Θυμάμαι τον Κωνσταντίνο Βήτα να λέει σε μια παλιά συνέντευξη ότι λατρεύει τις αρνητικές κριτικές. Προσωπικά δυσκολεύομαι να βρω αρνητική κριτική προς το έργο του ή το έργο των Στέρεο Νόβα, τα τελευταία χρόνια – και αναρωτιέμαι αν αυτή η αποδοχή τού προκαλεί αμηχανία. Αν έρχονται δηλαδή στιγμές που του λείπει o αντίλογος, ένα πιο σκληρό στρώμα για να κοιμάται καλύτερα. Φυσικά, χαίρομαι την επιτυχία των Στέρεο Νόβα. Τη θεωρώ δίκαιη. Πίσω στα άγρια ’90s, πρόβαλαν την ευαισθησία ως δύναμη. Έμπλεξαν μοναδικά την τέκνο με την ambient και την ποίηση με τη ραπ, είδαν την ομορφιά μέσα στο γκρίζο αστικό τοπίο (και όχι σε μια εξιδανικευμένη επαρχία), έκαναν γκέι αναφορές σε μια ασφυκτικά στρέιτ εποχή, κράτησαν αποστάσεις από τη μαγκιά του ροκ, τον λυγμό του έντεχνου, αλλά και την ίδια τη δημοσιότητα, παραμένοντας ντροπαλοί, αντικοινωνικοί, ακριβοθώρητοι.
Αγαπάω κυρίως τα δύο πρώτα άλμπουμ τους. Την ίδια στιγμή, έχω φίλους που θεωρούν ότι έπιασαν κορυφή με το Τέλσον. Στην Ίριδα, το EP που μόλις κυκλοφόρησαν, η φωνή του Κ. Βήτα λείπει, η αισθητική του εξωφύλλου είναι παράξενη, η παραγωγή υπερβολικά καθαρή, η απόσταση σίγουρα μεγάλη από εκείνο το συνταρακτικό ντεμπούτο του 1992 και τη συναισθηματική έντασή του. Ίσως το παράταιρο, φωσφοριζέ ζαρκάδι του εξωφύλλου να αντιπροσωπεύει τους ίδιους τους Στέρεο Νόβα στο σήμερα: το πόσο δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε ένα κλίμα καθολικής αποδοχής, το περίεργο χιούμορ τους, τη διάθεσή τους για παιχνίδι και για ρήξη με τις προσδοκίες του μεγάλου πλήθους, που το Σάββατο θα βρεθεί στην Πλατεία Νερού για να τους αποθεώσει ξανά, χωρίς καν να τους βλέπει.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Άννα Βίσση – Τώρα (1988)
Όταν το τώρα της ελληνικής ποπ με κυνηγάει να μου κάνει κακό, κλειδώνομαι σπίτι και ακούω το Τώρα της Άννας Βίσση. Τραγούδια όπως η Κυψέλη, το 1988 κι ακόμα σ’ αγαπώ ή τα Μαθητικά χρόνια έχουν ένα μείγμα αφέλειας και χαρμολύπης που μόνο η σπουδαία ποπ προσφέρει. Τα ακούω εν αναμονή της μεγάλης συναυλίας στην Πετρούπολη (12/07), με γκεστ σταρ τον δημιουργό τους, Νίκο Καρβέλα.
