Με περίμενε τυλιγμένη σε μια καμπαρντίνα σε ένα καφέ στο Μαρούσι, ενώ το τσάι της κρύωνε. Η μουσική που κάνει διασχίζει τα είδη, από την κλασική στην τζαζ και από τη μουσική δωματίου στην έθνικ. Με αυτήν ως όχημα ταξιδεύει σε ανά τον κόσμο φεστιβάλ, συλλέγοντας διεθνείς διακρίσεις, όπως μία υποψηφιότητα για το Γερμανικό Βραβείο Τζαζ, στην κατηγορία Piano / Keyboards International.
Πώς στράφηκες στην τζαζ;
Δεν αισθάνομαι ότι έχω στραφεί κάπου. Οι σπουδές και το background μου είναι η κλασική μουσική. Τελείωσα μουσική σύνθεση και πήρα δίπλωμα σολίστ από το Athenaeum. Ξεκίνησα μαθήματα όταν ήμουν πέντε χρονών και από πολύ μικρή συνέθετα τη δική μου μουσική, με τον αυτοσχεδιασμό να αποτελεί πάντα το σημείο εκκίνησης. Για να αρχίσω να συνθέτω κάτι, κάθομαι στο πιάνο, παίζω και αυτοσχεδιάζω. Όσο ήμουν στο ωδείο, άρχισα να παίζω σε γκρουπάκια και περίπου τότε είχαν έρθει κάποιοι μουσικοί από το εξωτερικό που έκαναν σεμινάρια και μας έβαλαν λίγο πιο συνειδητά στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και τώρα δεν θεωρώ ότι κάνω τζαζ, είναι στενές οι έννοιες και οι ταμπέλες, σε περιορίζουν. Αλλά και πάλι, τι είναι η τζαζ σήμερα;
Αν χρειαζόταν να δώσεις ένα όνομα στη μουσική που κάνεις, θα μπορούσες;
Είναι η μουσική του σήμερα, νομίζω. Παίζω πολύ συχνά σε φεστιβάλ τζαζ, αλλά η μουσική μου είναι πάντα λίγο «ανάμεσα». Έχει, φυσικά, στοιχεία αυτοσχεδιασμού, έχει και στοιχεία πιο μέινστριμ τζαζ, ας πούμε. Έχει επίσης κάποιες επιρροές από έθνικ αλλά και από τη σύγχρονη μουσική δωματίου.
Υπάρχει κοινό γι’ αυτή τη μουσική στην Ελλάδα;
Υπάρχει κοινό στην Ελλάδα. Αν το συγκρίνουμε αριθμητικά με αυτό σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι πολύ μικρότερο. Από την προσωπική μου εμπειρία καταλαβαίνω ότι κι εγώ πιο πολύ παίζω έξω, κυριολεκτικά και μεταφορικά, παρά εδώ. Κάποιες φορές, βέβαια, αναρωτιέμαι: «Και πού να παίξεις;». Οι χώροι, π.χ., με ένα καλό πιάνο είναι λίγοι.
Υπάρχει κάποιο μέρος που να έχεις παίξει μουσική και να έγινε κάτι μαγικό;
Θα θυμάμαι για πάντα μια συναυλία στη Νίσυρο, Αύγουστο με πανσέληνο. Δεκαπέντε αυτοσχεδιαστές παίξαμε μέσα στον κρατήρα του ενεργού ηφαιστείου, από τη δύση μέχρι την ανατολή του ηλίου, ένα πρότζεκτ-συνεργασία της Στέγης με το Six d.o.g.s. Όλο αυτό το σκηνικό, με τις αναθυμιάσεις από το ηφαίστειο, ήταν μαγικό.
Τι είναι αυτό που κάνει, όμως, μια συναυλία να ξεχωρίζει;
Έχω επιλέξει, αν και θεωρώ τον εαυτό μου πρωτίστως συνθέτη και δευτερευόντως πιανίστα, να παίζω η ίδια τη μουσική μου. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να μπορώ να έχω άμεση επικοινωνία με το κοινό, να εκτίθεμαι και να παίρνω feedback. Είμαι της άποψης ότι ένα έργο μουσικής, μια σύνθεση, ολοκληρώνεται όταν πάρεις και την ενέργεια του κοινού. Δεν είναι μόνο το χειροκρότημα. Για παράδειγμα, το να βρίσκομαι να παίζω σε μια αίθουσα όπου επικρατεί απόλυτη ησυχία και να μπορώ να ακούσω ακόμα και τις αναπνοές του κοινού μού δίνει πράγματα πίσω.
Να μιλήσουμε και για το άλμπουμ σου, που λέγεται Solo.
