Κλαράκια είναι οι άνθρωποι και σπάνε, όταν πανηγυρίζουν. Πρώτα με τα πανηγύρια στο buzzer beater του Κώστα Σλούκα στο τρίτο παιχνίδι, ύστερα με το επιθετικό κρεσέντο της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα στο πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι της σειράς. Τα χέρια αγγίζουν τον ινιακό λοβό από μια απροσδιόριστη χαρά, τα γόνατα αγγίζουν τα τσιμεντένια πλακάκια έξω από το πρακτορείο του ΟΠΑΠ, όπου βλέπουμε τον αγώνα. Όχι, κανείς από τη συντροφιά δεν υποστηρίζει τον Ολυμπιακό, αλλά το χαιρόμαστε. Ψυχές και σώματα γδέρνονται στο έδαφος.
Κλαράκια είναι οι άνθρωποι και σπάνε, όταν χορεύουν. Η χορογράφος Πατρίσια Απέργη αποκαλεί πάρτι την παράσταση σύγχρονου χορού Ο Οίκος της Ταραχής. Ένα πάρτι που παίζει τέκνο και έχει φωτορυθμικά, τα οποία αλλοιώνουν τις εκφράσεις των προσώπων των χορευτών της ομάδας Αερίτες. Κάποια στιγμή, στα εβδομήντα λεπτά που διαρκεί αυτό το πάρτι, μία από τις χορεύτριες μένει αγκυλωμένη στο έδαφος, με τα πόδια της να φαίνονται σπασμένα και να έχουν πάρει σχήματα που θα έκαναν τον καθένα και την καθεμία από μας να πονάει. Διάσπαρτες ιστορίες χορού συμβαίνουν στη σκηνή της Στέγης, αλλά σκέφτομαι μόνο τι συνέβη τις προάλλες στη Θεσσαλονίκη. Τρία άτομα να ανεβαίνουμε σε μια καλλιτεχνική σκηνή και να σπάμε τη μέση μας σε βαλκανικούς ρυθμούς. Κάπως έτσι νικήσαμε έναν έναν τους μικρούς μας δαίμονες και ύστερα γκρεμίσαμε το φράγμα των δακρύων. Ο χορός λυτρώνει.
Κλαράκια είναι οι άνθρωποι και σπάνε, όταν πενθούν. Κάπου στην Αλβανία η τηλεόραση παίζει μια ρομαντική ταινία. Τα διπλωμένα ρούχα της νεκρής κόρης αφήνονται στο μπαούλο, μέχρι η αδερφή να τα ρίξει στο πάτωμα και να γίνουν τα μαντίλια που απορροφούν τον πόνο της. Όσο και να σκεπαστείς, όσο και να κουκουλωθείς, ο ύπνος δεν διώχνει το πένθος. Το γλέντι όμως; Στόλισε την κόρη την παινεμένη με πορφυρομάντιλα, γιορντάνια και χρυσαφικά, ντύσ’ τη βαλκανικά και σβήσε το πένθος με νταούλια και βιολιά. Ύστερα η ψυχή θα αποσυντεθεί, όπως αποσυντίθενται και οι τοίχοι του σπιτιού και το σκηνικό στο θέατρο. Χωρίς κείμενο. Μονάχα με λυγμούς, αγκαλιές και μπουκέτα με λουλούδια στην άκρη της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Είναι ο τρόπος του νεαρού σκηνοθέτη Μάριο Μπανούσι να πει με θεατρική γλώσσα ένα Goodbye, Lindita.
Κλαράκια είναι οι άνθρωποι και σπάνε, όταν περιμένουν. Ένα μήνυμα που να γράφει «ας βρεθούμε» ή ένα τηλεφώνημα που θα δώσει νόημα στην έξοδο του Σαββάτου και θα γίνει story στο Instagram. Ας περιμένουν οι άνθρωποι τα λάθος άτομα και ίσως μάθουν πως δεν αξίζει να σπάνε σαν κλαράκια. Ας πανηγυρίσουν, ας χορέψουν, ας πενθήσουν.
