Έλεγα να περιμένω να βγει το νέο άλμπουμ της Ζανέλ Μονέ, ώστε να το έχω ακούσει πριν γράψω γι’ αυτήν, αλλά έπειτα σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει λόγος. Ουδείς ασχολείται με τη μουσική της. Όλο το promotion του The age of pleasure στηρίζεται στο στήθος της. Από το εξώφυλλο του ίδιου του δίσκου μέχρι το εξώφυλλο για το πρώην ένδοξο Rolling Stone και τις δηλώσεις της εκεί, η 37χρονη Αμερικανίδα ποπ σταρ προωθεί μια νέα, απελευθερωμένη, σέξι εκδοχή του εαυτού της: «Είμαι πολύ πιο χαρούμενη όταν τρέχω εδώ κι εκεί με το στήθος έξω», δηλώνει. Αν είναι αυτή, τότε είμαι κι εγώ. Ειλικρινά λυπάμαι τον άνθρωπο που θα επιλέξει να ακούσει το νέο single Lipstick lover από το Spotify, τη στιγμή που το βιντεοκλίπ είναι τόσο γενναιόδωρο. Κι αν κάποιος προσβάλλεται στη θέα ενός γυμνού γυναικείου σώματος με καμπύλες, πρόβλημά του.
Το μόνο δικό μου πρόβλημα είναι ότι η μουσική εδώ σερβίρεται ως γαρνιτούρα. Χαίρω πολύ, θα πείτε, όμως γιατί να το δεχόμαστε σαν κάτι δεδομένο; Πίσω στο 2010, όταν ξεχώρισα τη Ζανέλ, δεν είχα ιδέα για το αν είναι non-binary, πολυγαμική, υποστηρίκτρια της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, πρόθυμη να κυκλοφορεί με το στήθος έξω και άλλα τέτοια. Μου αρκούσαν τα τραγούδια της. Μικρά, αυτοδύναμα ποπ διαμάντια, όπως το Tightrope και το Cold war. Προ ημερών, σε ένα live η ίδια σήκωσε την μπλούζα αποκαλύπτοντας το στήθος της. Υποτίθεται ότι εντάσσεται και αυτό στο γενικό statement αναγέννησης και απελευθέρωσης. Προσωπικά κρατάω μικρό καλάθι για τα μεγάλα μηνύματά της και απλώς ελπίζω να με κάνει να χορέψω με μια μουσική εξίσου γενναιόδωρη.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Green was Greener – Love Divine
Με λιγότερες κιθάρες, περισσότερα σύνθια και μια πιο ξεκάθαρη ποπ στόχευση, ο πολυοργανίστας Θωμάς Στρατάκης παρουσιάζει τη νέα του δουλειά στην Inner Ear, έτοιμος για τα καλοκαιρινά φεστιβάλ. Νεο-ψυχεδέλεια, ήχος υψηλού επιπέδου και ένας δημιουργός που αποδέχεται τη μελαγχολία του χορεύοντας μαζί της. Ξεκινήστε από το Infinity και το Emma.
