Δυνατά μπιτ, χαβανέζικα πουκάμισα και πλατιά χαμόγελα. Κανένας δεν μπορεί να θυμηθεί πότε ήταν η πρώτη ή η τελευταία φορά που άκουσε Fatboy Slim, όμως όλοι έχουμε μια αίσθηση από την ενέργεια, τη χαρά της μουσικής του. Πρωτότυπα κομμάτια, εμπνευσμένα ρεμίξ, DJ sets σε κάθε γωνιά του πλανήτη, εικόνες από ξέφρενες νύχτες χωρίς κινητά. Πολλοί θα ζήλευαν τις εμπειρίες του… Στα 60 του σήμερα, ο αειθαλής Νόρμαν Κουκ συνεχίζει ένα πάρτι που δεν οδηγεί στη ζάλη του χανγκόβερ, όπως παλιότερα, αλλά στο ξεγέλασμα του θανάτου. Αυτό μάλλον είναι και το μήνυμα του emoji που τον συνοδεύει όλα αυτά τα χρόνια: μια κίτρινη χαμογελαστή φατσούλα που από κάτω έχει δύο οστά χιαστί.
Σε φίλους που γνωρίζουν μεν το όνομα Fatboy Slim, αλλά δεν ξέρουν ακριβώς ποιος είναι και τι έχει κάνει, απαγγέλλω ρυθμικά έναν στίχο: «Right about now, the funk soul brother». Πρόκειται για το hook του Rockafeller Skank, ενός τραγουδιού που, 25 χρόνια τώρα, δεν λείπει από κανένα σωστό πάρτι. Προσωπικά απολαμβάνω και το βίντεο που εξηγεί πώς ο ίδιος έφτιαξε το κομμάτι, ενώνοντας samples από έξι διαφορετικά τραγούδια. Αυτός είναι ο Fatboy Slim, αυτή και η πιο χειροπιαστή, ίσως, απόδειξη της μουσικής του ευφυΐας.
Πριν από μερικά χρόνια έκανε ένα masterclass σε νέους, φερέλπιδες DJs. Με το που μπήκε στην αίθουσα, μοίρασε καρτελάκια τα οποία έγραφαν «Δεν είναι όπως παλιά». «Αν σας ακούγονται ξεπερασμένα αυτά που λέω», είπε, «απλώς σηκώνετε το καρτελάκι». Μιλάμε για έναν τύπο ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να αυτοσαρκάζεται, να λέει ότι φτιάχνει χαζή μουσική, να κοροϊδεύει τη φήμη του. Στη συνομιλία μας μέσω Zoom, μεσημέρι Τετάρτης, φοράει ένα χαβανέζικο πουκάμισο όπως αυτά που φοράει στα σόου του. Είναι χαμογελαστός, πρόθυμος για αστεία αλλά και προσγειωμένος. Καθώς υποβάλλω τις ερωτήσεις, ρουφάει τζούρες από το ηλεκτρονικό του τσιγάρο. Καθώς μου απαντά, χαζεύω τη βιβλιοθήκη πίσω του: πολλά CD, μικροσκοπικά ηχεία, ένα αστείο κουκλάκι, ένα στρατιωτικό κράνος που γράφει «Born to thrill».
Κύριε Κουκ, ξέρω ότι έχετε ένα κουτί με δισκέτες οι οποίες περιλαμβάνουν όλα τα samples που έχετε εντάξει σε κομμάτια σας. Χρησιμοποιείτε ακόμα δισκέτες;
Για τη δουλειά μου όχι. Τις έχω σαν αρχείο. Μια στο τόσο, κάποιος θα πει «ποιο είναι το σύμβολο που χρησιμοποίησες στο τάδε κομμάτι;», οπότε μπορώ να αποσπάσω την πληροφορία από τη δισκέτα.
