Τον Ιούνιο του 2018, στο ελληνικό Κοινοβούλιο, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα επιβιώνει της ψηφοφορίας πρότασης δυσπιστίας από την αντιπολίτευση για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Στη Νέα Ζηλανδία, η πρωθυπουργός Τζασίντα Άρντερν γεννά το πρώτο της παιδί. Μεγάλες φωτιές στην Καλιφόρνια, στο Κολοράντο και στο Νέο Μεξικό των ΗΠΑ αναγκάζουν χιλιάδες ανθρώπους να εκκενώσουν τα σπίτια τους. Στη Βόρεια Ιρλανδία ολοκληρώνονται τα γυρίσματα των επεισοδίων της τελευταίας σεζόν του Game of Thrones. Το παγκόσμιο τηλεοπτικό κοινό μετράει αντίστροφα για την πρεμιέρα του τέλους της σειράς-φαινόμενο, που έχει οριστεί για την άνοιξη του επόμενου χρόνου, και οι εικασίες και τα στοιχήματα για το ποιος τελικά θα καθίσει στον Σιδερένιο Θρόνο δίνουν και παίρνουν.
Την ίδια στιγμή, το ΗΒΟ αναζητά τη σειρά που θα παραλάβει το στέμμα, κατακτώντας την κορυφή του πίνακα τηλεθέασης μετά το τέλος του Game of Thrones. Και ενώ οι τηλεθεατές αγωνιούν για τις μάχες της διαδοχής στο Γουέστερος και τα στελέχη του ΗΒΟ εξετάζουν προτάσεις για spin off του GoT, σε ένα παιχνίδι της μοίρας κάνει πρεμιέρα στο δίκτυο, το Succession ή, στα ελληνικά, Διαδοχή – στην Ελλάδα ο τίτλος δεν έχει μεταφραστεί.
Η ιδέα πίσω από τη σειρά δεν είναι νέα: Η πάμπλουτη οικογένεια Ρόι, ιδιοκτήτες του επιχειρηματικού κολοσσού Waystar RoyCo που δραστηριοποιείται στα μίντια και στην ψυχαγωγία, με επικεφαλής τον πάτερ φαμίλια Λόγκαν Ρόι, που ξεκίνησε νέος και φτωχός από το Νταντί της Σκωτίας για να κατακτήσει τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και όλο τον κόσμο, σπαράσσεται από ενδοοικογενειακά παιχνίδια εξουσίας, καθώς τα παιδιά του, Κένταλ, Σιβ και Ρόμαν, διεκδικούν την ηγεσία της εταιρείας. Στο παιχνίδι της διαδοχής δεν υπάρχουν κανόνες, όλοι εναλλάσσονται στους ρόλους του θύματος και του θύτη, του επιτιθέμενου και του αμυνόμενου, όλοι είναι ταυτόχρονα νικητές και ηττημένοι.
Η πρεμιέρα της σειράς, στις 3 Ιουνίου 2018, προσελκύει περίπου 600.000 τηλεθεατές, ένα ελπιδοφόρο, αλλά όχι συναρπαστικό ξεκίνημα. Τις εβδομάδες που ακολουθούν, ωστόσο, τα παραδοσιακά μίντια και τα κοινωνικά δίκτυα παραδίδονται στη γοητεία των Ρόι. Τα καλά σχόλια δίνουν τη θέση τους σε διθυραμβικές κριτικές, στα feeds των τηλεθεατών κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα ντιμπέιτ για τον καλύτερο ή τον χειρότερο διάδοχο.
Ενώ το 2018 στον κόσμο των επιχειρήσεων ολοκληρώνονται –όχι πάντα αναίμακτα– μια ντουζίνα αντικαταστάσεις CEOs σε μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες του πλανήτη (ενδεικτικά, απομακρύνθηκαν ο Κέβιν Σίστρομ από το Instagram, η Ίντρα Νούγι από την Pepsico, o Mατίας Μίλερ από τη Volkswagen, o Λόιντ Μπλανκφέιν από την Goldman Sachs, o Ιαν Ριντ από την Pfizer, o Λες Μούνβες από το CBS), η κούρσα της διαδοχής του Λόγκαν Ρόι γίνεται θέμα συζήτησης σε όλο τον κόσμο.
