«Είμαι Διαβατά, στα πετρέλαια». Ήταν ένα μήνυμα που είχα στείλει τον πατέρα μου λίγο πριν φτάσω με το τρένο στη Θεσσαλονίκη, το Πάσχα του 2021. Συγχρόνως, οι πρώτες λέξεις αυτής της στήλης στο τεύχος 936 του ανανεωμένου «Κ». Δεν θυμάμαι πόσες ώρες χρειάστηκαν για να γραφτούν εκείνες οι πρώτες τετρακόσιες λέξεις, ούτε πόσες φορές έπαιξε στη λούπα το Ernest Hebrard του RICTA, μπας και δώσει μια σπρωξιά στο γέμισμα της λευκής σελίδας. Εκατό «Δρομολόγια» μετά, οι σελίδες τελικά γεμίζουν, ακόμη κι αν γράφονται τελευταία στιγμή, μερικές ώρες πριν σταλούν τα ψηφιακά αρχεία του περιοδικού στο τυπογραφείο. Πότε εύκολα, πολλές φορές δύσκολα. Πότε καλά, πότε λιγότερο. Ωστόσο, επιβεβαιώνω πως τα «Δρομολόγια» αποτελούν ψηφίδες από τις εικόνες που λαμβάνει ένας εσωτερικός μετανάστης που ακόμα προσπαθεί να βρει τα πατήματά του στην πρωτεύουσα μέσα από τις βόλτες, οι οποίες φανερώνουν την ιστορία της που ξεπετάγεται προβλέψιμα και, ταυτόχρονα, απρόβλεπτα.
Δηλαδή, στο Open House της Αθήνας, όλο και κάποια γνώση θα γίνει κτήμα από τα αρχιτεκτονήματα που άνοιξαν τις πύλες τους για το κοινό το πρώτο Σαββατοκύριακο του Απριλίου. Όπως, για παράδειγμα, στην πολυκατοικία Πεσμαζόγλου στη Βασιλίσσης Σοφίας, ένα εκλεκτικιστικού ρυθμού κτίριο του Τσίλερ, το οποίο μέχρι το 1964 έφτανε μέχρι την Ηρώδου Αττικού. Οι φωτογραφίες των νεαρών εθελοντριών απεικονίζουν τον γωνιακό πυργίσκο και η φαντασία πλάθει μια κινούμενη εικόνα μιας πολύβουης διασταύρωσης. Οι κληρονόμοι της οικογένειας Πεσμαζόγλου όμως προτίμησαν τον τεμαχισμό και την κατεδάφιση του μεγαλύτερου μέρους του, για να ορθωθεί ένα «σύγχρονο» κτίσμα. Σήμερα στεγάζει ένα αρχιτεκτονικό γραφείο, την Πρεσβεία της Αυστρίας και, στην πίσω αυλή, ανολοκλήρωτα γλυπτά της Ναταλίας Μελά.
Από την άλλη πλευρά, απρόβλεπτα ήρθε στον νου μια ατάκα από την κουβέντα που κάναμε πέρυσι τον Ιανουάριο με τους Renegrades of Youth, ένα σινεφιλικό ντουέτο που κάθε τους κριτική στο Instagram αποτελεί αναγνωστική απόλαυση. Που λέτε, αν είσαι σινεφίλ στην Πάτρα ή έστω αν αποφασίσεις πως το σινεμά είναι η έξοδός σου, μπορείς να δεις τις ταινίες που φέρνει ο ένας και μοναδικός κινηματογράφος της πόλης. Και συνήθως δεν υπάρχει ποικιλία στις ταινίες. Αυτός ο κανόνας-καταδίκη εφαρμόζεται σε κάθε πόλη της περιφέρειας, όπου οι αίθουσες που λειτουργούν δίνουν μάχη για να παραμείνουν ανοιχτές.
Στην Αθήνα, διπλή η μάχη για τους κινηματογράφους Ιντεάλ, Άστορ και Ίρις, που κινδυνεύουν με αφανισμό, αν δεν κηρυχθούν διατηρητέα. Κάτοικοι της Αθήνας ανταποκρίνονται στο κάλεσμα των αιθουσαρχών στην πλατεία Κοραή και στο πεζοδρόμιο της Ακαδημίας. Στήνονται υπαίθριες οθόνες, από τα ηχεία των οποίων δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα από το φρενήρες μονόπλανο του Climax του Νοέ. Δεν με νοιάζει που δεν υπάρχει ήχος. Με νοιάζει να βλέπω και να βιώνω την ιστορία της Αθήνας, όχι τη βιτρίνα της, την έχω χορτάσει ως τουρίστας. Ακόμη κι αν δεν θεωρούμαι μόνιμος κάτοικός της. Τώρα είναι η πόλη στην οποία ζω.
