Έχει αναρωτηθεί άραγε κάποιος επιφανής δημοσιολόγος εδώ γύρω τι νόημα έχουν αυτές οι εξοντωτικές ποινές που προαναγγέλλονται για τους κακοποιητές ζώων; Τον περασμένο Μάρτιο, μια γυναίκα που πιάστηκε να πετάει στα σκουπίδια τέσσερα νεογέννητα γατιά επιβαρύνθηκε με διοικητικό πρόστιμο 120.000 ευρώ. Μάλιστα! Τριάντα χιλιάρικα για κάθε ζώο!
Λίγο πριν από το Πάσχα, μια άλλη γυναίκα οδήγησε, ηθελημένα όπως φαίνεται από το βίντεο-ντοκουμέντο, το αυτοκίνητό της πάνω σε έναν σκύλο. Ταυτοποιήθηκε ακαριαία (ουδέν κρυπτόν από τα σύγχρονα smartphones και την προθυμία τεκμηρίωσης στα social media) και η Αστυνομία τής επέβαλε διοικητικές κυρώσεις ύψους 50.500 ευρώ.
Καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι χρειάζεται, πού και πού, να ταΐζουμε τον Κέρβερο του λαϊκισμού. Να υποκαθιστούμε την οργανωμένη πολιτική προστασίας των ζώων –που πολλοί έταξαν και κανένας δεν εφάρμοσε ακόμα– με πυροτεχνήματα που διασκεδάζουν την οργή του κόσμου. Αυτό είναι το ανέξοδο κομμάτι της υπόθεσης.
Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τον όρο «ανέξοδο». Αυτές οι ποινές, που δεν είναι ποινές, γιατί δεν επιβάλλονται από κανένα δικαστήριο, με καμία ποινική διαδικασία, είναι μόνο η βιτρίνα. Και οι βιτρίνες αλλάζουν πολύ συχνά στολισμό. Μετέπειτα, όταν ξεκινήσει η προανακριτική εξέταση, η ενδιάμεση διαδικασία και η επ’ ακροατηρίω διαδικασία (η προετοιμασία δηλαδή της δίκης που θα ακολουθήσει) τα πράγματα αλλάζουν δραματικά.
Έχετε αναρωτηθεί άραγε εσείς τι συμβαίνει μετά; Στο δικαστήριο, ο κατηγορούμενος παρουσιάζει τα ελαφρυντικά του, διαπραγματεύεται το βάρος της ενοχής του και καταδικάζεται (αν δεν προσφύγει σε ανώτερο δικαστήριο). Καταδικάζεται με βάση την αρχή της αναλογικότητας, που, για να σας ζαλίσω και με λίγα ακόμη νομικά, αναφέρει ρητά ότι «ο περιορισμός δεν μπορεί να είναι επαχθέστερος από το αναγκαίο –για την επίτευξη του επιδιωκόμενου αποτελέσματος– μέτρο. Δηλαδή τα οφέλη από τον περιορισμό αυτόν δεν γίνεται να υπερτερούν των ζημιών του». Και επειδή ένα εξοντωτικό πρόστιμο που μπορεί να καταστρέψει μια ζωή είναι απεχθές μέτρο για κάθε δικαστή που έχει δικάσει κι άλλες επαχθείς υποθέσεις πέραν της κακοποίησης ζώων, το πρόστιμο μειώνεται. Πολύ. Πόσο πολύ; Στις περισσότερες περιπτώσεις που έχουν ήδη δικαστεί, κάτω και από το υποδεκαπλάσιο.
Μόνο που όλα αυτά τα παραπάνω, τα «βαρετά νομικίστικα» που αφορούν τους δικαστές, τους επαγγελματίες συνηγόρους και τους πελάτες τους, δεν κάνουν ούτε για προεκλογικές εκστρατείες ούτε για έπεα πτερόεντα ευρείας κατανάλωσης. Κάνουν όμως μια χαρά για να ανακουφίζεται το πόπολο. Verba volant, δηλαδή τα λόγια είναι πάντοτε πολύ φτηνότερα από τις πράξεις. Όλοι όσοι έχουν περάσει από τα έδρανα της Νομικής γνωρίζουν ότι η επιστήμη της εγκληματολογίας επιτάσσει αναλογικές, εφαρμόσιμες ποινές, αυστηρή επιτήρηση και μηδενική ανοχή. Αν θέλουμε να γίνει η δουλειά μας. Το ερώτημα είναι: Θέλουμε;
ΥΓ. Σας υπόσχομαι ότι προσεχώς η στήλη θα ερευνήσει και θα μάθει, από τις επίσημες πηγές, πόσα από όλα αυτά τα βίρτσουαλ δεκαχίλιαρα έχουν τελικά κατατεθεί στα δημόσια ταμεία.