Πρέπει ο σατανικός, αδίστακτος, δεινόσαυρος των επιχειρήσεων, εκπρόσωπος της παρωχημένης «παλιάς φρουράς» και απαίσιος πατέρας (που τον υποδύεται εξαιρετικά ο Σκωτσέζος ηθοποιός Μπράιαν Κοξ, συνδυάζοντας σαιξπηρική δολοπλοκία και αρχαιοελληνικό δράμα) να παραμείνει επικεφαλής του κολοσσού που δημιούργησε από το μηδέν και διοίκησε για δεκαετίες με, συχνά αιματοβαμμένη, σιδερένια γροθιά; Ή μήπως ήρθε η ώρα για τον δευτερότοκο Κένταλ (Τζέρεμι Στρονγκ), που προαλείφεται εδώ και χρόνια για διάδοχος, να πάρει τη θέση του; Και τι θα γίνει με την πανέξυπνη Σιβ (Σάρα Σνουκ), που κυνηγά πολιτική καριέρα κρύβοντας τις φιλοδοξίες της για την οικογενειακή επιχείρηση ως τη στιγμή που κινδυνεύει να μείνει εκτός της κούρσας διαδοχής; Και μήπως ο Ρόμαν (Κίραν Κάλκιν) δεν είναι ο ανόητος κλόουν που όλοι νόμιζαν;
Παρότι κάθε χρόνο 10% έως 15% των εταιρειών παγκοσμίως χρειάζεται να εμπλακούν σε μια κούρσα διαδοχής για τον διορισμό νέου CEO, οι έρευνες δείχνουν, όπως σημειώνει σχετικό άρθρο του περιοδικού Harvard Business Review, ότι κατά κανόνα οι επιχειρήσεις είναι ανέτοιμες να προχωρήσουν στην επιλογή νέας ηγεσίας. Η διαδοχή αποδεικνύεται πολύ δυσκολότερη από ό,τι θα περίμενε κανείς στον κόσμο –τόσο στην πραγματική ζωή όσο και στην τηλεόραση– όπου οι αποφάσεις κοστίζουν δισεκατομμύρια.
Η μάχη μέχρις εσχάτων των Ρόι για την εξουσία συνεχίστηκε και στον δεύτερο κύκλο της σειράς, που προβλήθηκε το 2019 και επιβεβαίωσε ότι δεν επρόκειτο για τηλεοπτικό πυροτέχνημα. Μέχρι την πρεμιέρα του τρίτου κύκλου, δύο χρόνια αργότερα (λόγω πανδημίας), η μετοχή του Succession έπαιζε ήδη στο χρηματιστήριο των καλύτερων σειρών – το 2022 το περιοδικό Rolling Stone κατέταξε το Succession στο νούμερο 11 της λίστας με τις 100 καλύτερες σειρές όλων των εποχών. Η επιτυχία αντικατοπτρίστηκε και στα νούμερα τηλεθέασης: το φινάλε της δεύτερης σεζόν παρακολούθησαν 1.100.000 τηλεθεατές, την πρεμιέρα του τρίτου κύκλου 1.400.000 και το φινάλε του 1.700.000.
Η σειρά έχει προταθεί για 148 βραβεία και έχει λάβει 52, ανάμεσά τους 13 ΕΜΜΥ (καλύτερης σειράς, καλύτερου σεναρίου κ.ά.) και 9 Χρυσές Σφαίρες (καλύτερης δραματικής σειράς, καλύτερου ηθοποιού ο Μπράιαν Κοξ και ο Τζέρεμι Στρονγκ κ.ά.). Σήμερα, ένα δεκαήμερο πριν από την πρεμιέρα του τέταρτου και τελευταίου κύκλου –θα προβληθεί στη Nova–, στο Rotten Tomatoes καταγράφει ποσοστό 94% και στο Metacritic σκορ 83.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει το Succession να ξεχωρίζει; Τα οικογενειακά δράματα δεν έλειψαν ποτέ από την αμερικανική τηλεόραση. Σαράντα χρόνια πριν, σαπουνόπερες όπως η Δυναστεία, το Ντάλας –ακόμη και σήμερα η Τόλμη και γοητεία και τα Ατίθασα νιάτα– έδωσαν στο κοινό μια γεύση από τη ζωή των πάμπλουτων, από τα σαρκοφάγα παρασκήνια του επιχειρηματικού κόσμου και των ενδοοικογενειακών αντιπαραθέσεων.
