Στη δημοκρατία του ΝΒΑ είναι υπέροχο να είσαι τελευταίος. Το σύστημα που επιτρέπει στους ουραγούς κάθε σεζόν να επιλέγουν πρώτοι τα νέα ταλέντα στη διαδικασία του ντραφτ ανακυκλώνει πολύ επιτυχημένα την ελπίδα στον κόσμο του αμερικανικού μπάσκετ: οι τελευταίοι έσονται πρώτοι, αργά ή γρήγορα, ειδικά αν το ντραφτ κρύβει κάποια περίπτωση όπως αυτή του Βικτόρ Γουεμπανιαμά.
Αρκετές ομάδες έκαναν τον προγραμματισμό τους την τελευταία διετία ώστε να αποδυναμωθούν επαρκώς και στο τέλος της φετινής σεζόν να βρεθούν στις τελευταίες θέσεις, αυξάνοντας τις πιθανότητές τους να επιλέξουν τον 19χρονο Γάλλο, που θεωρείται το μεγαλύτερο ταλέντο του αιώνα μας. Ικανότεροι όλων σε αυτόν τον παράδοξο ανταγωνισμό αποδείχτηκαν οι Σαν Αντόνιο Σπερς, οι οπαδοί των οποίων πανηγύρισαν τη συγκυρία πιθανόν περισσότερο από εκείνους των Νάγκετς, που κατέκτησαν το πρωτάθλημα. Η ελπίδα, ως γνωστόν, είναι πιο γλυκιά ακόμη και από τη νίκη. Και ο νεαρός Βικτόρ, ύψους 2,26 μ., αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό, την ελπίδα.
Είναι, επίσης, πιθανότατα ο πιο δημοφιλής κάτοικος της πολιτείας του Τέξας, αν και δεν βρίσκεται εκεί παρά μόνο λίγες ημέρες. Το αεροπλάνο του προσγειώθηκε στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Σαν Αντόνιο και πέρασε τιμητικά κάτω από μια αψίδα νερού, πριν τον υποδεχτεί ένα ενθουσιασμένο πλήθος που ήθελε να τον δει από κοντά, σαν να χρειάζονταν μια απόδειξη ότι αυτό το πλάσμα όντως υπάρχει. «Οι εξωγήινοι υπάρχουν!» έγραφε το πλακάτ μιας χαμογελαστής Αμερικανίδας. Βέβαια ο Γουεμπανιαμά, εκτός από εξωγήινος, είναι και μονόκερος.
Μονόκεροι και εξωγήινοι
Οι Αμερικανοί αποκαλούν «μονόκερους» τους παίκτες εκείνους που διαθέτουν έναν σπάνιο συνδυασμό χαρακτηριστικών, κυρίως ψηλούς αθλητές, πάνω από τα 2,10 μ., που όμως έχουν δεξιότητες «κοντών» (πάσα, οργάνωση παιχνιδιού, μακρινό σουτ, χειρισμό της μπάλας). Αν και μονόκεροι εμφανίζονταν κάθε τόσο στα παγκόσμια γήπεδα από τα παλιά τα χρόνια (Σαμπόνις, Κούκοτς κ.ά.), ο όρος έγινε της μόδας την τελευταία δεκαετία, όταν το είδος τους πολλαπλασιάστηκε, έως ένα σημείο επειδή η αναζήτησή τους έγινε προτεραιότητα για τις ομάδες του ΝΒΑ. Ως αφετηρία της νέας εποχής των μονόκερων αντιμετωπίζεται το 2015, όταν επιλέχθηκε στο τέταρτο νούμερο του ντραφτ από τη Νέα Υόρκη ο Λετονός γίγαντας Κρίσταπς Πορζίνγκις, ύψους 2,21 μ., ο οποίος σούταρε τρίποντα από όποια απόσταση ήθελε. Ακολούθησε ο Γιάννης, που έτρεχε σαν περιφερειακός παρά τα 2,11 μ., καθιστώντας αδύνατο το μαρκάρισμά του, και ο Νίκολα Γιόκιτς, ίδιου ύψους, ένας επί τοις ουσίας πλέι μέικερ από τη θέση του σέντερ. Και αρκετοί ακόμη, από διάφορες γωνιές του πλανήτη, οι οποίοι εμφανίζονται κάπου στην εφηβεία τους στα ραντάρ των Αμερικανών σκάουτερ, και με τον μυστηριώδη εξωτισμό τους δημιουργούν μια φαντασίωση για το μέλλον. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένες περιπτώσεις μονόκερων που αποδείχτηκαν απλά άλογα, χωρίς τίποτα μεταφυσικό, αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα, η ελπίδα είναι περίεργο πράγμα.