Με τα σόσιαλ μίντια τι σχέση έχετε;
Στο Instagram περνάω τουλάχιστον μία ώρα τη μέρα. Διαβάζω όλα όσα μου στέλνουν στον επίσημο Fatboy Slim λογαριασμό μου και, αν κάτι έχει ενδιαφέρον, απαντώ. Ωραίο είναι να έχεις μια σύνδεση με αυτούς που σε αγαπούν. Στο Facebook δεν μπαίνω πολύ. Αλλά με το Instagram έχω πάθος, εθισμό, όπως θέλεις πες το.
Πάμε λίγο πίσω. Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο κομμάτι που σας έκανε να χορέψετε;
Ω! (Παύση). Το πρώτο τραγούδι που με έκανε να χορέψω… (Παύση). Ξέρεις τι; Δεν μου έχει κάνει κανένας αυτή την ερώτηση! Όλοι ρωτάνε για τον πρώτο δίσκο που αγόρασα, αλλά κανένας δεν μίλησε για χορό. Νομίζω ήταν οι Beatles και συγκεκριμένα το Ob-la-di, Ob-la-da. Πρέπει να ήμουν πέντε-έξι χρονών. Θυμάμαι να το ακούω και να μου αρέσει αυτό το groove [σ.σ.: μιμείται τον ήχο και τον ρυθμό του μπάσου, χορεύοντας στην καρέκλα του]. ΟΚ, το ξέρω, δεν είναι το πιο κουλ τραγούδι του κόσμου. Θα μπορούσα να είχα πει το Helter skelter.
Στην εφηβεία σας παίζατε πανκ, ύστερα μπήκατε στα κλαμπ ως DJ, έπειτα ήσασταν μπασίστας σε indie ροκ συγκρότημα (τους Housemartins), μετά φτιάξατε ηλεκτρονική μουσική. Βαριόσασταν εύκολα γενικά;
Περισσότερο έχει να κάνει με το πώς ένιωθα τη θέση μου στην κοινωνία, πολιτισμικά. Ήμουν ένα λευκό παιδάκι σε ένα προάστιο της Αγγλίας. Με το που μπαίνω στην εφηβεία, σκάει το πανκ ροκ. Ιδανικό είδος για να ξεκινήσεις, γιατί δεν χρειαζόταν να ξέρεις μουσική. Aπλώς έπιανες ένα όργανο και έκανες ότι παίζεις. Λίγο μετά άρχισε να μου αρέσει η μαύρη μουσική. Σήμερα μιλάμε για dance μουσική, αλλά τότε τη λέγαμε μαύρη μουσική – οι λευκοί δεν είχαν σχέση με αυτά. Παρότι έπαιζα φανκ και χιπ χοπ ως DJ, ένιωθα ότι το καθήκον μου, η παράδοση του τόπου μου, ας πούμε, ήταν να συμμετέχω σε μια indie ροκ μπάντα. Όταν πια εφευρέθηκε το drum machine και το sampler, μπορούσα να φτιάξω τη χορευτική μουσική που άκουγα.
Σας έχω ακούσει να λέτε ότι δεν σας άρεσε η acid house κουλτούρα, εκεί στα τέλη των ’80s, οπότε περιμένατε να ξεθυμάνει…
Θέμα γεωγραφίας ήταν βασικά. Όταν χτύπησε η acid house, ήμουν στο Χαλ με τους Housemartins, οπότε με προσπέρασε. Μετά από κάνα χρόνο γύρισα στο Μπράιτον και όλοι οι φίλοι μου φώναζαν: «Αcid! Αcid!». Τους άκουγα και έλεγα: «Τι σας συνέβη, ρε παιδιά;». Ήμουν αυτό που λέμε latecomer – και από τότε περνάω το υπόλοιπο της ζωής μου προσπαθώντας να επανορθώσω γι’ αυτό.
