενιά βρήκε έναν τρόπο να εκφράσει τις ανησυχίες της (υπαρξιακές, κοινωνικές, καλλιτεχνικές), σε έναν χώρο όπου νιώθει οικεία, χωρίς περιορισμούς και συμβάσεις. Όλα, όμως, μοιάζουν λίγο εύκολα, προφανή. Έχει ενδιαφέρον ως κοινωνικό φαινόμενο, πολύ μεγάλο μάλιστα, αλλά οι instapoets αποτελούν πρωτίστως περσόνες του διαδικτύου και ελάχιστη σχέση έχουν με τους «παραδοσιακούς» ποιητές, νέας ή παλιότερης γενιάς, αυτούς δηλαδή που ξενυχτούν ψάχνοντας την πιο σωστή λέξη, βασανίζονται για χάρη της, αν και το ξέρουν πως απευθύνονται σε λίγους, ξέρουν τη θέση τους στην ατυχή γωνιά των βιβλιοπωλείων.
