Δύο φίλοι παίζουν μουσική ξαπλωμένοι στο πάτωμα. Επί ένα λεπτό βλέπεις μόνο τον έναν. Ύστερα τον άλλο. Παρατηρείς τα όμορφα μοτίβα στα χαλιά, την ηθελημένα τεμπέλικη σκηνοθεσία, το απλανές βλέμμα των δύο πρωταγωνιστών και τη μινιατούρα του Παρθενώνα, που εμφανίζεται στο κλείσιμο. Μινιατούρα άλλωστε είναι και το τραγούδι που ακούς. Μια εντελώς ήρεμη μπαλάντα διάρκειας μικρότερης του ενάμισι λεπτού, που έχει τίτλο Πάτωμα. Είναι το εναρκτήριο κομμάτι από το πρώτο ελληνόφωνο σόλο εγχείρημα ενός τραγουδοποιού ο οποίος υπογράφει ως Σταύρος Άλλος – και έτσι ξέρουμε ότι δεν είναι ο ίδιος.
Ο ήχος του δίσκου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί folk, με ροκ εντάσεις (Ακρόπολη) αλλά και χαλαρές στιγμές (Κάτι). Οι βασικές αρετές εντοπίζονται στην ενορχήστρωση και στην παραγωγή: Είναι η υποδειγματική δουλειά του Σέργιου Βούδρη στα δύο αυτά πεδία που ανεβάζει το επίπεδο των επτά τραγουδιών, στα οποία οι στίχοι δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με τις συνθέσεις, να δέσουν και να συνεννοηθούν μαζί τους. Την ίδια στιγμή, η άρτια φωνή του Σταύρου, το πνεύμα «αθηναϊκά ’60s» που τον χαρακτηρίζει και οι επιρροές του από μοντέρνους τραγουδοποιούς, όπως ο Father John Misty, δημιουργούν ένα όμορφο κλίμα. Δυσκολεύεσαι να προσπεράσεις το άλμπουμ. Και κυρίως εύχεσαι να αποτελεί το ξεκίνημα μιας πορείας με μεγαλύτερη συγκέντρωση στο πάντρεμα συνθέσεων και λέξεων. Ο δίσκος έχει τίτλο Για τη Νόρα. Για την ώρα λοιπόν, ο Σταύρος Άλλος μπορεί να αισθανθεί περήφανος στη σκέψη ότι έφτιαξε κάτι που δεν υπακούει σε μόδες, δεν κάνει θόρυβο – και τοποθετεί τα vintage γούστα του στη βάση μιας υψηλής αισθητικής.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Tim Hecker – No Highs
«Φτιάχνω παγανιστική μουσική που χορεύει στις στάχτες μιας καμένης εκκλησίας», δήλωνε πριν από χρόνια στον Guardian ο Καναδός παραγωγός της ambient, Τιμ Χέκερ. Τι να γράψω εγώ μετά από αυτό; Εν όψει της εμφάνισής του στην Αθήνα (19/04, Μέγαρο Μουσικής), ακούω τον πολύ καλό δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε και φτιάχνω κλίμα λίγο πριν από την Ανάσταση.