Στην Ελλάδα, επί δεκατέσσερα χρόνια οι περιπέτειες της οικογένειας του Γιάγκου Δράκου καθήλωναν εκατομμύρια τηλεθεατές στον καναπέ, κάνοντας τη Λάμψη του Νίκου Φώσκολου τη μακροβιότερη ελληνική σειρά όλων των εποχών. Το κοινό διψάει για μια ματιά από την κλειδαρότρυπα πίσω από τις κλειστές πόρτες των αιθουσών όπου διεξάγονται τα διοικητικά συμβούλια και των γραφείων όπου κλείνονται ντιλ δισεκατομμυρίων, ηδονίζεται να παρακολουθεί τους οικονομικά ισχυρούς του πλανήτη να ανταλλάσσουν προσβολές και να στροβιλίζονται σε σπιράλ επιχειρηματικού θανάτου ή ανάστασης. Και αυτό το προσφέρει απλόχερα το Succession.
Οχι όμως μόνο αυτό. Η σειρά του Τζέσι Άρμστρονγκ (The Thick of It, Black Mirror, Veep), ο οποίος ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 2010 επεξεργαζόταν διάφορα σενάρια για την τηλεόραση με πρωταγωνιστές που εμπνεύστηκε από διαβόητες επιχειρηματικές δυναστείες των ΗΠΑ, όπως αυτή του Ρούπερτ Μέρντοχ, δεν περιορίζεται στο επίπεδο του παραεπιχειρηματικού κουτσομπολιού, αλλά επιχειρεί μια μελέτη της ανθρώπινης δίψας για κυριαρχία. Γι’ αυτό και το Succession έχει περισσότερα κοινά με εμβληματικές σειρές όπως οι Sopranos και λιγότερα με τις σαπουνόπερες των ’80s, στις οποίες οι πλούσιοι απλώς διασκέδαζαν με τα λεφτά τους και εμπλέκονταν και σε κανένα μαλλιοτράβηγμα πού και πού.
Ο πλούτος των Ρόι είναι ταυτόχρονα ευχή και κατάρα, κάθε ένας από αυτούς είναι ένας Μίδας του 21ου αιώνα. Ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή που η κάμερα ακολουθεί τις μακιαβελικές μηχανορραφίες και το σενάριο προκαλεί παραλληλισμούς με την ελληνική μυθολογία και δεσποτικούς πατεράδες όπως ο Κρόνος και ο Δίας, χρησιμοποιεί έναν αφοπλιστικό σαρκασμό που ξετυλίγεται παράλληλα με το νήμα της πλοκής, γίνεται συχνά μια ευφυής σάτιρα που συντονίζει το σενάριο με τον πραγματικό κόσμο.
Οπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Αρμστρονγκ, «μια δραματική σειρά που είναι υπερβολικά επιβλητική και ικανοποιημένη από τον εαυτό της δεν είναι μια πραγματική απεικόνιση του κόσμου, γιατί με κάποιον τρόπο δίνει πολύ μεγάλη αξιοπιστία στον τρόπο που οι πιο ισχυροί απεικονίζουν τον εαυτό τους. Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι έχουν απογοητεύσεις και προβλήματα στις προσωπικές τους σχέσεις που είναι κωμικά και, αν αυτό το αποκλείσεις, νομίζω ότι αφηγείσαι ένα ψέμα».
Το δυνατό χαρτί του Succession φυσικά παραμένει το ότι φωτίζει τις πιο σκοτεινές γωνιές της ψυχής, ξεγυμνώνει τα πιο ταπεινά ανθρώπινα ένστικτα και καθρεφτίζει ανομολόγητες ορμές με την ψυχρότητα που έχουν μόνο τα γεγονότα, χωρίς την παραμορφωτική μεσολάβηση του συναισθήματος. Η μεταμορφωτική δύναμη της φιλαργυρίας είναι πραγματική και μπορεί να κάνει τους ανθρώπους τέρατα και οι άνθρωποι που αγωνίζονται για την εξουσία μπορούν να γίνουν αδίστακτοι. Και αυτό είναι γεγονός. Αλλά ταυτόχρονα, μας θυμίζει το Succession, παραμένουν άνθρωποι. Με πληγές, συναισθηματικές αποσκευές και τραύματα, ψυχικές αναπηρίες, που τους κάνουν ευάλωτους και, κάποιες φορές, συμπαθείς.
