Παρασκευή ως συνοδηγός − «Τρελοί κι αλλοπαρμένοι, στο γκάζι κολλημένοι». Το φανάρι δείχνει πράσινο για τους πεζούς. Ποιους πεζούς; Μόνο Πεζό, γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία εκ Παρισίων. Γκαζώνουν επιτηδευμένα, σε μουτζώνουν που τολμάς να περάσεις τη διάβαση, αλλά προλαβαίνεις να δεις μέσα από το παρμπρίζ να ανοιγοκλείνουν τα στόματά τους. Αλλάζουν άγαρμπα λωρίδες, χώνονται με το στανιό να μπουν σε εκείνη που κινείται, αλλά θα ακινητοποιηθεί, μόλις τα καταφέρουν. Car-ma is a b***h, λένε στο χωριό μου.
Σάββατο στο Κέντρο
Οι ποδηλάτες εκμεταλλεύονται όσους κεντρικούς δρόμους δεν καταλαμβάνουν οι Αθηναίοι. Γιαγιάδες και κουίρια κρατούν μια βεντάλια στις στάσεις των λεωφορείων και τα βλέμματα των υπολοίπων φανερώνουν ζήλια, επειδή ιδρώνουν. Η μυρωδιά του ωμού κρέατος μπλέκεται με την ψαρίλα που αναδύεται από τους λιωμένους πάγους που περιέβαλλαν τις τσιπούρες της Βαρβακείου. Κακή επιλογή οι μπριζόλες για Σάββατο μεσημέρι. Το Ντάτσουν παίρνει ξυστά τον προφυλακτήρα ενός Smart. «Ρε συ, σε τράκαρε». Μία που βγαίνει να δει το νούμερο του Ι.Χ., μία που σιχτιρίζει. Η φρεσκοαγορασμένη και φρεσκοπλυμένη μπλούζα του διπλανού λερώνεται με παγωτό μηχανής σοκολάτα. Σιχτιρίζει κι αυτός. Ο έρωτας με τις παλιές πινακίδες δεν λέει να σταματήσει. Σαρωθροποιεία και φαρμακεία που δεν υπάρχουν πια και η ελπίδα να έχει διασωθεί εκείνη η επιγραφή που αναγράφει «μόδα, φτήνεια» στην Αγίου Μάρκου σβήνει ολοκληρωτικά στη θέα ενός πράσινου τοίχου. Πρόλαβα μια εικόνα της παλιάς Αθήνας και την είδα να γίνεται βορά στην ανάπτυξη. Σιχτιρίζω κι εγώ.
Κυριακή με τις μνήμες
Στη σκονισμένη βιτρίνα ενός δισκάδικου στα Εξάρχεια είναι κρεμασμένη μια εικονογραφημένη αφίσα που απεικονίζει τη Λα Ράμπλα στη Βαρκελώνη. Φέρνει σαν σε σελίδα από παιδικό παραμύθι. Τα κτίρια είναι πολύχρωμα, άνθρωποι κάνουν ιστιοφόρο στα καταγάλανα νερά, οι σερβιτόροι φορούν ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, για να εξυπηρετήσουν τους τουρίστες που στρογγυλοκάθονται, πλάι στα περίπτερα με το λογότυπο της εφημερίδας La Vanguardia. Αντ’ αυτού, ο εικονογράφος γράφει retaguardia, που σημαίνει οπισθοφυλακή. Μάλλον φαίνεται πως στην αφίσα του περιπαίζει όλο το τουριστικό αφήγημα που καθιστά τη Βαρκελώνη αστικό παράδεισο για τους τουρίστες και ανυπόφορη κόλαση για τους ντόπιους, οι οποίοι αποφεύγουν το κέντρο, όπως οι ενήλικες την επίσκεψη στον οδοντίατρο.
Τι κάνουμε τώρα;
Κλιματιστικό ανοιχτό στους εικοστρείς (sic) βαθμούς. Βιβλίο από το οποίο διαβάστηκαν μόνο εννιά σελίδες. Μεσημεριανοί ύπνοι για τέσσερις ώρες σε έναν στενό καναπέ. Φαγητά που δεν ξεπάγωσαν, πιάτα που δεν πλύθηκαν. Όνειρα στη Βαρκελώνη. Ραντεβού σε μικρά ταβερνεία, κοιλιές φουσκωμένες από τον ζύθο και ένα γαλήνιο χαμόγελο που κρατάει μέχρι να χτυπήσει το τηλέφωνο. Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι πρέπει να παραμείνουμε υγιείς μέχρι το τέλος;