Το 1998 κυκλοφορείτε το άλμπουμ You ’ve come a long way, baby και σας μαθαίνουν οι πάντες. Tι ήταν αυτό που σας έδωσε αυτοπεποίθηση να ηχογραφήσετε έναν δίσκο μόνος στο σπίτι;
Διασκέδαζα. Αυτό ήταν όλο. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα γινόταν τέτοιος χαμός, απλώς είχα ιδέες. Ιδέες για μια μουσική που δεν ήταν ούτε house ούτε χιπ χοπ, αλλά κάτι το ενδιάμεσο. Mια πηγή έμπνευσης υπήρξαν οι Prodigy τότε. Συγκεκριμένα ο δίσκος Music for the jilted generation. Ήταν ο πρώτος dance δίσκος που «δούλεψε». Μέχρι τότε, στην dance μουσική κανένας δεν αγόραζε άλμπουμ και κανένας δεν έφτιαχνε σπουδαία άλμπουμ. Έβαζαν δύο καλά τραγούδια και τα υπόλοιπα ήταν fillers. Τέλος πάντων, άρχισα να φτιάχνω κομμάτια και κάποια στιγμή μού λένε από την εταιρεία: «Ξέρεις, αυτό το άλμπουμ μπορεί να κάνει κάτι». Ήταν η εποχή που οι DJs άρχισαν να παίζουν σε μεγάλες σκηνές, σαν αυτές που φιλοξενούν ροκ συγκροτήματα. Αυτό ήταν βασικά το άλμα μου. Σταμάτησα να παίζω σε κλαμπ και άρχισα να παίζω σε φεστιβάλ. Όχι στην dance σκηνή, που είναι κάπου στο πίσω μέρος, αλλά στη μεγάλη, κεντρική σκηνή.
Παίξατε και στο Γούντστοκ του ’99. Έχω ακούσει τις πιο τρελές ιστορίες. Bιασμοί, βανδαλισμοί, θάνατοι… Την ώρα του set σας, μια συμμορία έκλεψε ένα βανάκι και άρχισε να το οδηγεί προς το πλήθος. Πολλοί βλέπουν το συγκεκριμένο φεστιβάλ σαν την αρχή της πτώσης του ανδροκρατούμενου δυτικού κόσμου…
Προφανώς έχεις δει το ντοκιμαντέρ, οπότε ξέρεις περίπου τι συνέβη. Κοίτα, οι promoters έκαναν κάποια λάθη, αλλά δεν ήταν οι κακοί της ιστορίας. Οι κακοί ήταν όλοι αυτοί οι λευκοί, «ανώτεροι», μεθυσμένοι νταήδες που πουλούσαν τσαμπουκά. Γενικά πάντως, όταν έπαιξα εγώ το Σάββατο, δεν υπήρχε βία. Υπήρχε, θα έλεγα, ένας υπερβάλλων ενθουσιασμός. Η βία ξέσπασε την Κυριακή, αφού είχα φύγει. Τώρα, για να πουλήσει το ταινιάκι αυτό, επικεντρώθηκαν στα άσχημα. Υπήρχαν όμως και ωραία πράγματα στο φεστιβάλ.
Ένα από τα καλύτερα ρεμίξ που έχετε κάνει είναι αυτό για το Brimful of Asha των Cornershop. Διαβάζω ότι απλώς αυξήσατε την ταχύτητα και το ανεβάσατε σε υψηλότερο τόνο. Ακούγεται απλό. Αν είναι τόσο απλό, γιατί δεν το κάνουν κι άλλοι;
Κοίτα, κάθε κομμάτι έχει τα «κουμπιά» του. Το συγκεκριμένο θυμάμαι μου το είχαν στείλει κάτι φίλοι και τους είπα: «Φοβερό, αλλά πολύ αργό για κλαμπ». Ούτε καν ο ήχος του δεν ήταν για κλαμπ. Στέλνω λοιπόν στο συγκρότημα και τους λέω: «Αφήστε με να το πειράξω για να το παίζω ως DJ και, αν σας αρέσει, το κυκλοφορείτε». Δεν έκανα πολλά. Έβαλα μια μπασογραμμή, κάποια βαριά ντραμς και το επιτάχυνα. Ο λόγος που ανέβηκε σε άλλο τόνο είναι επειδή επιταχύνθηκε (γέλια). Πάντως, αν δεν ήταν φοβερό κομμάτι, δεν θα ήταν φοβερό ούτε το ρεμίξ του, πίστεψέ με.
ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΧΑΖΟΜΑΡΑ
Μαζί με σχήματα όπως οι Chemical Brothers και οι Prodigy, ο Fatboy Slim διέδωσε και καθιέρωσε το είδος που ονομάστηκε big beat. Ηλεκτρονική μουσική με βαριά breakbeats, λούπες από συνθεσάιζερ και, στην περίπτωσή του ιδίως, πολλά samples. Το big beat γνώρισε μεγάλη επιτυχία στo δεύτερο μισό των ’90s, λίγο αργότερα θεωρήθηκε ξεπερασμένο, ενώ σήμερα εξακολουθεί να γοητεύει, να προκαλεί χαμόγελα και να ξεσηκώνει.
Όταν ακούτε σήμερα τις παλιές σας επιτυχίες, αναρωτιέστε γιατί άγγιξαν τόσους ανθρώπους;
Καμιά φορά αναρωτιέμαι, όταν φτιάχνω ένα κομμάτι που δεν πάει τόσο καλά. Λέω: «Τι είχα κάνει τότε που δεν μπορώ να το κάνω τώρα;». (γέλια) Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι κομμάτια όπως το Right here, right now, το Rockafeller Skank και το Praise you «μιλάνε» ακόμα στους ανθρώπους. Αυτά τα τρία, όταν τα έγραφα, ήξερα ότι κάπου θα με πάνε. Αλλά ότι θα ακούγονται ακόμα 25 χρόνια μετά…
Το νιώθατε ότι κάνετε κάτι πρωτοποριακό;
Ναι. Περνούσα ωραία φτιάχνοντάς τα και ήξερα ότι δεν υπήρχαν πολλοί πριν από μένα που να είχαν κάνει μουσική βασισμένη εκατό τοις εκατό σε samples. Ήταν μια επανεφεύρεση του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι έφτιαχναν μουσική. Ξέρεις, το πιο απολαυστικό πράγμα για έναν καλλιτέχνη είναι η ελευθερία τού να σπάει τους κανόνες. Και διαπιστώνω ότι όσους περισσότερους κανόνες έσπαγα, τόσο μεγαλύτερη απήχηση είχε η μουσική μου.
Είναι κομμάτια γι’ αυτούς που πηγαίνουν σε κλαμπ, αλλά και γι’ αυτούς που δεν πηγαίνουν…
Βασικά είναι το εξής: Μεγάλωσα με Beatles, οπότε μου αρέσει η ποπ. Πήρα μια αίσθηση ελευθερίας και εφηβικής ζωηράδας από το πανκ ροκ και ύστερα άρχισα να χορεύω με χιπ χοπ και house. Οπότε είναι αυτά τα τέσσερα πράγματα μαζί: οι πιασάρικες μελωδίες της ποπ, το αναρχικό πνεύμα του πανκ ροκ, τα breakbeats του χιπ χοπ και η ενέργεια της acid house. Όλη η μουσική μου ιστορία ενώθηκε σε μια ιδέα.
Καινούργια είδη υπάρχουν σήμερα; Ή μόνο αναβιώσεις;
Δεν ξέρω… Αν το καλοσκεφτείς, τα περισσότερα μουσικά είδη αναβιώσεις είναι. Οι Beatles τι έκαναν; Μια πιο ξεσηκωτική βερσιόν της αμερικανικής σόουλ. Η house τι ήταν; Μια φυσιολογική εξέλιξη της ντίσκο. Κάθε καινούργια μουσική είναι λίγο ανακύκλωση της προηγούμενης. Αλλά έχεις δίκιο, δεν υπάρχει κάτι εντελώς φρέσκο. Νομίζω το dubstep ήταν η τελευταία φορά που είπαμε «ω, αυτό είναι καινούργιο!». Με τον τρόπο που καταναλώνεται σήμερα η μουσική μέσω του streaming, οι άνθρωποι δεν συναρπάζονται τόσο εύκολα. Παλιά αγόραζες έναν δίσκο, αγόραζες ένα T-shirt και γινόσουν μέλος μιας συμμορίας, όταν σου άρεσε ένα συγκρότημα. Τώρα κάνεις απλώς swipe.