Κάτω από τα αψεγάδιαστα κοστούμια, την πολυτελή πατίνα του πλούσιου και τη σκληρή πανοπλία του αδίστακτου επαγγελματία, οι χαρακτήρες του Succession είναι γονείς, γιοι, κόρες, σύζυγοι, σύντροφοι, συνεργάτες που έχουν αδικηθεί, πληγωθεί, πονέσει. Κάθε μάχη είναι ένα στιγμιότυπο σε μια ιστορία που ξεκίνησε δεκαετίες πριν. Τι είναι δίκαιο, τι είναι σωστό, τι είναι καλό, τι είναι κακό; Είναι προδοσία όταν τα παιδιά προσπαθούν να απομακρύνουν τον ηλικιωμένο και άρρωστο πατέρα τους από τη θέση του επικεφαλής της οικογενειακής επιχείρησης; Ακόμα και όταν πρόκειται για έναν δυνάστη που δεν διστάζει να συνθλίβει τα ίδια του τα παιδιά προκειμένου να αποκομίσει επιχειρηματικό κέρδος; Ακόμα και αν υπήρξε και συνεχίζει να είναι ένας απαίσιος πατέρας; Ή μήπως τα παιδικά τραύματα δεν είναι δικαιολογία για τη σκληρότητα που επιδεικνύουν απέναντί του;
Τα λάθη των γονιών, οι πληγές των παιδιών, η ανειλικρίνεια των σχέσεων, οι παθογένειες των οικογενειακών δεσμών είναι πάντα στο κάδρο. Και ακόμη και αν οι ήρωες δεν είναι αληθινοί άνθρωποι, όπως συχνά κατηγορούν ο ένας τον άλλο στους ανελέητους διαξιφισμούς τους, οι πληγές τους, οι αδυναμίες τους, το θάρρος και το θράσος τους είναι αρκετά αληθινά για να ταυτίζεται κανείς μαζί τους και να παρασύρεται, επεισόδιο το επεισόδιο, στην ιστορία των Ρόι. Όσο για το ποιος θα επικρατήσει στο τέλος, ο Μπράιαν Κοξ ήταν πολύ ξεκάθαρος σε παλαιότερη συνέντευξή του στους New York Times: «Αυτός που θα πρέπει να αναλάβει την εταιρεία είναι αυτός που το αξίζει». Όσο αινιγματικά θα το διατύπωνε και το άλτερ έγκο του, ο πατριάρχης Λόγκαν Ρόι.
ΙΝFO → Ο 4ος και τελευταίος κύκλος της σειράς Succession θα αρχίσει να μεταδίδεται αποκλειστικά σε πρώτη προβολή στην Ελλάδα από την Παρασκευή 7 Απριλίου στις 22.00 και κάθε Παρασκευή στις 22.00 στο Novacinema4.
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΜΙΛΟΥΝ ΣΤΟ «Κ»
Λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα της τέταρτης και τελευταίας σεζόν της σειράς, βρεθήκαμε στο ίδιο ιντερνετικό δωμάτιο με τον Μπράιαν Κοξ, τον Κίραν Κάλκιν και την Τζέι Σμιθ Κάμερον, για να συζητήσουμε για το φαινόμενο Succession.
Μπράιαν Κοξ
→ «Η πατριαρχία δεν λειτουργεί, πρέπει να την ξεφορτωθούμε»
Έχει δηλώσει πως μόλις ανακάλυψε ότι ο Λόγκαν Ρόι κατάγεται από το Νταντί της Σκωτίας, γενέτειρα και του ίδιου του καταξιωμένου ηθοποιού, αισθάνθηκε ότι ο πρωταγωνιστής του Succession είναι το «άλτερ έγκο του». Παρ’ όλα αυτά, ξεκαθάρισε στη συνομιλία μας, «δεν θα ήθελα να είμαι ο Λόγκαν Ρόι για τίποτα στον κόσμο».
Η επιτυχία της σειράς είναι ενδεικτική της κουλτούρας, του zeitgeist της εποχής μας;
Φυσικά, είναι ένας αντικατοπτρισμός. Η σειρά μιλάει για ένα μέρος της κοινωνίας στο οποίο δίνεται όλο και περισσότερη δύναμη λόγω του πλούτου του. Πραγματεύεται τους κινδύνους που απορρέουν από την αίσθηση που έχουν κάποιοι ότι «δικαιούνται να…», αλλά και τους κινδύνους με τους οποίους έρχονται αντιμέτωπες αρχές που είναι θεμελιώδεις για τον άνθρωπο.
