Parks and Recreation. Σεζόν τρία, επεισόδιο οκτώ. Δύο από τους πρωταγωνιστές της σειράς, ο Μπεν Γουάιατ και η Λέσλι Νόουπ, στέκονται στην άκρη ενός δάσους και κοιτάζουν τα χρώματα του ουρανού λίγο πριν δύσει ο ήλιος. «Ουάου! Ο ουρανός είναι πραγματικά όμορφος/ Είναι η μόλυνση από το εργοστάσιο γλυκών. Είναι υπέροχος. Αξίζει όμως το άσθμα;» Ακόμα κι αν πρόκειται για προϊόν μυθοπλασίας σε ένα μακρινό σύμπαν, η στιχομυθία τους θα μπορούσε να είχε γίνει και στο Πυροβολείο, στη γέφυρα της Βούλγαρη ή στο ΔΑΚ της Πολίχνης, καθώς η ποιότητα της ατμόσφαιρας στη Θεσσαλονίκη είναι τόσο βλαβερή, σε βαθμό που η Ελλάδα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την υψηλή συγκέντρωση αιωρούμενων σωματιδίων PM10 στην πόλη. Αλλά εμείς δεν ανησυχούμε, θα πάμε στην Μπίτολα.
Περίεργο που τα όργανα της Φιλαρμονικής δεν παίζουν τα εμβατήρια της παρέλασης από τις εννιά και μισή. Αλλιώς έχουμε συνηθίσει τους Αμπελοκήπους. Η μυρωδιά της τηγανίλας του κουρκουτιασμένου μπακαλιάρου που διοχετεύεται από τους απορροφητήρες στους άδειους δρόμους επαναφέρει την τάξη στην τοπική «αταξία» της 25ης Μαρτίου. Οι γονείς στήνονται στην άκρη του δρόμου για να βγάλουν βίντεο τα παιδιά τους –από Δευτέρα θα πάνε στον φωτογράφο της γειτονιάς, ο οποίος θα έχει φωτογραφίσει καρέ καρέ την παρέλαση– και τα παιδιά θα φωνάζουν στρατιωτικά το όνομα του σχολείου τους. Αλλά αυτά δεν μας απασχολούν, γιατί αύριο έχουμε κανονίσει να πάμε μονοήμερη εκδρομή στην Μπίτολα.
«Δηλαδή, θα πας εκεί όπου έχεις “φάει” πόρτα;/ Έχει ακόμα πάρτι αφού/ Εγώ, από συνείδηση και μόνο, δεν θα πατούσα το πόδι μου εκεί/ Επειδή είσαι ψωροπερήφανος». Πέντε το χάραμα και μια παρέα αγοριών διαπραγματεύεται φωναχτά στην πιάτσα των ταξί το πώς θα συνεχίσει η βραδιά. Λαδάδικα. Το κομμάτι της Θεσσαλονίκης που βαράει αϋπνίες, όπως κι εκείνοι οι Εκουαδοριανοί που ταξίδεψαν από τη Βουλγαρία. Τους είχα πετύχει στο 11, δεν ακούς κάθε μέρα ισπανικά χωρίς «θ» στον ΟΑΣΘ. Nα τοι πάλι. Μπαίνουν σε ένα πάρτι.
Μικρό σαν τασάκι το κέντρο της πόλης. Τσιγάρο μπορεί να μη βρεις, αλλά σίγουρα θα πέσεις πάλι σε γνώριμες φάτσες σ’ αυτό το αυτοσχέδιο barhopping. Αυτοί «τριπάρουν» στα Βαλκάνια με το λεωφορείο κι εμείς «τριπάρουμε» με μια ντίσκο αραμπέσκ στα μπαρ της Βαμβάκα, πίσω από τα αρχαία της Βενιζέλου. Ή και με το My Number One της Παπαρίζου, το οποίο κάποιος το αποκάλεσε τον «Εθνικό Ύμνο της γενιάς μας». Όχι άδικα. Αναρωτιέμαι όμως: τελικά, θα πάμε στην Μπίτολα;
Ποια Μπίτολα και ποιο Μοναστήρι; Εδώ δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε για το πώς θα κατέβουμε στο κέντρο. Θέλαμε και δρομολόγια στη Βόρεια Μακεδονία, τρομάρα μας. Ας είναι. Όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Ή μήπως κάποιες συγκεκριμένες αποδράσεις για κάποιον λόγο δεν πραγματοποιούνται; Μυστήριο.