«Όλοι ονομάζονται μονόκεροι τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτός εδώ είναι μάλλον εξωγήινος», είπε ο Λεμπρόν Τζέιμς παρακολουθώντας τον Γουεμπανιαμά σε έναν αγώνα επίδειξης πριν από μερικούς μήνες. Ο Γουεμπανιαμά είχε παρουσιάσει όλη την γκάμα των κινήσεών του: σούταρε από μακριά, χειριζόταν την μπάλα εντυπωσιακά δεδομένου του ύψους του, έκοβε αναμενόμενα όποιον αντίπαλο πλησίαζε προς το καλάθι του και μπορούσε να τρέξει, όντας ελαφρύς και ευκίνητος, κάτι επίσης σπάνιο για έναν άνθρωπο που με ένα στοιχειώδες αλματάκι μπορεί να κρεμαστεί από την μπασκέτα. Οι μονόκεροι που εμφανίζονταν τα προηγούμενα χρόνια μπορούσαν να συνδυάσουν κάποια από τα χαρακτηριστικά των περιφερειακών παικτών, όχι όλα. Ο Γουεμπανιαμά μπορεί να κάνει τα πάντα. ‘
«Είναι ένα ταλέντο που εμφανίζεται μία φορά σε κάθε γενιά», είχε καταλήξει ο Λεμπρόν. Τα ίδια περίπου λόγια χρησιμοποίησαν και στο Sports Illustrated, που τον φιλοξένησαν στο εξώφυλλό τους. Είναι ένα ταλέντο που δεν έχει εμφανιστεί ποτέ, αυτή είναι η αλήθεια, απλώς μένει να αποδειχτεί και στην πράξη.
Το μετρό είναι εμπειρία
Η πραγματικότητα συχνά κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις. Είναι πολλά τα παραδείγματα των αθλητών που προδόθηκαν από το σώμα τους (τραυματισμοί) ή από το μυαλό τους (ασταθείς ψυχολογικά, συναισθηματικά ευάλωτοι, επιρρεπείς σε εξωαγωνιστικές δραστηριότητες), αποτυγχάνοντας να εξελιχθούν σε ό,τι υποτίθεται ότι θα εξελίσσονταν. Μπορεί το αδύναμο σώμα του Γουεμπανιαμά, τελικά, να μην αντέξει στη σύγκρουση με τα «θηρία» που θα συναντήσει στο ΝΒΑ. Μπορεί η αμερικανική ζωή να τον παρασύρει σε περίεργα μονοπάτια. Μπορεί να συμβεί οτιδήποτε. Μπορεί να αφήσει εποχή. Μπορεί σε είκοσι χρόνια να μιλάμε για τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών. Αλλά αυτά έχουν ελάχιστη σημασία σήμερα. Αυτές τις μέρες, η Αμερική απολαμβάνει το κεφάτο χαμόγελο του «Γουέμπι» και την κατασκευή ενός νέου ήρωα στο μοντέλο των αφηγήσεων που παράγονται μαζικά στην αμερικανική κουλτούρα, ενώ εκείνος αφήνεται στη γοητεία του αμερικανικού ονείρου και στην καινούργια ζωή του σούπερ σταρ, που για την ώρα τού εξασφαλίζει η προοπτική όσων θα καταφέρει.
Λίγο πριν από το ντραφτ που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη, ο Γουεμπανιαμά πέρασε από το ιστορικό γήπεδο των Γιάνκις, της θρυλικής ομάδας μπέιζμπολ του Μπρονξ, όπου είχε κληθεί για την εθιμοτυπική πρώτη ρίψη – μια παράδοση που έχουν υπηρετήσει στο παρελθόν ακόμη και πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Γουεμπανιαμά μπήκε στο γήπεδο χαλαρός, έπιασε την μπάλα του μπέιζμπολ, που έμοιαζε στην πελώρια παλάμη του με μπαλάκι του πινγκ πονγκ, και την έριξε ατυχώς πολύ πλάγια, διασκεδάζοντας με την αδεξιότητά του μαζί με αρκετές χιλιάδες ανθρώπους στις κερκίδες. Αργότερα ο ίδιος περιέγραψε στα μίντια τη βόλτα του στη Νέα Υόρκη, σχολιάζοντας ότι του φάνηκε πολύ ωραία εμπειρία το ότι διέσχισε την πόλη με το μετρό. Στο οποίο βέβαια χρειαζόταν να στέκεται σκυφτός, για να μη σκουντάει στην οροφή του.