Εχετε δηλώσει ότι ο Λόγκαν είναι απογοητευμένος από τους ανθρώπους. Δεν πιστεύετε όμως ότι τα παιδιά του είναι αποτυχία του;
Οχι, δεν το πιστεύω αυτό. Πιστεύω ότι είναι ένας μύθος. Φυσικά και μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους γονείς του για πολλά πράγματα, αλλά, αν συνεχίσει να κατηγορεί τους γονείς του, δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τις πράξεις του και τη ζωή του. Και αυτό πάει στραβά με τα παιδιά του Λόγκαν, ότι δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για το ποιοι είναι.
Ποια είναι η αιτία της πικρίας και της γκρίνιας του Λόγκαν;
Νομίζω ότι πάντα ήταν γκρινιάρης, ότι έτσι βγήκε από την κοιλιά της μάνας του. Θεωρώ ότι ο Λόγκαν είναι ένας απογοητευμένος ρομαντικός, ο οποίος έγινε κυνικός. Υπάρχει κάτι πολύ κυνικό μέσα του. Τρέφει πολύ λίγο σεβασμό για τους ανθρώπους, γιατί βλέπει τη ζημιά που έχουν κάνει οι άνθρωποι. Εκεί που διαφωνώ μαζί του είναι ότι υπάρχει και άλλος δρόμος: να δεις ποιοι είναι οι άνθρωποι και γιατί είναι έτσι και γιατί κάνουν ό,τι κάνουν. Και γι’ αυτό είμαι ηθοποιός, η δουλειά μου είναι να ανακαλύπτω ποιοι είναι οι άνθρωποι και πώς είναι και ποια είναι τα πιστεύω τους, και πώς αυτά τα πιστεύω τούς καταστρέφουν ή τους κάνουν σοφότερους – συχνότερα τους καταστρέφουν νομίζω, αλλά το πιστεύω αυτό επειδή είμαι πολύ γέρος. Ο Λόγκαν δεν γνώρισε ποτέ την ευτυχία και αυτό είναι θλιβερό.
Τι γεύση σάς αφήνει η συμμετοχή στη σειρά;
Ηταν από τις καλύτερες εμπειρίες της καριέρας μου, μια φανταστική εμπειρία, ένας καταπληκτικός ρόλος. Ηταν μια απόλαυση να υποδύομαι αυτόν τον άνδρα, να τον ανακαλύψω και να μπω στο πετσί του. Από καλλιτεχνικής πλευράς, αυτό ήταν το πιο συναρπαστικό. Είναι ένας σπουδαίος ρόλος και φαίνεται καθαρά από την επιρροή που είχε στους θεατές. Το κοινό είναι γοητευμένο από τον Λόγκαν, δεν ξέρουν αν πρέπει να τον μισούν ή να τον αγαπούν, οι περισσότεροι θα πουν ότι είναι ένας απαίσιος άνδρας, αλλά δεν μπορούν να του αντισταθούν. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι είναι ένας απαίσιος άνδρας, πιστεύω ότι είναι ένας παρεξηγημένος άνδρας.
Αγαπάει ο Λόγκαν τα παιδιά του;
Τα αγαπά πάρα πολύ, απλώς δεν ξέρει πώς να το δείξει. Μία από τις πρώτες ερωτήσεις που έκανα στον Τζέσι Αρμστρονγκ ήταν αν ο Λόγκαν αγαπά τα παιδιά του, γιατί αμφέβαλλα, και μου απάντησε ότι τα αγαπά πολύ. Αυτή η αγάπη είναι που δημιουργεί αυτό το χάος.
