Με ρίζες από την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Ελλάδα, η Μαρία-Χριστίνα Χάρπερ μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στη χώρα μας και την Αγγλία παίζοντας άρπα. Ενώ σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου, προτιμά να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας την άρπα της σε τζαζ σχήματα και ρεμπέτικα τραγούδια. Η τελευταία της συνεργασία με τον Ψαραντώνη την οδήγησε στην Επίδαυρο, ενώ παράλληλα είναι μουσικοθεραπεύτρια, δημιουργώντας μουσικά σχήματα με τροφίμους φυλακών και ασθενείς σε τελικό στάδιο.
Η μουσική που παίζεις δεν είναι αυτή που έχουμε συνηθίζει στις ταινίες με βασιλιάδες κι αυλικούς.
Ναι, δεν με αντιπροσώπευε ο παραδοσιακός τρόπος παιξίματος. Ούτε θα αγόραζα δίσκο ούτε θα πήγαινα σε συναυλίες για να ακούσω κλασική άρπα. Έτσι άρχισα να παίζω σε αντεργκράουντ φεστιβάλ και στράφηκα στην τζαζ, στα ρεμπέτικα και στον αυτοσχεδιασμό. Η τελευταία μου δουλειά είναι το Harper Trio, που αποτελείται από ντραμς, σαξόφωνο και άρπα. Ο επερχόμενος δίσκος μας είναι η πρώτη δουλειά μου που θα αγόραζα ως ακροάτρια.
Ποιου μουσικού το μυαλό θα ήθελες να σκαλίσεις;
Θα ήθελα να γνωρίσω τον Μπαχ και τον Τζίμι Χέντριξ. Καμία σχέση μεταξύ τους, ωστόσο ήταν πρωτοποριακοί και οι δύο. Από Χέντριξ παίζω στην άρπα το Voodoo Child.
Κάποιοι μουσικοί λένε ότι δεν ακούν μουσική όταν γράφουν, για να μην μπερδεύονται. Εσύ;
Εγώ δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς. Μου αρέσει πολύ και εμπνέομαι. Όταν γράφεις μουσική ή ασκείς οποιαδήποτε τέχνη, δεν μπορείς να κρυφτείς από τίποτα. Βιβλία, μουσική, ήχοι, ο καιρός, οι ειδήσεις της ημέρας – είμαστε ένα κράμα. Σ’ αυτούς που λένε ότι τίποτα δεν είναι αυθεντικό πια, απαντώ: «Και πότε ήταν;». Ακόμη κι ο Μπαχ από κάτι εμπνεόταν.
Την περασμένη εβδομάδα έπαιξες στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου με τον Ψαραντώνη. Κυκλοφορεί και μια κοινή δουλειά σας τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Πώς είναι η εμπειρία της συνεργασίας σας;
Γνώρισα τον Ψαραντώνη όταν τον είδα να παίζει στο Half Note πριν από πέντε-έξι χρόνια. Ενθουσιάστηκα και του μίλησα. Μου είπε ότι δεν έχει παίξει ποτέ με άρπα και να πάω την επομένη να παίξουμε μαζί. Χωρίς να γνωρίζει τη δουλειά μου, ήταν τρομερά ανοιχτός. Είπαμε να παίξουμε τρία δικά του κομμάτια και τρία δικά μου. Εκεί που ήμασταν στη σκηνή, μου λέει μπροστά στον κόσμο: «Μαέστρο, σε περιμένω». Τελικά παίξαμε μία ώρα και σαράντα λεπτά. Είναι καταπληκτικός.
Τις προάλλες σε παρακολούθησα σε μια συναυλία στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου διηύθυνες μια παράδοξη ομάδα: μια ορχήστρα 32 τροφίμων.
Η όλη λογική της μουσικοθεραπείας και της δικής μου προσέγγισης είναι να πειραματιστούμε και να εκφραστούμε, χωρίς να μας ενδιαφέρει το αισθητικό αποτέλεσμα. Στις φυλακές, όπως και στον έξω κόσμο, όλοι ψάχνουν μια ταυτότητα, τι είμαι και τι θέλω. Σε κάποιες χώρες, στις οποίες ανήκει και η Ελλάδα, δεν υπάρχει σύστημα επανένταξης. Και αν μιλήσεις με έναν τρόφιμο, θα σου πει: «Στην τάδε περιοχή, στις οικογενειακές και οικονομικές συνθήκες που βίωσα, δεν είχα ούτε μισή ευκαιρία». Έτσι, όταν δημιουργούμε μαζί ήχους, ξαφνικά αισθάνεται ότι «δεν είμαι ο δακτυλοδεικτούμενος, δεν είμαι ο χαμένος. Είμαι ο συνθέτης, ο ντράμερ, αυτός που παίζει καλό ξυλόφωνο. Είμαι κάποιος».
Ο δίσκος του Harper Trio θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο από τη Little Yellow Man Records και θα παρουσιαστεί στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, στις 2 Νοεμβρίου.
