Κρατάω στα χέρια μου τον νέο δίσκο των Kepler is free και παρατηρώ το οπισθόφυλλο. Η αισθητική παραπέμπει στο εξώφυλλο του εμβληματικού Time Out (1959). Τι δίσκος κι αυτός… Το αριστούργημα του θρυλικού Ντέιβ Μπρουμπέκ περιείχε το Take five, το πιο διάσημο τζαζ κομμάτι όλων των εποχών. Από την πλευρά τους, οι Αθηναίοι Kepler is free καταθέτουν κάτι πιο χαμηλόφωνο, κάτι που δεν θα σημαδέψει την ιστορία της μουσικής ασφαλώς, ωστόσο έχει τη δύναμη να μιλήσει σε αρκετό κόσμο. Μιλάμε για urban τζαζ δυτικών αναφορών. Ελεύθερη, αφαιρετική, κομψή, φιλόξενη τόσο στα στάνταρ όργανα του είδους όσο και στην ηλεκτρική κιθάρα. Τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, στο Second Light ακούγονται πιο σίγουροι γι’ αυτό που θέλουν να κάνουν και ίσως γι’ αυτό πιο χαλαροί. Τα χαμηλά ηχογραφημένα ντραμς λειτουργούν ως ατού του δίσκου: Στρώνουν το έδαφος για κομμάτια ήπιων τόνων, τα οποία δεν ξοδεύονται στα σόλο κάποιου βιρτουόζου μουσικού, αλλά στην υψηλή αισθητική μιας δεμένης μπάντας. Άκου π.χ. το Sunsets on Cygnus. Μια εισαγωγή πιάνου θέτει τη βάση. Λίγο μετά, τα ντραμς, το μπάσο και η τρομπέτα εντάσσουν το κομμάτι σε τζαζ καμβά, ενώ μια ηλεκτρική κιθάρα υιοθετεί το αρχικό μελωδικό θέμα. Η διάθεση των Kepler is free να ξεφύγουν από τα τζαζ στεγανά καθρεφτίζεται τόσο στο όνομά τους όσο και στην πρόσφατη συνεργασία τους με τον Λεξ (επένδυσαν με τζαζ ενορχήστρωση το τραγούδι του, Spike Lee). Σε γενικές γραμμές, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι εν έτει 2023 η τζαζ αποδεικνύεται πιο ανήσυχη και συναρπαστική από το ροκ, που στο 99% των περιπτώσεων αναδίδει μια οπισθοδρομικότητα, σε πλήρη κόντρα με τη ριζοσπαστική φύση του.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Sparks – The girl is crying in her latte
Οι νέοι Sparks είναι εδώ! O βασικός συνθέτης τους, Ρον Μάελ, κλείνει τα 78 τον Αύγουστο – και πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον που να γράφει τόσο άρτιες, κεφάτες, τρελαμένες μελωδίες σε τέτοια ηλικία. Ακούστε τα Nothing is as good as they say it is και It doesn’t have to be that way, στρωτά ποπ τραγούδια που πολλοί θα ζήλευαν αλλά λίγοι θα προσέξουν.