Πόσο… Λόγκαν Ρόι έχετε μέσα σας;
Κατ’ αρχάς είμαστε και οι δύο μεγάλοι – βέβαια ο Λόγκαν είναι μεγαλύτερός μου. Νομίζω ότι ένα κοινό μας χαρακτηριστικό είναι η απογοήτευση για το πώς έχουμε καταντήσει οι άνθρωποι. Ζούμε σε άσχημες εποχές, από τις χειρότερες στη διάρκεια της δικής μου ζωής, και εκλέγουμε απαίσιους ανθρώπους να ηγηθούν, όπως ο Τραμπ. Όταν ζεις τόσα χρόνια έχοντας τον Τραμπ στην εξουσία, συνειδητοποιείς ότι ο κόσμος έχει τρελαθεί, γιατί δεν υπάρχουν πια ηθικές αρχές, δεν υπάρχει ευθύνη για το πώς συμπεριφερόμαστε. Σε έναν βαθμό αυτό απεικονίζεται στη σειρά, η απώλεια της πίστης, η αποτυχία του συστήματος αξιών. Δεν υπάρχει λοιπόν πια βοήθεια, κάτι να σε στηρίξει εκτός από τη δική σου ανθρωπιά, και πάνω σε αυτό πρέπει να εργαστούμε. Βλέπουμε παραδείγματα αυτού συνεχώς, βλέπουμε τι συμβαίνει στις γυναίκες του Ιράν και του Αφγανιστάν και είναι απαράδεκτο, αλλά δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Αυτές οι γυναίκες υποφέρουν καθημερινά και δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Είμαστε πιασμένοι στα νύχια της πατριαρχίας. Η πατριαρχία δεν λειτουργεί και χρειαζόμαστε ένα σύστημα μητριαρχικό. Εγώ είμαι προϊόν της μητριαρχίας [σ.σ.: μετά τον θάνατο του πατέρα του και τον εγκλεισμό της μητέρας του λόγω ψυχιατρικών προβλημάτων, τον Μπράιαν Κοξ μεγάλωσαν οι τρεις αδερφές του] και ξέρω τι μου προσέφερε. Πρέπει να ξεφορτωθούμε την πατριαρχία, πρέπει να σώσουμε αυτές τις γυναίκες, να βεβαιωθούμε ότι έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι επιθυμούν.
Κίραν Κάλκιν
→ «Δεν θα ήθελα τις ευθύνες που συνεπάγονται τα πολλά χρήματα»
Στη διάρκεια της συνέντευξης υπήρξαν πολλές στιγμές που έμοιαζε σαν να είχα απέναντί μου στην κάμερα τον μικρότερο γιο της δυναστείας των Ρόι, τον απρόβλεπτο, προκλητικό Ρόμαν. Ο Κίραν Κάλκιν χρησιμοποίησε συχνά τον σαρκασμό, το προκλητικό χιούμορ στα όρια της αγένειας. Παρ’ όλα αυτά, επιμένει ότι το μόνο κοινό που έχει με τον χαρακτήρα που υποδύεται στο Succession είναι «το ύψος, το βάρος, το χρώμα μαλλιών. Όχι τα ρούχα. Θα ήθελα τον τραπεζικό του λογαριασμό. Υπάρχουν κομμάτια της προσωπικότητάς μου σε αυτόν τα οποία ανακάλυψα, αλλά ευτυχώς δεν μοιάζουμε».
Νομίζετε ότι η επιτυχία της σειράς λέει κάτι για την εποχή μας; Τι αίσθηση έχετε από την επαφή σας με το κοινό;
Δεν έχω ιδέα, δεν ξέρω. Συναντώ φαν, αλλά είμαι συνήθως έξω με τα παιδιά μου και δεν έχω καμία όρεξη να τους μιλήσω, τους χαιρετώ βιαστικά για να επιστρέψω στα παιδιά. Δεν πρόκειται να σταματήσω για να συζητήσω τη σειρά μαζί τους.
Ο Ρόμαν φαίνεται πιο ώριμος στην αρχή της τελευταίας σεζόν.
Είναι η φωνή της λογικής. Ο Ρόμαν είναι ο πιο ώριμος αυτή τη στιγμή. Τι είναι όμως η ωριμότητα; Είναι πολύ υπερτιμημένη. [σ.σ. Σε αυτό το σημείο μπαίνει στο δωμάτιο η Σάρα Σνουκ, που υποδύεται την αδερφή του, Σιβ Ρόι. Μασουλά ένα σνακ, αλλά ανταποκρίνεται στην πρόσκληση του Κίραν Κάλκιν να κάνει μια δήλωση: «Η Σιβ έχει πάντα δίκιο και θα νικήσει, γιατί είναι η καλύτερη», λέει πριν φύγει γελώντας.]
