Διακόσια είκοσι εννιά χιλιόμετρα για την Αθήνα. Επτά σταθμοί διοδίων, τέσσερα τούνελ ανάμεσα σε Καμένα Βούρλα και Άγιο Κωνσταντίνο. Ένα Yaris εικοσαετίας κάνει το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα και τα δεδομένα του κινητού ξοδεύονται στην ιντερνετική συχνότητα ενός αθλητικού ραδιοφώνου της Θεσσαλονίκης. Χιλιάδες οπαδοί του ΠΑΟΚ κατέβηκαν στον Βόλο για το ματς με την ομώνυμη ομάδα, ο Ολυμπιακός υποχρέωσε την ΑΕΚ στην πρώτη της ήττα στο «σπίτι» της, αλλά οι γραμμές είναι ανοιχτές για όσους ακροατές θέλουν να βγάλουν όσα έχουν μέσα τους για την τραγωδία στα Τέμπη.
Η πορεία ξεκινάει από τα δικαστήρια. Ήταν δεν ήταν χίλια άτομα που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Ελευθερίας και κατέβηκαν την Ιωλκού. Έστριψαν αριστερά στην Ιάσονος, για να καταλήξουν ειρηνικά στον Θόλο του Πανεπιστημίου, στη στροφή της Φιλελλήνων. Στο μεταξύ, έφηβοι που έτρωγαν τα μπέργκερ ή τα παταούγκα τους (καλτσόνε με πατάτα και ουγγαρέζα) τραβούσαν με το κινητό τους την πορεία. «Ρε, μην κάθεστε αμέτοχοι», τους φώναζε μια γυναίκα και οι έφηβοι κατέβασαν τις κάμερες και γύρισαν την πλάτη. Ο βενζινοπώλης έκρυβε σε ένα πνιχτό χαμόγελο τις τύψεις του που δεν μπορούσε να μπει στο πλήθος.
Ακούω τις παρέες των φοιτητών που δεν μπορούν να χωνέψουν ό,τι έγινε. Έχουν περάσει δυόμισι εβδομάδες. Το συλλογικό πένθος έχει δώσει τη θέση του στην οργή. Άλλωστε, το πένθος λαμβάνει διαφορετικές μορφές και εκδηλώνεται ποικιλότροπα· δεν υπάρχει τέλος και αρχή, το πένθος δεν έχει ταβάνι ούτε πάτωμα. Είναι σαν δυο χέρια που σε παίρνουν από τον ώμο, σε ταρακουνάνε και από τις τσέπες σού πέφτουν όλα τα ασήμαντα, μένοντας και κουβαλώντας όσα έχουν σημασία, μέχρι να μάθεις πώς να τα διαχειριστείς χωρίς manual.
Παραφράζοντας μια ατάκα από το Donnie Darko, είμαι ένας 26χρονος που ψάχνει για «κάτι» στα λάθος μέρη. Τι είναι αυτό το κάτι; Το μέλλον σε μια χώρα που, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν μπορεί να μου το εγγυηθεί και πάλι θα τα ρίξει στην «κακιά την ώρα» και στο «μοιραίο ανθρώπινο λάθος» ή θα αφήσει τα γεγονότα να ξεχαστούν. Ψάχνω για το αυτονόητο. Δηλαδή, να πηγαίνω στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη δίχως να το σκέφτομαι διπλά και τριπλά. Ψάχνω να υπολογίζομαι ως κομμάτι της χώρας μου, γιατί δυνητικά είμαι το μέλλον της. Έτσι με αποκαλούν, κι ας μη με ακούν. Ψάχνω κάτι που το λένε ποιότητα ζωής, το οποίο μου δίνει φόρα να ονειρεύομαι. Ψάχνω τον σεβασμό που έχω κερδίσει δικαιωματικά με την αξία μου και να μη νιώθω απειλή από το ξύλο των αστυνομικών, όταν βγαίνω στους δρόμους να τον διεκδικήσω, ως μια ύστατη ελπίδα.
Μα πιο πολύ αναζητώ τη δύναμη να μη «φορτώνω» από θυμό, όταν ακούω τυχαία στο ράδιο τα λόγια του Τσικληρόπουλου στην Ελένη, με τη φωνή της Χαρούλας. «Το να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο / κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει». Εκατόν εξήντα πέντε χιλιόμετρα για Αθήνα.