Οι φανέλες του επίσης υπήρξαν πρόβλημα την περσινή χρονιά, καθώς το ταπεινό κλαμπ της Μετροπολιτάν έπρεπε να τις κάνει ειδική παραγγελία. Χαλάλι, πάντως, γιατί η ομάδα έφτασε μέχρι τους τελικούς του γαλλικού πρωταθλήματος (έχασε από τη Μονακό), με τον Γουεμπανιαμά να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο με διψήφιους μέσους όρους όλη τη σεζόν σε πόντους (21,6) και ριμπάουντ (10,4), μαζί με κάτι περισσότερα από τρία μπλοκ ανά αγώνα. Σε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του, το περασμένο φθινόπωρο, ο προπονητής της Λιμόζ είχε δηλώσει απελπισμένος ότι ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει θα ήταν με έναν ελεύθερο σκοπευτή στην κερκίδα.
Το τέλειο ταίριασμα
Ο Γουεμπανιαμά μεγάλωσε σε αθλητική οικογένεια. Ο πατέρας του έκανε τριπλούν, μήκος και ύψος, και η μαμά του έπαιζε μπάσκετ (σήμερα είναι προπονήτρια), όπως και ο παππούς του. Ακόμη και η γιαγιά του έπαιζε μπάσκετ. Ο ίδιος ξεκίνησε ως τερματοφύλακας, αλλά όσο ψήλωνε γινόταν σαφές ότι έπρεπε να ακολουθήσει το πεπρωμένο του. Υποστήριζε, μάλιστα, τους Σαν Αντόνιο Σπερς – υπάρχουν παιδικές του φωτογραφίες που φοράει τη φανέλα τους. Οι Γάλλοι παραδοσιακά υποστηρίζουν τους Σπερς, την ομάδα που έπαιξε ο Τόνι Πάρκερ και ο Μπορίς Ντιό, και το γεγονός ότι ο μεσσίας του παγκόσμιου μπάσκετ θα βρεθεί κι αυτός στο Τέξας συνεχίζει ένα όμορφο αφήγημα.
Στο μεταξύ, βέβαια, οι Σπερς δεν είναι πια η ομάδα που κυριαρχούσε στα μέσα της δεκαετίας των ’00s, ούτε η ομάδα που έπαιξε το πιο όμορφο μπάσκετ της σύγχρονης εποχής (2014). Είναι μια κακή ομάδα, που έγινε χρόνο με τον χρόνο χειρότερη, επενδύοντας στην προοπτική της απόκτησης του Γουεμπανιαμά. Στον πάγκο τους, πάντως, βρίσκεται ακόμα ο μέγας σοφός του αμερικανικού μπάσκετ, Γκρεγκ Πόποβιτς, ο οποίος φαίνεται ότι ανέβαλε τη σύνταξή του για να χτίσει μία ακόμη αυτοκρατορία γύρω από τον νεαρό Γάλλο. Η σχέση λοιπόν μοιάζει ιδανική, πρόκειται για το τέλειο ταίριασμα. Ο Γουεμπανιαμά ονειρευόταν τους Σπερς, και οι Σπερς εκείνον. Με το που έφτασε στην πόλη, του έστειλαν μάλιστα μια αντιπροσωπεία εκλεκτών προσώπων για να τον βάλουν στο κλίμα, τρεις θρύλους της ομάδας, τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον, τον Τιμ Ντάνκαν και τον Μανού Τζινόμπιλι, οι οποίοι παρέλαβαν τον μικρό και τον έβγαλαν για βραδινό φαγητό. «Αυτή είναι η ζωή που ήθελα», είπε μετά ο Γουεμπανιαμά. «Γι’ αυτό δούλευα και αυτό περίμενα τόσο καιρό. Μοιάζει πολύ κανονικό για μένα».