Είναι μάλλον λογικό να θέλει κανείς να είχε τα χρήματα των Ρόι. Μοιάζει όμως να είναι πολύ αγχωτική η ζωή τους.
Συνήθως οι άνθρωποι που έχουν τόσα χρήματα έχουν ανάλογα πολλές ευθύνες, τις οποίες δεν θα τις ήθελα. Όλο αυτό περιλαμβάνει επίσης πολύ σκληρή δουλειά. Κανένας δεν σκοντάφτει απλώς σε δισεκατομμύρια, πρέπει να δουλέψεις πολύ σκληρά και να κάνεις πολλές θυσίες, τις οποίες εγώ προσωπικά δεν θα ήμουν διατεθειμένος να κάνω. Ο Λόγκαν έβαλε σε προτεραιότητα την εταιρεία του και όχι τα παιδιά του, και βλέπουμε τα αποτελέσματα. Δεν είμαι έτσι εγώ. Εγώ θα μείνω σπίτι με τα παιδιά μου αντί να κυνηγώ τα χρήματα. Θα πάρω τα χρήματα αν κάποιος τα μοιράζει, βέβαια!
Πώς ήταν το κλίμα στα τελευταία γυρίσματα;
Στο τελευταίο γύρισμα του Μπράιαν αγκαλιαστήκαμε όλοι και είπαμε μερικά πολύ γλυκά λόγια, οπότε μην τον πιστεύετε όταν λέει ότι δεν ένιωσε τίποτα όταν τελείωσαν τα γυρίσματα (γέλια). Εγώ νομίζω ότι ακόμα προσπαθώ να χωνέψω ότι η σειρά ολοκληρώθηκε. Θυμάμαι ήταν μια μέρα που πολλοί ηθοποιοί ολοκλήρωσαν τα γυρίσματά τους και «έσπασα», στενοχωρήθηκα πολύ, γιατί σκέφτηκα ότι δεν θα ξαναδουλέψω μαζί τους. Την τελευταία μου μέρα στο σετ σκέφτηκα κάτι που μου είχε πει η Σάρα, ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξαναπαίξουμε μαζί σε σειρά, δεν θα ξαναβρεθούμε σε σκηνή. Την κοίταξα και βούρκωσα, ήταν σαν γροθιά στο στομάχι.
Πώς άλλαξε αυτή η σειρά την καριέρα σας;
Είμαι ηθοποιός από τα έξι μου. Όμως δεν ήταν επιλογή μου. Είπα κάποια στιγμή ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, αλλά ήμουν παιδί, σιγά μην ήξερα τι θέλω να κάνω. Απλώς συνέχισα να το κάνω και βρέθηκα στα 20 μου να έχω μια καριέρα. Ήταν μια συνειδητοποίηση που με τρόμαξε και τα παράτησα για λίγα χρόνια. Και μετά αποφάσισα να κάνω μια ταινία, το Infinity Baby, μέχρι να δω τι θα κάνω στη ζωή μου και συνειδητοποίησα ότι ήμουν ο πιο έμπειρος σε εκείνο το σετ, αισθανόμουν άνετα. Και είπα ότι, μέχρι να αποφασίσω τι θα κάνω στη ζωή μου, θα κάνω αυτή τη δουλειά. Και η επόμενη δουλειά ήταν το Succession και θυμάμαι περίπου στη μέση της πρώτης σεζόν ότι σκέφτηκα πως τελικά αυτή είναι η δουλειά που θέλω να κάνω.
Τζέι Σμιθ Κάμερον
→ «Οι ατάκες μου είχαν γραφτεί για άνδρα και οι άνδρες μιλάνε μεταξύ τους με έναν συγκεκριμένο τρόπο»
«Η Τζέρι είναι πολύ καλή τακτικίστρια. Περπατά με μεγάλη προσοχή σε ένα ναρκοπέδιο. Όμως είναι σαν εφτάψυχη γάτα».Έτσι περιγράφει η Τζέι Σμιθ Κάμερον την Τζέρι Κέλμαν, τον χαρακτήρα που υποδύεται εδώ και μία πενταετία στο Succession και σε έναν βαθμό, λέει, νιώθει ότι της ανήκει.
