«Θα ήθελα το κοινό να θυμάται το “Barry” ως μια ωραία ιστορία, συναρπαστική, διασκεδαστική, μια ιστορία που διέθετε βάθος και είχε αλήθεια». Καθώς μιλά, το ύφος του Μπιλ Χέιντερ αλλάζει από αποφασιστικό, σε γλυκό και τελικά κάπως νοσταλγικό. Συζητάμε άλλωστε για το φινάλε της σειράς με την οποία ταυτίστηκε την τελευταία επταετία, την οποία συνδημιούργησε με τον Άλεκ Μπεργκ, σκηνοθέτησε και ενσάρκωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι η σειρά με τις 44 υποψηφιότητες για ΕΜΜΥ (ο Χέιντερ έλαβε δύο φορές το βραβείο και ο Χένρι Γουίνκλερ μία), τους εκατομμύρια πιστούς φαν, τις διθυραμβικές κριτικές και βαθμολογία που πλησιάζει το 100% σε όλες τις σεζόν στο Rotten Tomatoes και σχεδόν 90 στα 100 στο Metacritic. Η σειρά που ξεκίνησε ως μια μαύρη κωμωδία και εξελίχθηκε σε μία αριστουργηματική μελέτη στα σκοτάδια της ανθρώπινης φύσης, εκεί που παραμονεύει η βία, η εκδίκηση, αλλά και προετοιμάζεται η αλλαγή και η εξιλέωση. Την ίδια στιγμή, η πλοκή γινόταν όλο και πιο άγρια, σχεδόν φρενήρης σε κάποιες περιστάσεις, συναρπαστική, απρόβλεπτη, σοκαριστική.
Η «αρρώστια» του Μπάρι
Η τέταρτη σεζόν, που κάνει πρεμιέρα απόψε στις 22.00 στο Novacinema 4 (και θα προβάλλεται κάθε Τετάρτη την ίδια ώρα), λέει ο ίδιος ο Χέιντερ, μοιάζει με «μια μοντέρνα ταινία τρόμου. Κάποιες από τις σκηνές αυτής της σεζόν είναι βγαλμένες από ταινία τρόμου», ένα είδος που αγαπά πολύ, όπως και την κωμωδία. Δανείστηκε, ομολογεί, και από τα δύο είδη, με τελικό σκοπό να κάνει την ιστορία ενδιαφέρουσα, τα επεισόδια διασκεδαστικά. Τελικά όμως, λέει, η σειρά επικεντρώνεται γύρω από ένα μεγάλο ερώτημα, τo αν μπορεί κανείς να αλλάξει τη φύση του, και στη συνέχεια εξελίσσεται στο συμπέρασμα ότι, αν δεν μπορεί να αλλάξει τη φύση του, τότε μπορεί να εξιλεωθεί. «Ειδικά αυτή τη σεζόν», προσθέτει, «μοιάζει σαν όλοι οι χαρακτήρες να υποφέρουν από την “αρρώστια” του Μπάρι, γιατί όλοι παλεύουν με αυτό: ποια είναι η φύση τους, αν είναι αυτός ο πραγματικός εαυτός τους, αν μπορούν να αλλάξουν».
«Η εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης, ειδικά αυτή την τέταρτη σεζόν, είναι κεντρικής σημασίας στη σειρά» προσθέτει ο Χένρι Γουίνκλερ (υποδύεται τον Τζιν Κούζινο), ο οποίος χαρακτηρίζει «βραβείο» τη συνεργασία του με τους Χέιντερ και Μπεργκ. «Ξεκίνησα να παίζω σε αυτή τη σειρά στα 72 μου -το αστείο είναι ότι είχα πάρει την πρώτη μου δουλειά στα 27- και είναι ένα δώρο για μένα το ότι συμμετείχα. Άλλαξε τη ζωή μου ως ηθοποιός, έκανα πράγματα για τα οποία δεν ήξερα ότι ήμουν ικανός, άλλαξε αυτό που πίστευαν οι άνθρωποι σχετικά με το ποιος ήμουν και τι πιστεύουν τώρα ότι μπορώ να κάνω. Λατρεύω το ότι μπόρεσα να παίξω αυτόν τον χαρακτήρα» τονίζει με θέρμη.