To AI μπορεί να αλλάξει τη μουσική;
Είναι σίγουρα ενδιαφέρον. Αυτή τη στιγμή έχω software μέσω του οποίου μπορώ να αποσπάσω τη φωνή από ένα τραγούδι και να την μπλέξω με κάτι άλλο. Μου αρέσει επίσης να ακούω τον Πoλ Μακάρτνεϊ να τραγουδάει Beach Boys. Πλάκα έχει. Υπάρχουν όμως πράγματα στην ανθρώπινη δημιουργικότητα, μικρά λαθάκια ή μια ηθελημένη χαζομάρα, που ένας υπολογιστής δεν θα τα καταλάβει ποτέ. Το λέει και το όνομα: «τεχνητή νοημοσύνη». ΟΚ, αλλά τι θα γίνει με την τεχνητή ανοησία;
Πολλά από αυτά που ενεργοποιούν τους ανθρώπους στη μουσική, στην κωμωδία, στο θέατρο, πολλά από αυτά που μας γοητεύουν και μας συγκινούν, πηγάζουν από την ανθρώπινη βλακεία. Χωρίς να θέλω να ακουστώ αγενής, υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες τους οποίους θα μπορούσε να αντικαταστήσει το ΑΙ και δεν θα το καταλαβαίναμε ποτέ. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι πιο βλάκας από αυτούς. Πριν από κάποιους μήνες, ένα ΑΙ έγραψε στίχους σε στιλ Νικ Κέιβ και ακόμα και ο Νικ Κέιβ είπε: «Ρε συ, είναι κάπως τρομακτικό». Από περιέργεια καθίσαμε με έναν φίλο και το βάλαμε να γράψει στίχους Fatboy Slim. Καμία σχέση! Μας έβγαζε κάτι πράγματα του στιλ «come on baby, let’s dance, let’s dance». Ε όχι, ρε παιδιά! Πρέπει να είναι κάτι πιο χαζό από αυτό!
Αναφέρετε συχνά τη χαζομάρα. «Κάνω μουσική για τους γοφούς, όχι για το μυαλό», έχετε πει. Έγιναν ποτέ σοβαρά τα πράγματα στη ζωή σας, ακριβώς εξαιτίας αυτής της χαζομάρας;
Εξαιτίας της χαζομάρας, όχι. Αλλά χρειάστηκε να επιβληθώ στη διασκέδασή μου και όχι να την αφήνω να μου επιβάλλεται εκείνη. Έτσι, πριν από 14 χρόνια έκοψα εντελώς τα ναρκωτικά και τις ουσίες. Αυτή ήταν η μόνη επικίνδυνη χαζομάρα, για μένα τουλάχιστον. Κατά τα άλλα, στον κόσμο του entertainment όσο πιο χαζός είσαι, τόσο μεγαλύτερη επιτυχία έχεις. Δεν το λέω υποτιμητικά! Δες τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της ποπ, τον Μάικλ Τζάκσον, τη Μαντόνα. Δεν έχουν καμία λογική. Ζoυν στον δικό τους κόσμο και είναι γεμάτοι ψεγάδια. Μας αρέσει να έχουν ψεγάδια οι ποπ σταρ μας, γιατί έτσι νιώθουμε ότι τα γλιτώνουμε εμείς.
Είπατε ότι κόψατε το αλκοόλ και τις ουσίες πριν από 14 χρόνια. Φτάσατε ποτέ στο σημείο να μην μπορείτε να κάνετε DJ set επειδή ήσασταν μεθυσμένος;
Δυστυχώς όχι, γιατί, αν είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο, θα είχα σταματήσει νωρίτερα! Έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να μιλήσω και να μην μπορώ να σταθώ. Αλλά όχι να μην μπορώ να παίξω. Όταν μπαίνω πίσω από τα decks, κάτι γίνεται και κάνω focus. Η προσωπική μου ζωή ήταν αυτή που καταστρεφόταν λόγω του αλκοόλ, όχι τα DJ sets μου.