Παίζω σόλο, δηλαδή μόνη μου, τα τελευταία τρία χρόνια. Από τότε που πήρα το δίπλωμά μου –κι έχουν περάσει αρκετά χρόνια– δεν είχα βρεθεί ποτέ μόνη μου στη σκηνή, πέρα από την πολύ πρώτη περίοδο, όταν έκανα κάποιες συναυλίες με κλασικό ρεπερτόριο για πιάνο. Έπαιξα σε διάφορα γκρουπ, έφτιαξα μετά το δικό μου σχήμα, το Tania Giannouli Ensemble, έπειτα φτιάχτηκε το Tania Giannouli Trio. Κάποια στιγμή και με παρότρυνση κάποιων ανθρώπων, που με επηρέασαν σημαντικά, αποφάσισα να το κάνω. Έδωσα το πρώτο μου μεγάλο σόλο κονσέρτο το 2020 στην Κουνστχάλε του Μάνχαϊμ, στο πλαίσιο του Enjoy Jazz Festival. Εκεί είπα «τέλος, πρέπει να αρχίσεις να παίζεις σόλο», ήταν μια φοβερή εμπειρία και μια πολύ πετυχημένη συναυλία. Όποιον δισταγμό κι αν είχα, εκεί μου έφυγε. Ύστερα, άρχισα να παίζω αρκετά συχνά μόνη μου. Νομίζω ότι είναι από τις πιο σοφές αποφάσεις που έχω πάρει. Μου δίνει ελευθερία το ότι μπορώ όσο είμαι στη σκηνή να αρχίσω να παίζω κάτι και μετά από λίγο να το αλλάξω, χωρίς να πρέπει να συνεννοηθώ με τους άλλους μουσικούς. Είναι για μένα σημαντική αυτή η ελευθερία. Παρότι τεχνικά, σωματικά και πνευματικά είναι πολύ πιο δύσκολο να στηρίξεις ένα σόλο πρόγραμμα. Να είσαι μία-μιάμιση ώρα μόνος με το μουσικό σου όργανο στη σκηνή, να διατηρείς το ενδιαφέρον του κοινού και να είναι όλο αυτό τεχνικά άρτιο. Επίσης, ένας παράγοντας που δεν είχα υπολογίσει, αλλά τελικά είδα ότι κι αυτός είναι σημαντικός στο να παίζω σόλο, είναι ότι ανακάλυψα πως μου αρέσει να ταξιδεύω μόνη μου.
Ποιες είναι οι ιδανικές συνθήκες για να ακούσει κάποιος το άλμπουμ σου;
Αρκούν τα καλά ηχεία ή τα καλά ακουστικά και το να έχει ησυχία γύρω του, δεν χρειάζεται κάτι φοβερό.
Μεγάλωσες αποκλειστικά με τα ακούσματα του ωδείου;
Φυσικά και είχα ως παιδί τα ακούσματα του ωδείου και το ρεπερτόριο του πιάνου κι όλα αυτά. Ήμουν, όμως, και παιδί του MTV. Μεγαλώνοντας στη δεκαετία του 1980, άκουγα, όπως όλοι, τη μουσική που έπαιζε το MTV. Έπειτα, κάποια στιγμή στην εφηβεία μου, άρχισα να ακούω κινηματογραφική μουσική: Πράισνερ, Μορικόνε, Σακαμότο. Σιγά σιγά άρχισα να μπαίνω λίγο και στην τζαζ, ακούγοντας Κιθ Τζάρετ, σόλο πιάνο, ρεσιτάλ.
Η φωνή σε ενδιαφέρει;
Μέχρι πρότινος δεν είχα κάνει σχεδόν τίποτα για φωνή, μέχρι που πριν από τρία χρόνια έπαιξα με τη σπουδαία Ιταλίδα τραγουδίστρια Μαρία Πία Ντε Βίτο. Κάναμε ένα πρότζεκτ που ονομάζεται The Book of Lost Songs, ένα έργο για πιάνο, φωνή, κρουστά, ηλεκτρονικά και σαξόφωνο. Δυστυχώς, όμως, παίξαμε μόνο μία φορά. Πέσαμε, βλέπεις, στην περίοδο της καραντίνας λόγω κορωνοϊού. Αλλά και στο έργο αυτό η φωνή έχει ρόλο οργάνου, δεν υπάρχουν στίχοι. Πιστεύω πως το να γράψεις ένα επιτυχημένο τραγούδι, οτιδήποτε και αν είναι αυτό, είναι μεγάλη τέχνη και ικανότητα. Δεν απαξιώνω καθόλου όσους κάνουν πετυχημένα, π.χ., λαϊκά ή ποπ τραγούδια, είναι πολύ δύσκολη υπόθεση.
ΙΝFO → Το νέο άλμπουμ της Τάνιας Γιαννούλη με τίτλο Solo θα κυκλοφορήσει στις 8 Ιουνίου από τη Rattle και θα το παρουσιάσει στις 6 Ιουνίου στο Metaphor Athens (Δορυλαίου 10, πλατεία Μαβίλη).
