ΤΣΙΚΑ ΚΕ ΔΙΘΕΣ; Τι λέω; Τι έχει μείνει να πω, ρώτα καλύτερα. Με τι να ξεκινήσω; Χμ. Με το γαργάλημα στο μήλο του Αδάμ. Το μοτόρι παίρνει μπρος και μαρσάρει. Ο ήχος της εξάτμισης από τα ηχεία στην άκρη της σκηνής γαργαλάει το σώμα, μα πιο πολύ τις φωνητικές χορδές. Τα χείλη έχουν πάρει το σχήμα της χαμογελαστής ανυπομονησίας. Ποπ μουσικά είδωλα δεν είχα ποτέ, έπρεπε να φτάσω στα είκοσι έξι για να αποκτήσω ένα. Και να το, με το κράνος του. Το βγάζει και κάνει μια ερώτηση τύπου «τι λες, ρε φίλη;». Τι έχει μείνει να πούμε;
Τρεις μέρες πριν ακουστεί το Saoko, Papi, Saoko — «Αν δεν φύγετε από δω μέσα με καρδιακό επεισόδιο, το Σάββατό σας δεν έχει νόημα», είπε η drag queen Chraja σε μια βραδιά μπίνγκο στην Κυψέλη. Πόσο σκληρό και άγριο να είναι τελικά ένα παιχνίδι τύχης, στόχος του οποίου είναι να κυκλώσεις πέντε νούμερα στην ίδια σειρά; Για να πετιούνται χαρτιά στους νικητές, να επιβάλλεται ένας «δρόμος της ντροπής» (walk of shame το λένε στο χωριό μου), ειδικά σε όσους/όσες νικούν δύο από τους δώδεκα γύρους του παιχνιδιού, φαίνεται πως είναι και παραείναι. Βέβαια, οι υπεροπτικές συμπεριφορές κάποιων νικητών βγήκαν ξινές, καθώς, στο συνοδευτικό κουίζ με ερωτήσεις από τα τηλεοπτικά ’90s, η έλλειψη γνώσης απέναντι στο όνομα της ηθοποιού που ερμήνευσε τον ρόλο της Σωσώς Παπαδήμα στα Εγκλήματα προκάλεσε τη μήνη του φίλαθλου (λέμε τώρα) κοινού. Μα είναι πράγματα αυτά; Να μη θυμόμαστε την Καίτη Κωνσταντίνου; Ίλεως.
Τα αυτοκόλλητα στα φρύδια και το γκλίτερ στο πρόσωπο δεν έχουν φύγει από τη θέση τους. Η βεντάλια όμως κοντεύει να σπάσει. Οι Ανδαλουσιανές πίσω παραμένουν απτόητες. Ουρλιάζουν, ξέρουν απέξω κάθε στίχο των τραγουδιών της. Στην οθόνη, φαίνεται να εκτοξεύει νερό στους φανς που έχουν στηθεί από τις εξίμισι το απόγευμα μπροστά απ’ τη σκηνή. «It’s raining men. / No, it’s raining Rosalía. ¡Ay dios mio!»
Μία μέρα πριν ακουστεί το Hentai — Κοιτούν την εγκατάσταση της στάσης λεωφορείου με δισταγμό. Να πατήσουν στην οθόνη ένα από τα τραγούδια της λίστας; Μια γυναίκα τολμάει και επιλέγει ένα μέταλ κομμάτι. Γυρνούν το βλέμμα τους στη μουσική, γελάνε, κουνιούνται λίγο στον ρυθμό, απορούν, πλησιάζουν την εγκατάσταση και επιλέγουν ένα άλλο τραγούδι. Χαρούλη, Arctic Monkeys, Nightwish. Παίζουν, χαίρονται, ξαλαφρώνουν. Τα κορναρίσματα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας μπαίνουν στο αθόρυβο.
Ρεγκετόν, μπαλάντες με ήχους από πολυβόλα, σάμπα που σπάει με άλλη μια γλυκανάλατη μπαλάντα, φλαμένγκο με πειραγμένο ήχο και δράμα, τραγούδια που δεν ξεπερνούν τα δύο λεπτά, dancebreaks με ταυτότητα, «σκονάκια» στα ελληνικά, επαφή με το κοινό, αγκαλιά με την ελληνική σημαία, σκηνοθεσία δωματίου, μια συναυλία για TikTok. Για 75 λεπτά στη σκηνή, έχει ανάψει μια φωτιά με τη μορφή μιας reina (βασίλισσας). Και αυτή η φωτιά ήταν όμορφη, επειδή κατάφερε να διαλύσει τους πάντες και τα πάντα.