Σήμερα πώς είναι η ζωή σας; Έχετε ζωή έξω από τη μουσική; Έχετε χόμπι;
Έχω δύο παιδιά, το οποίο είναι κάτι μεταξύ χόμπι και δουλειάς. Λατρεύω την τέχνη, μου αρέσει πολύ να συζητάω με ζωγράφους και καλλιτέχνες του δρόμου και να κάνω πράγματα μαζί τους. Μου αρέσει ο London Police, ο Σέπαρντ Φέρι, o Kένι Σαρφ… Έχω αχρωματοψία και δεν πιάνουν τα χέρια μου, οπότε είμαι ένα απλό fan boy δίπλα τους. Επίσης μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Είμαι μέτοχος στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, η οποία αυτόν τον καιρό δεν τα πηγαίνει κι άσχημα.
Έχετε αχρωματοψία; Περίεργο! Φοράτε συνέχεια αυτά τα παρδαλά πουκάμισα…
Ναι. Μάλλον τα φοράω επειδή δεν μπορώ να τα δω.
ΠΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ
Ίσως η πιο εμβληματική στιγμή στην καριέρα του Fatboy Slim είναι το περίφημο Big Beach Boutique ΙΙ, η μεγάλη δωρεάν συναυλία που έδωσε στο Μπράιτον, δηλαδή την πόλη του, το 2002. Οι διοργανωτές υπολόγιζαν γύρω στις 60.000 άτομα. Τελικά μαζεύτηκαν περισσότεροι από 250.000. Ο μόνος λόγος που το event δεν ακυρώθηκε ήταν ο φόβος της ταραχής που θα προκαλούσε μια τέτοια απόφαση. Δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, πάνω από 170 τραυματίστηκαν και η πόλη (ακούγεται απίστευτο) ξέμεινε από αλκοόλ. Δεδομένου ότι η επερχόμενη αθηναϊκή συναυλία θα πραγματοποιηθεί επίσης κοντά στη θάλασσα, αρκετοί φαντασιώνονται μια αναβίωση του Big Beach Boutique ΙΙ, φερμένη, υποθέτω, σε ένα πιο ασφαλές πλαίσιο.
Τι θυμάστε από εκείνη τη βραδιά;
Είναι περίεργο, θυμάμαι λίγα πράγματα. Κυρίως γλυκόπικρα συναισθήματα έχω. Πιθανόν να έχεις ακούσει για εκείνο το κορίτσι που πέθανε μετά… Ο Τύπος στράφηκε εναντίον μου, δέχτηκα επιθέσεις, δέχτηκα πόλεμο. Εκείνο τον καιρό ήμουν τρομερά πολυάσχολος, κάθε βδομάδα γινόταν κάτι καινούργιο. Χάος! Οπότε προχώρησα παρακάτω. Όταν φτιάχναμε το ντοκιμαντέρ πέρυσι, στην επέτειο των 20 χρόνων, το είδα πιο αντικειμενικά και λιγότερο συναισθηματικά. Και το χάρηκα! Ήταν ένας σταθμός για την καριέρα μου και για πολλούς ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας τότε. Οπότε, ναι, χάρηκα που το ξαναείδα τώρα που δεν με πονάει πια.
Σας έχουμε στο μυαλό μας σαν έναν «χαρούμενο τρελάρα». Υποθέτω υπάρχει και μια πιο μελαγχολική πλευρά…
Δεν μένω πολύ στη μελαγχολία. Το λέω αυτό γιατί, όπως θα έχεις παρατηρήσει, κάποιοι άνθρωποι απολαμβάνουν τη μελαγχολία τους, την πουλάνε κιόλας. Εντάξει, είμαι άνθρωπος όπως όλοι μας και έχουν συμβεί πράγματα στη ζωή μου που με έχουν ρίξει. Έχω δώσει τις μάχες μου, έχω αντιμετωπίσει κάποια θέματα ψυχικής υγείας και σίγουρα είμαι πιο στοχαστικός απ’ ό,τι μαρτυρά η δημόσια εικόνα μου. Αλλά μελαγχολικός δεν θα έλεγα ότι είμαι.
