Σαράντα χρόνια μετά το δισκογραφικό τους ντεμπούτο, θα μπορούσα να γράψω ένα ειλικρινές γράμμα αγάπης με παραλήπτες τους Wham!. Το Careless Whisper, από το δεύτερο άλμπουμ τους Make it Big που κυκλοφόρησε το 1984, είναι ένα από τα δύο πρώτα «ξένα» τραγούδια που θυμάμαι. Το άλλο είναι το Don’t Stop the Dance του Μπράιαν Φέρι, που άρχισε να παίζει σε ραδιόφωνα, πικάπ και κασετόφωνα το θέρος του ’85. Ίσως αυτή η ανάμνηση, βέβαια, να είναι λίγο επινοημένη. Δεν ήμουν ούτε τριών ετών όταν πρωτοκυκλοφόρησαν αυτά τα «χιτάκια» – για να μιλήσω στη γλώσσα της εποχής. Μέσα στο μυαλό μου, όμως, όπως μπορώ να αναπαραγάγω ως ειλικρινείς τις εικόνες με τις σχοινένιες καρέκλες και τα χαλίκια της παραλίας του Ζούμπερι, πίσω από την οποία οι γονείς μου είχαν ένα λαϊκό εστιατόριο, κάτι ανάμεσα σε ταβερνείο και σουβλακερί, έτσι αβίαστα μπορώ να τους προσθέσω ως σάουντρακ τη φωνή του Τζορτζ Μάικλ και το άλτο σαξόφωνο του Στιβ Γκρέγκορι, που επί χρόνια μετά το άκουγες παραλλαγμένο σε κάθε ποπ μπαλάντα που φιλοδοξούσε να χορευτεί ως μπλουζ και να ανεβεί ψηλά στα τσαρτ.
Μεγαλώνοντας έπειτα στα ’90s, όταν οι Wham! ήταν πλέον τελειωμένη ιστορία, κι αφού επιχείρησα να γράψω –κι έγραψα– ελληνικούς στίχους πάνω στη μελωδία του Careless Whisper, τη λοιπή μουσική παραγωγή του ντουέτου της παιδικής μου ηλικίας, που δεν άκουσα στην ώρα της, εξαιρουμένου, αλίμονο, του Last Christmas και του Club Tropicana, καθώς το πρώτο ζει μια νέα ζωή κάθε Χριστούγεννα και το δεύτερο κάθε καλοκαίρι, την ανακάλυψα αποσπασματικά μέσα από τα «so ’80s» αφιερώματα του MTV, ως έφηβος. Δεν ήταν μόνο ο ήδη ρετρό, ξεσηκωτικός ήχος τους που με τραβούσε σαν μαγνήτης, αλλά και μια αρμάδα από εξω-μουσικούς παράγοντες: ο τρόπος που χόρευε ο Τζορτζ Μάικλ, οι μες ανταύγειες στην κόμη του, τα μελισσιά του μάτια, τα hot pants που φορούσε στο βιντεοκλίπ του Wake Me Up Before You Go-Go, αλλά και το γεγονός ότι λόγω κυπριακής καταγωγής τον ένιωθα «δικό μου άνθρωπο». Ο Άντριου παρέμενε για μένα ένα μυστήριο τρένο. Από τα λίγα που θυμάμαι να διαβάζω στον μουσικό Τύπο για εκείνον, πάντοτε με αφορμή τον Μάικλ, είχα σχηματίσει την εικόνα ενός άνδρα που κάποτε έφαγε μια πετριά και τα βρόντηξε όλα, ενός άνδρα που ίσως, τελικά, να ήταν μια κόπια της σκοτεινής πλευράς της δικής μου ψυχοσύνθεσης.
Επί χρόνια, μέχρι να συναναστραφώ, υπό τις πιο παράξενες συνθήκες, καλλιτέχνες με παρόμοιες βιογραφίες που έζησαν τη δόξα και έπειτα συνέχισαν την πορεία τους πάνω στη Γη ως «κανονικοί άνθρωποι», ηθελημένα, όχι από μεγάλες ατυχίες στη ζωή, δεν μπορούσα να διανοηθώ τι μπορούσε να οδηγήσει κάποιον διάσημο να τα αφήσει όλα πίσω του καίγοντας γέφυρες. Ο «ταλαντούχος κύριος Ρίτζλεϊ», που όλοι τον θεωρούσαν ατάλαντο, με την επιστροφή του στο προσκήνιο διεκδικεί de facto την αναγνώριση της συνεισφοράς του στους Wham!, ασχέτως αν τα ρίχνει όλα στην οκνηρία του ή στην αδιαφορία του για τα συμπαρομαρτούντα τού να είναι κανείς ποπ είδωλο. Κι αυτό, όσο κι αν το αρνείται, όσο κι αν κάποιοι κυνικοί θα σκεφτούν ότι επιστρέφει γιατί, πολύ απλά, τα έτοιμα λεφτά κάποια στιγμή τρώγονται ή σταματούν να γεννούν νέα. Περιπτώσεις σαν τη δική του, βέβαια, προσθέτουν ουμάμι στον μύθο γύρω από συγκροτήματα όπως οι Wham!, που με μόλις «δυόμισι» στούντιο άλμπουμ (το τρίτο ήταν best-of) έγραψαν ιστορία.
Τι ήταν, όμως, στ’ αλήθεια οι Wham!; Ξενυχτώντας για να ακούσω χθες μονοκοπανιά στο YouTube Music όλα τα τραγούδια που ηχογράφησαν, προσεκτικά και με καθαρό αυτί, να ξεχωρίσω τις κιθάρες και τα πίσω φωνητικά στα χιτ τους που χόρεψα μόνος στο δωμάτιό μου περιμένοντας να μεγαλώσω και όσα αργότερα τραγούδησα με φάλτσα, κλεισμένη φωνή στα κλαμπ, αναφωνώντας με το που έπαιζαν οι πρώτες νότες της εισαγωγής τους «Το τραγούδι μου!», κατέληξα πως ήταν, είναι και θα είναι τα τζιτζίκια που ακούγονται στην αρχή του Club Tropicana. Αλλιώς, τα πιο ανέμελα καλοκαίρια μας, επινοημένα ή μη.
Το ντοκιμαντέρ Wham! προβάλλεται στο Netflix. / Το box set The singles: Echoes from the Edge of Heaven κυκλοφορεί σε διάφορες εκδόσεις από την Panik Records/Sony Music.
