Δεν είναι ούτε μία ούτε δύο. Δεν είναι καν λίγες οι φορές που η στήλη έχει κατηγορηθεί από φιλόζωους με –πώς να το πω κομψά;– εναλλακτικές αντιλήψεις, για έλλειμμα φιλοζωίας. Και ξέρετε κάτι; Δεν έχουν εντελώς άδικο. Απλώς δεν είναι τα ίδια τα ζώα το πρόβλημα· είναι οι αριθμοί τους. Και όταν αυτοί ξεπερνούν μια κρίσιμη μάζα, όχι μόνο παύουμε «να τα αγαπάμε», αλλά αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τρόπους και στρατηγικές για να απαλλαγούμε από την παρουσία τους.
Χθες βράδυ επέστρεψα από ένα εκδρομικό τριήμερο. Και για δεύτερη φορά μέσα στα δώδεκα χρόνια που μένω στο ίδιο σπίτι, ανακάλυψα ότι ένα περιστέρι αποφάσισε, κατά τη διάρκεια της απουσίας μου, να κάνει κατάληψη στο μπαλκόνι. Μόνο τρεις μέρες χρειάστηκε για να λερώσει τα πάντα σε μια έκταση 15 τετραγωνικών μέτρων! Ένα και μοναδικό πουλί!
Αλλά όχι οποιοδήποτε πουλί. Το πουλί που πολλαπλασιάζεται χωρίς φυσικούς εχθρούς, με ρυθμούς εφιαλτικούς, δεν απειλείται από σχεδόν τίποτα (άντε, κανένα γρήγορο αυτοκίνητο που μπορεί να το πιάσει στον ύπνο), παράγει πάνω από 20 κιλά περιττωμάτων υψηλής οξύτητας τον χρόνο, μεταφέρει συχνά μια σειρά από ζωοανθρωπονόσους, με πιο κοινή την ιστοπλάσμωση, και είναι υπεύθυνο για την καταστροφή μνημείων, κτιρίων και οχημάτων.
Μακάρι να ήταν υπερβολή. Το κονδύλι για την αποκατάσταση των καταστροφών που προκαλούν τα περιστέρια στις μεγαλουπόλεις της Αμερικής υπολογιζόταν πέρυσι στο 1,1 δισεκατομμύριο τον χρόνο. Ξέρω γιατρούς που κουράρουν ασθενείς με σοβαρές αναπνευστικές μυκητιάσεις, οι οποίες προκλήθηκαν όταν περιστέρια έκαναν φωλιά στις εξωτερικές μονάδες των κλιματιστικών όχι του σπιτιού, αλλά της εργασίας τους. Γνωρίζω δημοτικές αρχές που απευθύνουν παράκληση στους πολίτες τους να μην ταΐζουν τα περιστέρια, γιατί με αυτόν τον τρόπο τα μετατρέπουν σε μόνιμους κατοίκους στα σπίτια τους και στα σπίτια των γειτόνων, που δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν τη λατρεία των διπλανών για την αστική ορνιθοπανίδα.
Πέρυσι τέτοια εποχή, κάποιος αναγκάστηκε να παραβιάσει κλειστό διαμέρισμα αγνώστου και εξαφανισμένου πλέον Κινέζου ιδιοκτήτη, σε διπλανή πολυκατοικία, για να καθαρίσει το μπαλκόνι από τα δεκάδες κιλά περιττωμάτων –και δυο τρία πτώματα πουλιών– που είχαν μετατρέψει το ακίνητο σε υγειονομική βόμβα. Αφού πρώτα δοκίμασε όλες τις νόμιμες οδούς. Και φυσικά, έσπασε τα μούτρα του. Πείτε του ότι «όφειλε να σεβαστεί τη νομιμότητα». Σας προκαλώ!
Γι’ αυτό σας λέω. Δεν αγαπάμε όλα τα ζώα. Από σήμερα έχω ξεκινήσει με όλα τα γιατροσόφια του ίντερνετ: ναφθαλίνη κρεμασμένη στα σίδερα της τέντας, βαζελίνη ή πανιά ποτισμένα με αντισκωριακό στα κάγκελα, πλαστικές ακίδες σε όλες τις οριζόντιες επιφάνειες του μπαλκονιού (ντουλάπες, περβάζια, κλιματιστικό).
Και τον λογαριασμό θα τον στείλω στην απέναντι. Που εξαντλεί τη φιλοζωία της πετώντας αποφάγια στην οροφή της αποθήκης που βρίσκεται κάτω από το μπαλκόνι της κουζίνας της – και απορεί όταν της κάνω παρατήρηση, γιατί «κάποιος πρέπει να ταΐζει τα αδέσποτα». Αλλά όχι και να κατεβαίνει δύο ολόκληρους ορόφους με το ασανσέρ για να το κάνει…