Το σόου στην Αθήνα είναι προγραμματισμένο δύο μέρες πριν από τα γενέθλιά σας. Γίνεστε 60! Θα το γιορτάσετε;
Θα το γιορτάσω σπίτι ήσυχα, με φίλους. Φυσικά και θα το γιορτάσω. Μου φαίνεται κατόρθωμα που έφτασα τα 60. Υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που δεν έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι θα έφτανα σε αυτή την ηλικία…
Χαίρομαι που μπορώ ακόμα να παίζω, γιατί ξέρεις, η ηλικία συνταξιοδότησης ενός DJ δεν είναι συγκεκριμένη. Πρέπει να έρχεται ο κόσμος να σε ακούει. Αγαπάω πολύ τη δουλειά μου και το συνειδητοποίησα ξανά στο lockdown, οπότε σταμάτησα να παίζω για ενάμιση χρόνο.
Όταν σας καλούν σε πάρτι, σας ζητούν ποτέ να καθίσετε πίσω από το laptop και να κάνετε τον DJ;
Μπα, όχι. Σε γάμους καμιά φορά, μπορεί (γέλια). Αλλά συνήθως καταλαβαίνουν ότι είναι η δουλειά μου και ότι δεν θέλω να δουλεύω όταν διασκεδάζω.
Όταν πάτε σε μπαρ και ο DJ δεν παίζει καλά, γίνεστε επικριτικός και γκρινιάρης;
Απλώς ακούω. Οι DJs μαθαίνουμε ακούγοντας, μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο. Μια φορά ένας μου είχε πει: «Περνούσα ωραία, ένιωθα ότι παίζω φοβερά και ξαφνικά μπήκες στο κλαμπ και τα έχασα!». Μου έχει συμβεί κι εμένα. Αν παίζω μουσική και από πίσω μου στο DJ booth στέκεται ο Καρλ Κοξ, τα χάνω.
Στο πόστερ της περιοδείας σας φοράτε ένα στρατιωτικό κράνος που γράφει «Born to thrill». Πιστεύετε όντως ότι γεννηθήκατε για να συγκινείτε;
Ε, ξέρεις τώρα, παίζω λίγο με το Full Metal Jacket, το Αποκάλυψη τώρα, αυτό το πολεμικό χιούμορ… Βασικά παίξαμε ως μπάντα στον γάμο ενός φίλου και για να τον πειράξουμε ντυθήκαμε στρατιώτες, ήταν μέρος της αμφίεσης. Είχε πλάκα, οπότε είπα να το χρησιμοποιήσω μετά και σε φωτογράφιση. Εντάξει, δεν θα ισχυριζόμουν ποτέ ότι γεννήθηκα για να συγκινώ… Ένα αστείο είναι.
Δεν νιώθετε, όμως, ότι ήρθατε στον κόσμο για να κάνετε τους ανθρώπους χαρούμενους;
Ναι, και όπως σου είπα, το συνειδητοποίησα στο lockdown. Ο σκοπός της ζωής μου είναι να διασκεδάζω τους ανθρώπους. Να ελευθερώνω τους γοφούς τους, να τους παίρνω για μερικές ώρες έξω από τον απαίσιο, τραγικό κόσμο στον οποίο ζούμε. Έχει μια δύναμη η μουσική. Δεν φτιάχνεται για να επιμορφώσει τους ανθρώπους, αλλά για να τους βγάλει από τον εαυτό τους, να τους δώσει λίγες ώρες off από την πραγματικότητα. Αυτό κάνω από τη μέρα που τέλειωσα το σχολείο. Οπότε, ναι, νομίζω ότι γεννήθηκα γι’ αυτό. Τώρα το κράνος… Ίσως θα έπρεπε να λέει: «Γεννημένος για να προσπαθεί να συγκινεί». Αλλά δεν ακούγεται τόσο ωραίο, ε;
Ο Fatboy Slim θα εμφανιστεί στο Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ στις 14/7. Tη συναυλία θα ανοίξει ο Hank K. Ώρα έναρξης: 19.30. Η εκδήλωση έχει ελεύθερη είσοδο για το κοινό, χάρη στη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.
