Μια φορά κι έναν καιρό, δηλαδή όχι πολύ καιρό πριν, το 2011, ένας γνωστός φωτογράφος της άγριας φύσης, ονόματι Ντέιβ Σλέιτερ, συνάντησε σε μια αποστολή στη ζούγκλα της Ινδονησίας έναν ιδιαίτερα φωτογενή μακάκο. Προκειμένου να εξασφαλίσει μια ενδιαφέρουσα λήψη, σκέφτηκε να αφήσει οπλισμένη τη φωτογραφική μηχανή κοντά του και να περιμένει. Ο μακάκος πλησίασε το παράξενο αντικείμενο με σχεδόν ανθρώπινη περιέργεια. Έστρεψε τον φακό προς το πρόσωπό του και… κλικ! Η πρώτη σέλφι της οικογένειας των κερκοπιθηκιδών ήταν γεγονός. Και κάπου εκεί άρχισε να ξετυλίγεται μια ιστορία αυθεντικής παράνοιας.
Με τη δημοσίευση της φωτογραφίας σε ένα άλμπουμ που εξέδωσε ο Σλέιτερ το 2015, ήρθε η πρώτη από μια σειρά αγωγών! Η γνωστή οργάνωση PETA (Άνθρωποι για την Ηθική Μεταχείριση των Ζώων) ζήτησε από τον φωτογράφο να αποδεχτεί ότι τα πνευματικά δικαιώματα της φωτογραφίας ανήκαν στον ίδιο τον μακάκο –που ονομάστηκε, μάλλον δικαιολογημένα, Ναρούτο (ανεμοστρόβιλος στα ιαπωνικά)– και πως έπρεπε να παραιτηθεί από οποιοδήποτε οικονομικό όφελος σχετικό με τη διάσημη σέλφι.
Ακολούθησε ένας γολγοθάς δικαστικών μαχών που διέλυσαν, ψυχολογικά και οικονομικά, τον Σλέιτερ. Και προτού η υπόθεση τελεσιδικήσει, ο φωτογράφος δέχτηκε να δωρίσει το 25% όλων των εσόδων σε οργανώσεις που προστατεύουν το φυσικό περιβάλλον των μακάκων στην Ινδονησία. Για την PETA αυτό δεν ήταν αρκετό.
Σε μια λυσσαλέα προσπάθεια να προωθήσει την #animal-woke ακτιβιστική ατζέντα της, αποφάσισε να εξαντλήσει όλες τις βαθμίδες της δικαστικής διαδικασίας. Για να πάρει μια γεύση από το δικό της φαρμάκι τελικά. Πριν από περίπου δύο εβδομάδες και ενώ οι δύο αντίδικοι είχαν ήδη καταλήξει σε μια συμβιβαστική –και ταπεινωτική για τον Σλέιτερ– λύση, το Ομοσπονδιακό Εφετείο των ΗΠΑ αποφάσισε, αυτοδικαίως, να επανεξετάσει την υπόθεση. Και η απόφασή του έπεσε σαν βαρύς πέλεκυς πάνω στο φωτοστεφανωμένο κεφάλι της αγιοφανούς οργάνωσης: «Παραδόξως, ενώ η εν λόγω οργάνωση διατείνεται ότι “τα ζώα δεν μας ανήκουν για να τα τρώμε, να τα φοράμε, να πειραματιζόμαστε πάνω τους, να τα μετατρέπουμε σε διασκεδαστές μας ή να τα εκμεταλλευόμαστε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο”, δεν φάνηκε να διστάσει στιγμή όταν της παρουσιάστηκε η ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τον Ναρούτο ως ακούσιο πιόνι στους ιδεολογικούς της στόχους». Επίσης, ότι η απόφαση ανέφερε ότι «εφόσον δεν πρόκειται για υπόθεση κακοποίησης, η οργάνωση δεν δικαιούται να καταθέτει αγωγές για λογαριασμό ενός ζώου. Ούτε να προσπορίζεται τα όποια οφέλη, αναλαμβάνοντας, παρανόμως, τον ρόλο του συνηγόρου του. Είναι σαφές ότι στόχος της είναι η δημοσιότητα και η προώθηση μιας στρεβλής, δογματικής ατζέντας. Δυστυχώς, φαίνεται ότι η συμπεριφορά της PETA τείνει να καθιερωθεί ως η νέα νόρμα της εποχής μας».
Θεωρητικά, η PETA έχει δικαίωμα να επανέλθει με νέα έφεση. Είναι μάλλον απίθανο ότι θα το κάνει. Η έκθεσή της στην κοινή γνώμη γι’ αυτό που έχει πραγματικά καταντήσει (και είναι κρίμα γιατί ξεκίνησε αλλιώς) σχεδόν το εγγυάται. Ευτυχώς, «υπάρχουν δικασταί εις τας Ηνωμένας Πολιτείας».
