Ακούω μέρες τώρα τον καινούργιο δίσκο των Queens of the Stone Age, το In Times New Roman…, απολαμβάνοντας όχι τόσο το σύνολο, όσο τις λεπτομέρειες. Tις τσαχπινιές και τις απρόσμενες στιγμές του. Ο Τζος Χομ αδυνατεί να αποδράσει από τη φυλακή της «πετυχημένης ροκ μπάντας», αλλά ακόμη κι έτσι ξέρει πώς να σε προσέξει, δεν σε αφήνει να φύγεις, σε υπολογίζει και σε σέβεται. Το εναρκτήριο Obscenery «σπάει» εκεί λίγο πριν το δεύτερο λεπτό, κάνοντας ένα διάλειμμα με βιολιά που θυμίζει Μορικόνε. Το Time & Place είναι «ιδιότροπο» ρυθμολογικά, τόσο πολύ που νομίζεις ότι ακούς δύο τραγούδια να παίζουν ταυτόχρονα. Λίγο παρακάτω, το Carnavoyeur κυλάει συμπαθητικά, το λες και λιγάκι βαρετό, ώσπου στα τελευταία δευτερόλεπτα σε αποζημιώνει με ένα απρόσμενα δυναμικό κρεσέντο-ξέσπασμα. Ακόμη και το Emotion Sickness, το πιο ραδιοφωνικό κομμάτι του δίσκου, είναι γεμάτο εναλλαγές, ξεκινήματα και σταματήματα.
Μετά από ένα ταραχώδες, επεισοδιακό διαζύγιο, αλλά και μια προσωπική μάχη με τον καρκίνο που αποκαλύφθηκε τώρα, ο Τζος Χομ συνεχίζει το ροκ ταξίδι του, φέροντας τα τραύματά του σαν παράσημα. Ένα δημοσιογραφικό κλισέ θέλει τους μεγάλους καλλιτέχνες να δημιουργούν για να ξορκίσουν τους δαίμονές τους. «Αν δώσεις όλα όσα έχεις στη διαδικασία δημιουργίας ενός δίσκου», δήλωσε πρόσφατα ο Τζος στο Consequence of Sound, «ξεφορτώνεις μπαγκάζια». Βέβαια, μπαγκάζια κουβαλάμε κι εμείς, οι ακροατές. Παρότι το νέο άλμπουμ έχει τις στιγμές του, ακούγοντάς το αισθάνθηκα ουκ ολίγες φορές την ανάγκη να γυρίσω στα παλιά αριστουργήματα αυτής της μπάντας, όπως το No one knows ή το The sky is fallin’. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, αλλά η παλιά μουσική είναι πάντα εδώ.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Florence + The Machine – Lungs (2009)
Επιστροφή στο πρώτο άλμπουμ της Φλόρενς, εν αναμονή του αθηναϊκού της live στην Πλατεία Νερού (2/7). Ένας ποπ δίσκος με ροκ attitude, που δίνει φιλιά με γροθιές (Kiss with a fist) και περιλαμβάνει το καλύτερό της τραγούδι (Dog days are over). Από τις περιπτώσεις όπου το εναλλακτικό τρυπάει το mainstream, επαναπροσδιορίζοντάς το.
