Τη σύλληψη μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες ομαδικές εκθέσεις που τρέχουν αυτή τη στιγμή στην Αθήνα την είχε ο νεαρός εικαστικός Ευριπίδης Παπαδοπετράκης. Τι σκέφτηκε; Να καλέσει καταξιωμένους Έλληνες καλλιτέχνες με διεθνή παρουσία (Δημήτρης Παπαϊωάννου, Στέφανος Ρόκος, Ηλίας Παπαηλιάκης, Κυριακή Γονή, Μάρω Μιχαλακάκου, Ζάφος Ξαγοράρης, Ιρένε Ραγκουζίνι, Κατερίνα Στεφανιδάκη και Παντελής Χανδρής) χωρίς προηγούμενη –ή με ελάχιστη– επαφή με την τέχνη της χαρακτικής, να περάσουν πέντε μήνες στο εργαστήριό του στο Κουκάκι (τον ανεξάρτητο χώρο KȮREN, που άνοιξε προ τριετίας με την Ιρένε Ραγκουζίνι), δημιουργώντας μια σειρά νέων χαρακτικών έργων που θα διατηρούν το προσωπικό τους εικαστικό ιδίωμα. Ποιος είναι, όμως, ο εμπνευστής αυτής της πρωτότυπης δράσης; Ας τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Κατ’ αρχάς, πώς μπήκαν τα εικαστικά στη ζωή σου;
Η πρώτη ουσιαστική επαφή ήταν με την εισαγωγή μου στην ΑΣΚΤ. Πριν από αυτό, με θυμάμαι από πάντα να σχεδιάζω. Επτά χρονών ξεκίνησα αγιογραφία και στη συνέχεια σχεδίαζα μόνος μου. Ήταν ένα μέσο ευχαρίστησης και κάτι που μου έδινε αυτοπεποίθηση.
Πώς ήταν ξαφνικά να γίνεσαι ο «δάσκαλος» τόσο επιδραστικών καλλιτεχνών;
Την επεξεργαζόμουν τουλάχιστον τρία χρόνια αυτή την ιδέα και μια καλή συγκυρία την έκανε να υλοποιηθεί. Με ενδιέφερε να γίνει κάτι ανατρεπτικό, μακροσκελές και δημιουργικό από τα θεμέλια, προς όφελος της εξέλιξης του μέσου της χαρακτικής και των συμμετεχόντων καλλιτεχνών. Δεν θα μπορούσα να αποδεχτώ τον όρο «δάσκαλος», πάντως, μιας και το πρόγραμμα είναι βασισμένο στην επί ίσοις όροις συνεργασία.
Ο ρόλος μου ήταν περισσότερο βοηθητικός, ώστε να επιταχύνω την υλοποίηση των ιδεών.
Οι συνεχείς συναντήσεις με τους καλλιτέχνες ήταν πάντα παραγωγικές. Μιλάμε για πολύ διαφορετικές και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες με κοινό χαρακτηριστικό την επαγγελματική συνέπεια, η οποία με εντυπωσίασε.
Ένα παράδειγμα;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, σε ένα στάδιο της προετοιμασίας των τσίγκων του, που κανονικά διαρκεί ένα τέταρτο, εκείνος να ασχολείται για πάνω από μία ώρα. Εκεί διαπίστωσα με ποιον είχα να κάνω.
Στη χαρακτική άπαξ και γίνει κάποιο λάθος είναι πολύ δύσκολο να επανέλθει. Εσύ με τα λάθη τι σχέση έχεις;
Η χαρακτική σε διδάσκει να διαχειρίζεσαι τα λάθη σου και τελικά να μη σε νοιάζει αν διορθώνονται. Προσπαθώ να μην κάνω λάθη που επηρεάζουν τους ανθρώπους. Εκεί βρίσκω ενός είδους ευτυχία. Τα λάθη στην τέχνη υποδηλώνουν προσπάθεια και εξέλιξη. Δεν ξέρω ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος μου, δεν θυμάμαι κάποιο, μάλλον δεν το έχω κάνει ακόμα.
Στον ελεύθερο χρόνο σου τι κάνεις;
Επειδή δεν έχω χρόνο για τα έργα μου, τις Κυριακές μού αρέσει να κάθομαι στην ησυχία του εργαστηρίου. Κατά τα άλλα, μου αρέσει πολύ το περπάτημα στην πόλη ή στη φύση, και φυσικά οι συναντήσεις με φίλους.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που έχεις δεχτεί για τη δουλειά σου;
Θα έλεγα η αντίδραση μιας κυρίας σε μια έκθεση που έκανα πριν από χρόνια, όταν, βλέποντας και διαβάζοντας ένα βιβλίο που είχα φτιάξει, έβαλε τα κλάματα. Προφανώς το κλάμα της προέκυψε από κάποια προσωπική σύνδεση που έκανε, εμένα όμως με έκανε να πιστέψω ότι η δουλειά μας κάποιες φορές μπορεί να γίνει σημαντική για κάποιους ανθρώπους.
INFO
H ομαδική έκθεση χαρακτικής Burr παρουσιάζεται στο KȮREN process space (Ζαν Μωρεάς 10, Κουκάκι) μέχρι τις 11/6. Συνεπιμέλεια έκθεσης: Ευριπίδης Παπαδοπετράκης και Βίκυ Τσίρου. Ωράριο: Τρίτη-Παρασκευή 15.00-21.00, Σάββατο 12.00-20.00, Κυριακή και Δευτέρα κλειστά.
