Για να πάρουμε ανάσα, θα έχουμε πάντα το σκοτάδι της νύχτας και τους άδειους δρόμους μιας υγρής πόλης που κάνει ανέλπιστα δώρα στην καρδιά του καλοκαιριού. Όχι, δεν είναι τα κερασμένα νεγκρόνι του ποδαριού. Είναι ο αέρας, Ιούλιο μήνα, τόσο δυνατός που κουνάει δώθε-κείθε τα δέντρα, αλλά δεν προκαλεί φτέρνισμα. Στη διασταύρωση Δελφών με Μπότσαρη, το σώμα στέκεται ακίνητο σαν κατάρτι, ενώ το ρεύμα του αέρα κάνει την μπλούζα να φαίνεται σαν ένα ξεφτισμένο πανί που είναι έτοιμο να κοπεί από τον ιστό του. Ο κόσμος είναι δικός μου και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο.
Οι λαμαρίνες γύρω από τον σταθμό της Ανάληψης επί της Δελφών έχουν χαραμάδες που επιτρέπουν το βλέμμα στα δύο επίπεδα των κυλιόμενων σκαλών που θα οδηγούν στο επίπεδο διακίνησης, όταν δεήσει να ανοίξει το μετρό. Οι πληγές των μετρόπληκτων επιχειρήσεων είναι ορατές, παρά τη φρεσκοστρωμένη άσφαλτο και τα εκτυφλωτικά φώτα στις κολόνες. Τα περισσότερα μαγαζιά πια πωλούν ψιλικά, τσιγάρα, εφημερίδες. Φτιάχνουν καφέδες είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα. Βιομηχανία που θρέφει μια ολόκληρη πόλη. Απ’ τον φούρνο στην οδό Χαλκιδικής, αναδίδεται μια μυρωδιά αλευριού και ζάχαρης, που κάνει τις γάτες να τρίβονται πάνω στις παρκαρισμένες καρότσες και στην πόρτα του εργαστηρίου, οι μηχανές των οποίων έχουν πάρει μπρος από τα άγρια χαράματα. Στα γυράδικα, οι γυναίκες καθαρίζουν το λίπος από τον εξοπλισμό. Στα μπουγατσάδικα, όποιος κερνάει, βαπτίζεται από τον ταμία ως ορθόδοξος ΠΑΣΟΚτζής. Στα βενζινάδικα, τοίχοι με LED εύχονται καλό καλοκαίρι, δείχνοντας βίντεο με ειδυλλιακές παραλίες που έχουν βγει από λουσάτα ταξιδιωτικά ντοκιμαντέρ. Μπορεί η λεωφόρος να αλλάζει ονόματα. (Εθνικής Αντιστάσεως, Βασ. Όλγας, Βασ. Γεωργίου Β΄). Μια βασίλισσα όμως δεν χαμπαριάζει από παραπλανήσεις και ψευδαισθήσεις.
Η γυναίκα κατεβαίνει την Ανδρεοπούλου, φορώντας τη στολή της δουλειάς. Ο άντρας την περιμένει σε ένα Vectra του 2000 που έχει να περάσει ΚΤΕΟ από την εποχή που έβρισκες πορτοκαλάδα Φλώρινα στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Θα φτάσουν σε οκτώ λεπτά στα Δικαστήρια. Εγώ θα φτάσω σε ενενήντα.
Θα ακούσω το ραπ της Penny που γράφει κάποια από αυτά που σκέφτομαι όσο γυρνάω δυτικά από Βασιλίσσης. Θα αγγίξω τον πάτο στα ξύλινα ντεκ της παραλίας. Δεν αγχώνομαι, ο κόσμος θα είναι δικός μου για ώρα. Μέχρι να φανεί το πρώτο αστικό της ημέρας στη ΧΑΝΘ, κανείς δεν θα μπορέσει να μου τον πάρει. Κάποτε αυτή την πόλη την έβριζα, την καταριόμουνα, τη θεωρούσα πρόβλημα, φυλακή και καταδίκη. Τώρα θέλω απλώς να μου κάνει μια αγκαλιά κι ένα πατ-πατ στην πλάτη. Τις νύχτες μαλακώνει, γίνεται πιο τρυφερή. Μάλλον.
Ένας αποχαιρετισμός για την Άννα – Ο χορός και το lip-sync της σε τραβούσε, δεν μπορούσες να κοιτάξεις αλλού. Τώρα, στην είδηση της γυναικοκτονίας και της λανθασμένης χρήσης φύλου στα δελτία τύπου της ΕΛ.ΑΣ., δεν πρέπει να κοιτάξεις αλλού. Τη λέγανε Άννα, ήταν τρανς γυναίκα και αγαπούσε τον χορό.