Σας εξέπληξε η αντίδραση του κοινού στη σχέση της Τζέρι με τον Ρόμαν;
Εντελώς. Επίσης με έχει εκπλήξει η δημοφιλία του χαρακτήρα που υποδύομαι. Υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους η Τζέρι κάτι σημαίνει, ταυτίζονται μαζί της, και αυτό είναι υπέροχο να το ανακαλύπτω. Μια μερίδα του ίντερνετ έχασε το μυαλό της όταν εγώ και ο Ρόμαν σχετιστήκαμε, και αυτό είναι αρκετά περίεργο.
Τι απολαύσατε περισσότερο στη σειρά;
Το γεγονός ότι είχα πολλά να κάνω στη δημιουργία του χαρακτήρα. Επίσης, το σενάριο, η σκηνοθεσία και η κινηματογράφηση είναι πολύ ευφυή, δεν είναι συνηθισμένα. Και ήταν απόλαυση το ότι ερμήνευσα αυτόν τον μοναδικό χαρακτήρα, που νιώθω ότι σε έναν βαθμό μού ανήκει. Και ευχαριστήθηκα που ένας γυναικείος χαρακτήρας μπορεί να επιβιώσει στον κόσμο των επιχειρήσεων. Έχω φίλες που εργάζονται στον χρηματοπιστωτικό τομέα και προσπάθησα να δω πώς είναι τόσο ανθεκτικές, πώς δέχονται τα χτυπήματα. Νομίζω ότι η Τζέρι προσπαθεί να είναι πάντα δυο βήματα μπροστά από τους υπολοίπους σε ό,τι αφορά τη σκέψη της. Ο Λόγκαν είναι ένας εμπνευσμένος επιχειρηματίας, γιατί είναι σίγουρος για τον εαυτό του, αυθόρμητος και ατρόμητος, αλλά είχε πάντα την Τζέρι να τον προστατεύει από το να πάει φυλακή. Από την αρχή αυτή η γυναίκα γίνεται βράχος. Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς μια γυναίκα επιβιώνει σε αυτόν τον κόσμο.
Είναι μια σειρά που πραγματεύεται τη διαδοχή και την κληρονομιά. Τι θα κληροδοτήσει το Succession στον κόσμο;
Είναι μια πρωτοποριακή σειρά. Όλοι σοκαριστήκαμε και ενθουσιαστήκαμε που τόσοι άνθρωποι στον κόσμο ανταποκρίθηκαν. Νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γίνει ένα από τα σίριαλ αναφοράς για το κοινό, όπως οι Sopranos ή το The Wire.
Είναι αλήθεια ότι ο χαρακτήρας της Τζέρι είχε γραφτεί να είναι άνδρας;
Ναι. Νομίζω ότι η δημιουργική ομάδα προσπαθούσε να απεικονίσει αυτές τις επιχειρήσεις με τα κοστούμια, τις πολύ πατριαρχικές. Όμως πολλές εταιρείες έχουν γυναίκες σε σημαντικές θέσεις και νομίζω πως αυτό βοήθησε να προκρίνουν την ιδέα ότι δεν χρειαζόταν όλοι οι χαρακτήρες να είναι άνδρες. Στην οντισιόν βέβαια ήταν αστείο, γιατί οι ατάκες μου είχαν γραφτεί για άνδρα και οι άνδρες μιλάνε μεταξύ τους με έναν συγκεκριμένο τρόπο, οπότε μου έλεγαν φριχτά πράγματα στους διαλόγους και εγώ δεν βλεφάριζα καν.
Τα παιχνίδια εξουσίας στον χώρο του θεάματος μοιάζουν με αυτά στη σειρά;
Πιθανότατα ναι, αλλά εμείς δεν ανακατευόμαστε πολύ σε αυτά, ίσως οι πολύ μεγάλοι σταρ, αλλά όχι οι υπόλοιποι.
Πόσο συμβαδίζει η σειρά με την εποχή που ζούμε;
Υπάρχει ένα κύμα συντηρητικών πολιτικών που πλημμυρίζει τον πλανήτη, και αυτή η οικογένεια και αυτή η επιχείρηση έχουν συντηρητικό DNA, είναι ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης που δημοσιεύουν fake news. Νομίζω ότι αυτή η σειρά κρυφοκοιτάζει πίσω από τις κουρτίνες στους πολύ πλούσιους και στους πολύ ισχυρούς και τους απογυμνώνει πολύ ικανοποιητικά με έναν σκοτεινό, αλλά αστείο τρόπο.