Μια γροθιά στο στομάχι
Τι ήταν όμως αυτό που έκανε το «Barry» να διαφέρει; «Οι σεναριογράφοι πάντα επικοινωνούσαν μαζί μας και ζητούσαν την άποψή μας για τους χαρακτήρες και την πορεία τους. Καταλάβαμε από την αρχή ότι υπήρχε χώρος να συνεισφέρουμε. Και επειδή είναι μια σειρά όπου κυριαρχούσαν άντρες και ήμουν η μόνη γυναίκα κεντρική ηρωίδα, ένιωθα ότι υπήρχε πάντα πολύς σεβασμός στη φωνή μου και στο τι πίστευα για τη Σάλι και το πώς θα ήθελα να είναι η ιστορία της. Υπήρχε χώρος για να ακουστούν απόψεις και πολύ εμπιστοσύνη προς εμάς» σημειώνει η Σάρα Γκόλντμπεργκ (υποδύεται τη Σάλι Ριντ). Και προσθέτει: «Ο Μπιλ και ο Άλεκ είναι εκπληκτικοί storytellers, πολύ προσεκτικοί και μεθοδικοί. Και επειδή η σειρά περιστρέφεται γύρω από την ηθική, υπάρχει μια βαθιά εξερεύνηση της σχέσης αιτίου και αιτιατού, οπότε έμοιαζε σαν να έχτιζαν συνεχώς έναν πύργο Τζένγκα στην πορεία της ιστορίας, επιστρέφοντας σε διάφορες στιγμές της πλοκής και φροντίζοντας να μην πάει χαμένη καμία ατάκα, καμία σκηνή, όλα να συνδέονται».
«Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη σειρά που μπορεί να προσφέρει τόσες συγκινήσεις σε όλα τα επίπεδα. Μπορεί να κάνει κάποιον να γελάσει, μετά να του δώσει μια γροθιά στο στομάχι και να βγει ο αέρας από τα σωθικά του, να τον τρομοκρατήσει, στη συνέχεια να τον ξανακάνει να γελάσει και στο τέλος να του ξεριζώσει την καρδιά όσο ακόμα χτυπάει στο στήθος του» περιγράφει γλαφυρά ο Άντονι Κάριγκαν (εμφανίζεται στον ρόλο του Νόχο Χανκ).
Το τέλος έχει αφήσει σε όλους μια αίσθηση ικανοποίησης και ολοκλήρωσης. Οι Χέιντερ και Μπεργκ αποφάσισαν ότι η σειρά θα έριχνε αυλαία στην τέταρτη σεζόν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν ξεκίνησαν να δουλεύουν τα επεισόδια. Πήραν την τελική απόφαση όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα και τότε το ανακοίνωσαν στους ηθοποιούς και την ομάδα της παραγωγής. «Όταν γύρισα την τελευταία μου σκηνή ως Μπάρι, δεν το είχα συνειδητοποιήσει, δεν το είχα σκεφτεί και τόσο. Τον χαρακτήρα λοιπόν δεν τον σκέφτομαι πολύ, αλλά θα μου λείψουν οι άνθρωποι με τους οποίους δούλεψα για αυτή τη σειρά. Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Και πάντα ελπίζεις ότι θα δοθεί η ευκαιρία να ξαναδουλέψεις μαζί τους» λέει ο Χέιντερ. Για τον Στίβεν Ρουτ (που υποδύεται τον Μονρό Φιουκς) το τέλος της σειράς, λέει, «δεν ήταν πολύ θλιβερό, γιατί η ιστορία τελειώνει όμορφα, με τον τρόπο που τη διαμόρφωσε ο Μπιλ. Δεν ένιωθα λοιπόν θλιμμένος, αλλά ολοκληρωμένος και αυτό είναι σπάνιο συναίσθημα».
