Τα κυνικά καύματα δείχνουν τα δόντια τους. Πίσω απ’ το πευκόφυτο βουνό στα δυτικά μου εδώ και ώρες φουντώνει η φωτιά. Πέρασαν έξι χρόνια, αν τα λογαριάζω σωστά, από τότε που κάηκε σχεδόν ολοσχερώς η ίδια πάνω-κάτω περιοχή. Τα πυροσβεστικά αεροσκάφη πραγματοποιούν παράτολμες βυθίσεις, σειρήνες ουρλιάζουν, οι χωρικοί τρέχουν με μια τσάπα στο χέρι να περισώσουν ό,τι δύνανται. Πριν από λίγο γύρισε απότομα ο άνεμος και μας ζώνει ήδη πυκνός καπνός. Μαζί με αυτόν με πνίγουν μαύρες σκέψεις. Υπάρχει, αναρωτιέμαι, κάποιος λόγος που βρισκόμαστε σε διαρκή και ανελέητη αντιπαράθεση με τη φύση; Γιατί δεν εφαρμόζονται ποτέ τα απαραίτητα μέτρα προστασίας της; Ποια μεγάλα συμφέροντα κρύβονται πίσω από τις πυρκαγιές που κατακαίνε τα εναπομείναντα δάση της Αττικοβοιωτίας; Και ασφαλώς όχι μόνο αυτής. Είναι πολλά τα συναφή ερωτήματα που δεκαετίες τώρα με φαρμακώνουν, γεννώντας μέσα μου μια αίσθηση θλίψης και αφόρητης αδυναμίας. Αλλά ο νους του ανθρώπου αποστρέφεται τα αδιέξοδα. Για να τα υπερβεί, μηχανεύεται λοιπόν ευφυή στρατηγήματα και περίτεχνες σοφιστείες, διαθέτω ταλέντο σε αυτά. «Η αδυναμία σου είναι δύναμη!» ακούω πάλι τον προσωπικό υποβολέα. «Συμφιλιώσου πια με τη γνώση πως τα οράματά σου είναι ανεδαφικά. Σε μια εποχή που όλοι πολεμούν εαυτούς και αλλήλους, τι άλλο θα κάνεις απ’ το να ασχολείσαι με αυτά που αγαπάς;». Δίκιο έχει. Με αυτά καταγίνομαι, σχεδόν αποκλειστικά. Μόνο που διατηρώ ακόμα την ελπίδα, κρατώντας την κρυφή από εκείνον, πως ίσως κάποιοι, κάπου, κάποτε να εμπνευστούν απ’ το παράδειγμα. Να βρουν την ομορφιά και τη χαρά που υπάρχει γύρω αλλά και μέσα μας, αρκεί να πάψουν όλα να τα μετρούν σύμφωνα με τους κανόνες που επιβάλλει η Δύναμη.
Ξημέρωσε. Η φωτιά τράβηξε για τη θάλασσα. Μια λεπτή στρώση στάχτης σκεπάζει τις διψασμένες ντοματιές. Θα χρειαστούν τόνωση με τον ζωμό που φτιάχνω από τσουκνίδα, μπαίνω λοιπόν στο παρτέρι τους για να μαζέψω φύλλα. Και εκεί μέσα, η ματωμένη μου καρδιά βρίσκει το μικρό θαύμα που χρειαζόταν σήμερα. Πριν από πολλά χρόνια είχα ρίξει στο ίδιο σημείο σπόρους από λυχναράκι (Ballota acetabulosa), το είχα πια ξεχάσει επειδή δεν φύτρωσαν. Δεν ξεχνάμε όμως πως τα φυτά έχουν τους δικούς τους ρυθμούς και ειδικά τα μη εξημερωμένα λειτουργούν εντελώς απρόβλεπτα. Ευνοημένο από τη δυναμωτική επίδραση της τσουκνίδας και καλά κρυμμένο πίσω από την πυκνή διάταξη των ψηλών βλαστών της, ένα λυχναράκι γεννήθηκε, μεγάλωσε και έγινε πολύκλαδο θαμνάκι. Βλέπω ότι τα μακρόστενα, ρόδινα άνθη του έχουν πια μαραθεί και πολλοί από τους κάλυκες που απομένουν είναι ήδη ξεροί. Σε αλλοτινές εποχές, τους συνέλεγαν και τους μεταχειρίζονταν ως φιτίλι, τοποθετημένους ανάποδα πάνω στο λάδι του καντηλιού. Λόγω άλλωστε αυτής της αρκετά διαδεδομένης τότε χρήσης, το πολυετές και αειθαλές τούτο φυτό με τα χνουδωτά φύλλα έλαβε το λαϊκό όνομά του.
Είχα αναφερθεί πριν από λίγο καιρό στο συγκεκριμένο είδος, γράφοντας για το πόσο επιφυλακτική είναι η φυταγορά στο να ασχοληθεί με είδη ιθαγενή, άγνωστα όμως στο ευρύ κοινό. Έκανα λάθος. Δεν πρόκειται βέβαια για ένα φυτό που διαθέτουν όλα τα φυτώρια, διαπίστωσα πάντως ότι δεν χρειάζεται και τρελό ψάξιμο για να εντοπιστεί. Φυτέψτε το μόνο του σε γλάστρα ή ομαδικά στο χώμα για να ομορφαίνει τον κήπο σας με το «αρχιτεκτονικό» χάρισμα των σπονδυλωτών ταξιανθιών του, αλλά και για να σας θυμίζει, όποτε χρειαστεί, πως όπου ανασαίνει η μεσογειακή αρμονία υπάρχει ελπίδα.
Δεν ζητάει πολλά
Αν του προσφέρετε άπλετη ηλιοφάνεια και έδαφος με καλή αποστράγγιση, αποδεικνύεται ιδιαίτερα ανθεκτικό και εύκολο στην καλλιέργεια. Αντέχει πολύ στην ξηρασία και στον καύσωνα, λίγα και αραιά ποτίσματα μέσα στις μεγάλες ζέστες είναι επαρκή. Δεν εμφανίζει προβλήματα μέχρι τους -10οC. Κλαδέψτε το μετά την άνθιση για να διατηρήσει το σχήμα του.
